Πέντε ποιήματα του Γουόλτ Γουίτμαν
ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ
Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου, το πρώτο βήμα μου ’δωσε τόση χαρά,
Η απλή επίγνωση της πραγματικότητας, αυτές οι μορφές, η δύναμη
της κίνησης,
Το πιο κοινό έντομο ή ζώο, οι αισθήσεις, η όραση, ο έρωτας,
Το πρώτο βήμα λοιπόν με γέμισε με τέτοιο δέος και μου ’δωσε τόση
χαρά,
Ώστε ποτέ δεν επιθύμησα στ’ αλήθεια να πάω παρακάτω,
Θέλω μόνο να στέκομαι και τον καιρό μου να περνώ υμνώντας το με
τραγούδια εκστατικά.
ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΣΑΣ
Μην κλείνετε τις πόρτες σας σ’ εμένα, περήφανες βιβλιοθήκες,
Γιατί αυτό που έλειπε απ’ όλα τα φορτωμένα ράφια σας, κι ωστόσο το
πιο αναγκαίο, εγώ σας φέρνω,
Μέσα απ’ τον πόλεμο ξεπροβάλλει, ένα βιβλίο που έφτιαξα εγώ,
Οι λέξεις του βιβλίου μου τίποτα, το περιεχόμενό του τα πάντα,
Ένα βιβλίο διαφορετικό, ξεχωριστό από τ’ άλλα, που δεν γίνεται από
τη νόηση αντιληπτό,
Κι ωστόσο εσείς, εσείς ανείπωτες λανθάνουσες μορφές, θα συγκλονι-
στείτε με κάθε του σελίδα.
ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ποιητές του μέλλοντος, αγορητές, τραγουδιστές, μουσικοί του μέλ-
λοντος!
Το σήμερα δεν θα με δικαιώσει ούτε θα με ερμηνεύσει,
Όμως εσείς, μια καινούργια γενιά, αυτόχθονη, αθλητική, ηπειρωτική,
μεγαλύτερη απ’ όλες τις προηγούμενες,
Εγερθείτε! Διότι εσείς πρέπει να με δικαιώσετε.
Εγώ ο ίδιος δεν θα γράψω παρά μια δυο λέξεις ενδεικτικές για το
μέλλον,
Για μια μόνο στιγμή θα βγω μπροστά και γρήγορα θα κυλήσω πάλι
στο σκοτάδι.
Είμαι ένας άνθρωπος που, καθώς αδιάκοπα περιπλανιέται, ρίχνει τυ-
χαία το βλέμμα του σ’ εσάς κι έπειτα αλλού στρέφει το πρόσω-
πό του,
Αφήνοντας εσάς να το καταδείξετε και να το ορίσετε,
Περιμένοντας από σας τα πιο σημαντικά.
Σ’ ΕΣΕΝΑ
Ξένε, αν στο διάβα σου με συναντήσεις και θελήσεις να μου μιλήσεις,
γιατί να μη μου μιλήσεις;
Και γιατί να μη σου μιλήσω κι εγώ;
ΤΟ ΤΡΑΓΟYΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟY ΜΟΥ
1
Υμνώ τον εαυτό μου και τραγουδώ τον εαυτό μου,
Και ό,τι παραδέχομαι κι εσύ θα το παραδεχτείς,
Γιατί κάθε μόριο που μου ανήκει ανήκει και σ’ εσένα.
Αφήνομαι νωχελικά και προσκαλώ την ψυχή μου,
Γέρνω νωχελικά παρατηρώντας ένα βλαστάρι χλόης καλοκαιρινής.
Η γλώσσα μου, κάθε μόριο από το αίμα μου είναι φτιαγμένα από το
χώμα αυτό, από τον αέρα αυτό,
Γεννημένος εδώ από γονείς γεννημένους εδώ, όπως και οι γονείς τους,
όπως και οι γονείς των γονιών τους,
Στα τριάντα εφτά μου χρόνια και με υγεία τέλεια ξεκινώ,
Ελπίζοντας να μη σταματήσω μέχρι τον θάνατό μου.
Καθώς δόγματα και σχολές απαρχαιωμένα
Στο περιθώριο μένουν για λίγο έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους,
χωρίς ποτέ να λησμονιούνται,
Εγώ για καλό ή για κακό εναγκαλίζομαι, απροσχεδίαστα αφήνοντάς
τη να μιλά,
Τη Φύση αχαλίνωτη με την αρχέγονή της ενέργεια.
Walt Whitman
[Από την έκδοση «Walt Whitman: Φύλλα χλόης», Μετάφραση: Ελένη Ηλιοπούλου • Κατερίνα Ηλιοπούλου, Eκδόσεις Kέδρος A.E., 2019, ISBN 978-960-04-4962-4 ]
Διαβάστε το αφιέρωμά μας στον Walt Whitman
