Just an other brics on the wall | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(ή αναμένοντας το τέλος του κόσμου στην καρακοσμάρα μας χαζεύοντας την Γιαδικιάρογλου)
Τα BRICS σαν χαλαρή εμπορική ένωση των Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική, πρωτοεμφανίστηκε σαν ιδέα/σενάριο από την γνωστή μας Goldman Sachs το 2003. Σκοπός της μελέτης της GS ήταν η διατήρηση της σημερινής δομής του παγκόσμιου Τραπεζικού συστήματος μέχρι το 2050, μέσω του ανταγωνισμού του συστήματος των BRICS με εκείνο υπό των ΗΠΑ/ΕΕ.
Το 2008, είχαμε όμως το «σκάσιμο» του συστήματος, που υποτίθεται θα έμενε αλώβητο μέχρι το 2050, με την κρίση που προκλήθηκε από την Leman Brothers στις ΗΠΑ. Έτσι ήρθαν όλα, σενάρια και υποσενάρια, τούμπα και μπήκαμε σε ένα κόσμο σε διαρκή περιδίνηση που οδήγησε και στο τέλος της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης.
Το 2009 διοργανώθηκε από το Πεντάγωνο στο πρώτο οικονομικό πολεμικό παιχνίδι, με την κωδική ονομασία «WALRUS» – στο άκρως απόρρητο Εργαστήριο Ανάλυσης Πολέμου των ΗΠΑ. Το σενάριο που παρουσιάσθηκε τότε, ήταν πως η Ρωσία και η Κίνα θα συσσώρευαν μεγάλα αποθέματα χρυσού, θα ομαδοποιούσαν τον χρυσό τους και θα λανσάριζαν ένα νέο ψηφιακό νόμισμα – το οποίο θα υποστηριζόταν από χρυσό, στη θέση του δολαρίου.
Στη συνέχεια, η Ρωσία και η Κίνα θα απαιτούσαν να διεξάγονται οι οποιεσδήποτε αγορές ρωσικής ενέργειας ή κινεζικών προϊόντων στο νέο νόμισμα τους – ως μια ξεκάθαρη προσπάθεια να ξεφύγουν από την ηγεμονία του δολαρίου και να προστατευτούν από οικονομικές κυρώσεις που βασίζονται σε δολάρια. Στην ουσία κάτι ανάλογο ευρίσκεται σε εξέλιξη – το οποίο στο εργαστήριο φαίνεται πως δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ.
Εν τω μεταξύ, μετά από την σύνοδο των G7 στην Κουρνουάλη το ’21, που πυροδότησε πέραν των άλλων και τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι εξελίξεις έτρεξαν πολύ γρήγορα. Σύμφωνα με τα σενάρια εκείνου του War Game του 2009…
Τώρα δεν μπορούμε καν να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τις ανελέητες επιπτώσεις domino που προέρχονται από τον γεωπολιτικό σεισμό του 2023 που συγκλόνισε τον κόσμο, όταν ο Πούτιν και Σι, στη Μόσχα, σηματοδότησαν την de facto αρχή του τέλους της Pax Americana ως το τελικό αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, αυτό ήταν το απόλυτο ανάθεμα για τις αγγλοαμερικανικές ηγεμονικές ελίτ: μια παγκόσμια στρατηγική συνεργασία, υπογεγραμμένη και σφραγισμένη, μεταξύ δύο ίσων ανταγωνιστών, συνυφασμένη με μια τεράστια παραγωγική βάση και την υπεροχή στην προσφορά φυσικών πόρων – με τελευταίας τεχνολογίας όπλα και διπλωματική τεχνογνωσία ως Ρωσική προστιθέμενη αξία.
Από τη σκοπιά αυτών των ελίτ, των οποίων το Σχέδιο Α ήταν πάντα μια υποτιμημένη εκδοχή του «διαίρει και βασίλευε» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν έπρεπε ποτέ να είχε συμβεί. Μάλιστα, τυφλωμένοι από την περηφάνια τους, δεν το είδαν ποτέ να έρχεται, έξω από τα war games του Πενταγώνου.
Ο Σι και ο Πούτιν, σε μα ενιαία κίνηση Σουν Τζου- ζιου ζίτσου, ακινητοποίησαν τον οριενταλισμό, τον ευρωκεντρισμό, την εξαιρετικότητα και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη νεοαποικιοκρατία. Δεν είναι περίεργο που ο Παγκόσμιος Νότος είναι πλέον καθηλωμένος σε αυτό που αναπτύχθηκε στη Μόσχα μέσα σε αντίστοιχα war games που ετοίμασε ο Sergey Glazyev, ο αρχιτέκτονας οικονομολόγος του αντι-δολαρίου.
Για να προσθέσουμε, έχουμε σε αυτά πλέον την Κίνα, τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μακράν, μετρημένη σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP), καθώς και τον μεγαλύτερο εξαγωγέα. Και έχουμε τη Ρωσία, μια οικονομία που, σε όρους ΑΕΠ, είναι ισοδύναμη ή και καλύτερη από τη Γερμανία – με το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και δεν έχει αναγκαστεί να αποβιομηχανοποιηθεί.
Μαζί, σε συγχρονισμό, προσπαθούν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για την παράκαμψη του δολαρίου ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς που προέβλεπε το σχέδιο WALRUS με αυτό που αναμένονταν να κάνει ο Πούτιν: Υποστήριξη της χρήσης του κινεζικού γιουάν για εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ρωσίας και χωρών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, ως το πρώτο βήμα για την εισαγωγή του αντιδολάριου των BRICS.
Μια βασική συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συμμαχίας, που δημιουργήθηκε προσεκτικά τα τελευταία χρόνια, είναι ήδη σε εφαρμογή: η εμφάνιση μιας πιθανής τριάδας όσον αφορά τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις και, από πολλές απόψεις, ένα παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο.
Η Ευρασία καθοδηγείται –και οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό– από τη συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Η Κίνα θα διαδραματίσει επίσης βασικό ρόλο στον Παγκόσμιο Νότο, αλλά η Ινδία θα μπορούσε επίσης να αποκτήσει μεγάλη επιρροή, ετοιμάζοντας εντός των ΒRICS αυτό που θα ήταν ένα Κίνημα Αδέσμευτων (IBIS). Και μετά υπάρχει το παλιό «απαραίτητο έθνος» που κυβερνά τους υποτελείς της ΕΕ και της Αγγλόσφαιρας
Αυτό που πραγματικά θέλουν οι Κινέζοι
Ο ηγεμόνας, ως μέρος της αυτοκατασκευασμένης «διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες», ουσιαστικά ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη διπλωματία. Το διαίρει και βασίλευε, εξ ορισμού, αποκλείει τη διπλωματία. Σήμερα, η εκδοχή της «διπλωματίας» τους έχει εκφυλιστεί περαιτέρω σε χονδροειδείς προσβολές που εκστομίζονται από μια σειρά από πνευματικά αμφισβητούμενους και ειλικρινά ανόητους αξιωματούχους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεν είναι περίεργο ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η Ρωσία δεν είναι πλέον εταίρος της ΕΕ… Η Ευρωπαϊκή Ένωση «έχασε. τη Ρωσία. Αλλά είναι η ίδια η Ένωση που φταίει. Τα κράτη μέλη της ΕΕ […] δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία πρέπει να υποστεί μια στρατηγική ήττα. Γι’ αυτό θεωρούμε την ΕΕ εχθρική οργάνωση».
Ωστόσο, η νέα αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που ανακοινώθηκε από τον Πούτιν στις 31 Μαρτίου, είναι πολύ σαφής: η Ρωσία δεν θεωρεί τον εαυτό της «εχθρό της Δύσης» και δεν επιδιώκει να απομονωθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανένας ενήλικας για να μιλήσει στην άλλη πλευρά. Αυτό οδήγησε τον Λαβρόφ να τονίσει για άλλη μια φορά ότι θα μπορούσαν να ληφθούν «συμμετρικά και ασύμμετρα» μέτρα εναντίον όσων εμπλέκονται σε «εχθρικές» ενέργειες προς τη Μόσχα. Ένα νέο πλέγμα 7+1 θέσεων mede in Moscow προς αντικατάσταση της προηγούμενης «ταξης πραγμάτων» και των συστημάτων ασφάλειας που είχε αναπτύξει η Δύση μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τη Μόσχα, μετά την παράνομη αλά Τουρκ εισβολή της στην Ουκρανία, δείχνει να είναι, από μακριά, θετικό:
►η συνεχής ενοποίηση της Ευρασίας,
►στενότερους δεσμούς με τους «φιλικούς παγκόσμιους κόμβους» της Κίνας και της Ινδίας,
►αυξημένη βοήθεια προς την Αφρική,
►μεγαλύτερη στρατηγική συνεργασία με τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, τα εδάφη του Ισλάμ – Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Αίγυπτος – και το ASEAN.
Και αυτό μας φέρνει σε ένα ουσιαστικό στοιχείο που, όπως ήταν αναμενόμενο, αγνοήθηκε μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης: το φόρουμ του Μποάο για την Ασία, το οποίο έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της νέας αντίληψης για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας.
Το φόρουμ του Boao, το οποίο ξεκίνησε στις αρχές του 2001, βασίστηκε στο πρότυπο του Νταβός, αλλά είναι υπό την Κίνα διαμέσου μιας γραμματείας που εδρεύει στο Πεκίνο. Το Μποάο βρίσκεται στην επαρχία Χαϊνάν, ένα από τα νησιά στον Κόλπο του Τόνκιν, σήμερα ένας τουριστικός παράδεισος.
Μία από τις κύριες συνεδριάσεις του φετινού φόρουμ ήταν αφιερωμένη στην ανάπτυξη και την ασφάλεια, υπό την προεδρία του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν, ο οποίος είναι επί του παρόντος πρόεδρος του Μποάο.
Έχουν γίνει πολλές αναφορές στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης του Xi καθώς και στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια – η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε στο Boao το 2022.
Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο αυτές πρωτοβουλίες συνδέονται άμεσα με την έννοια του ΟΗΕ για την ειρήνη και την ασφάλεια και την εξαιρετικά αμφίβολη ατζέντα του 2030 για την «αειφόρο ανάπτυξη» – η οποία δεν αφορά ακριβώς την ανάπτυξη και είναι ακόμη λιγότερο «βιώσιμη»: είναι ένα παρασκεύασμα της uber-corporate του Νταβός. Από την πλευρά του, ο ΟΗΕ είναι ουσιαστικά όμηρος των ιδιοτροπιών της Ουάσιγκτον. Προς το παρόν, το Πεκίνο παίζει το παιχνίδι της αναμονής, κρατώντας διακριτικές αποστάσεις από την επισπεύδουσα Ρωσία.
Ο πρωθυπουργός Li Qiang ήταν πιο συγκεκριμένος. Τονίζοντας την έννοια της «κοινότητας με κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα» ως βάση για την ειρήνη και την ανάπτυξη, συνέδεσε την ειρηνική συνύπαρξη με το «πνεύμα του Μπαντούνγκ» – σε άμεση συνέχεια με την εμφάνιση του Κινήματος των Αδέσμευτων το 1955: αυτός θα πρέπει να είναι ο «ασιατικός τρόπος» αμοιβαίου σεβασμού και οικοδόμησης συναίνεσης – σε αντίθεση με την αδιάκριτη χρήση μονομερών κυρώσεων και τη μακροπρόθεσμη δικαιοδοσία », και την άρνηση ενός «νέου ψυχρού πολέμου».
Αυτό οδήγησε τον Li Qiang να τονίσει την προθυμία της Κίνας να εμβαθύνει την εμπορική συμφωνία RCEP για την Ανατολική Ασία και να προωθήσει τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Κίνας-Ευρώπης ASEAN. Όλα αυτά ενσωματώνονται στη νέα επέκταση της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), η οποία αντιτίθεται στον εμπορικό προστατευτισμό.
Για τους Κινέζους, αυτό που μετράει, εκτός από τις επιχειρήσεις, είναι οι πολιτιστικές αλληλεπιδράσεις, η ένταξη, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η κατηγορηματική απόρριψη της «σύγκρουσης των πολιτισμών» και η ιδεολογική αντιπαράθεση.
Όσο και αν η Μόσχα προσυπογράφει απρόθυμα όλα τα παραπάνω – και στην πραγματικότητα τα εφαρμόζει στην πράξη μέσω της διπλωματικής της οξυδέρκειας που εξυπηρετεί τις δικές της ελίτ – τόσο η Ουάσιγκτον είναι τρομοκρατημένη για το πόσο συναρπαστική θα είναι αυτή η κινεζική αφήγηση για ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Άλλωστε, η μόνη προσφορά της Αμερικής στην αγορά των ιδεών είναι η μονομερής κυριαρχία, το διαίρει και βασίλευε και το «είσαι μαζί μας ή εναντίον μας». Και στην τελευταία περίπτωση, θα υποστείτε κυρώσεις, θα παρενοχληθείτε, θα βομβαρδιστείτε ή/και θα υποβληθείτε σε αλλαγή καθεστώτος.
Είμαστε πάλι στο 1848;
Εν τω μεταξύ, στα υποτελή εδάφη, μπορεί να υπάρξει μια αναβίωση του 1848, όταν ένα μεγάλο επαναστατικό κύμα σάρωσε την Ευρώπη.
Το 1848, επρόκειτο για φιλελεύθερες επαναστάσεις. Σήμερα έχουμε ουσιαστικά λαϊκές αντιφιλελεύθερες (και αντιπολεμικές) επαναστάσεις – από αγρότες στην Ολλανδία και το Βέλγιο μέχρι μη ανασυγκροτούμενους λαϊκιστές στην Ιταλία και συνδυασμένους αριστερούς και δεξιούς διαδηλωτές στη Γαλλία.
Είναι ίσως πολύ νωρίς για να θεωρήσουμε ότι αυτή είναι μια ευρωπαϊκή άνοιξη. Αλλά αυτό που είναι βέβαιο σε πολλά γεωγραφικά πλάτη είναι ότι οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες τείνουν όλο και περισσότερο να απορρίψουν τον ζυγό της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας και τη δικτατορία του κεφαλαίου και της επιτήρησης. Για να μην αναφέρουμε την πολεμοχαρή του ΝΑΤΟ.
Καθώς σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ελέγχονται από τεχνοκράτες και οικονομικές ελίτ, ο κόσμος δεν θα δει αυτή τη συζήτηση στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, υπάρχει μια αίσθηση στον αέρα ότι αυτό θα μπορούσε να προαναγγέλλει το τέλος μιας δυναστείας και την έναρξη μιας νέας «κινεζικού τύπου».
Υπάρχουν πράγματι σημάδια ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι μάρτυρας μιας αναγέννησης. Η περίοδος όμως της αναταραχής θα είναι μακρά και επίπονη –λόγω των ορδών των αναρχοφιλελεύθερων που είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της δυτικής ολιγαρχίας– του «όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μια μέρα». Ο στόχος όμως δείχνει να είναι πλέον ξεκάθαρος: ο θάνατος της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η άποψη του Xi-Putin θα μπορούσε να βρει το δρόμο της στη συλλογική Δύση: για να δείξει ότι αυτή η «νεωτερικότητα» (η οποία ενσωματώνει μια μανιασμένη κουλτούρα ακύρωσης) είναι ουσιαστικά κενή από παραδοσιακές πολιτιστικές αξίες, βαθιά ριζωμένες – είτε είναι ο Κομφουκιανισμός, είτε ο Ταοϊσμός είτε η Ανατολική Ορθοδοξία. Οι κινεζικές και ρωσικές έννοιες ενός πολιτισμικού κράτους είναι πολύ πιο ελκυστικές από ό,τι φαίνονται.
Η (πολιτιστική) επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά, αλλά θα μπορεί να ασκήσει τη γοητεία της μέσω αμέτρητων καναλιών τύπου Telegram. Η Γαλλία, η οποία ήταν παθιασμένη με την εξέγερση σε όλη την ιστορία της, μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στο προσκήνιο – για άλλη μια φορά.
Ωστόσο, τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν ανατραπεί το παγκόσμιο οικονομικό καζίνο. Η Ρωσία έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα: ετοιμαζόταν σιωπηλά για έναν μακροχρόνιο ολοκληρωτικό πόλεμο. Τόσο πολύ που το βαθμονομημένο αντίθετό του ανέτρεψε τον οικονομικό πόλεμο, αποσταθεροποιώντας πλήρως το δυτικό καζίνο. Αλλά, δυστυχώς, για να στηθεί ένα νέο, ανατολικότερα. Η Κίνα, από την άλλη, εξισορροπεί ξανά και επίσης προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, υβριδικό ή όχι.
Ο ανεκτίμητος Michael Hudson, φρέσκος από το τελευταίο του βιβλίο, The Collapse of Antiquity, στο οποίο αναλύει επιδέξια τον ρόλο του χρέους στην Ελλάδα και τη Ρώμη, τις ρίζες του δυτικού πολιτισμού, εξηγεί συνοπτικά την τρέχουσα κατάστασή μας:
«Η Αμερική έχει κάνει μια έγχρωμη επανάσταση στην κορυφή, στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, βασικά, όπου η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης δεν αντιπροσωπεύει τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα (…) Οι Ηνωμένες Πολιτείες απλώς λένε: – Δεσμευόμαστε να υποστηρίξουμε έναν πόλεμο της (αυτό που αποκαλούν) δημοκρατίας (με το οποίο εννοούν την ολιγαρχία) ενάντια στην απολυταρχία (…) Η αυτοκρατορία είναι κάθε χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ολιγαρχίας των πιστωτών, όπως η Κίνα εμπόδισε την ολιγαρχία των πιστωτών».
Η «ολιγαρχία των πιστωτών» μπορεί επομένως να εξηγηθεί ως η τοξική τομή μεταξύ των υγρών ονείρων των παγκοσμιοποιητών για απόλυτο έλεγχο και της στρατιωτικοποιημένης κυριαρχίας πλήρους φάσματος, όπως αντιπροτείνει στο άλλο άκρο η Ρωσία.
Η διαφορά σήμερα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν στον Παγκόσμιο Νότο ότι αυτό που τους επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατηγοί –θα «παγώσετε στο σκοτάδι» αν παρεκκλίνετε από αυτό που λέμε– δεν ισχύει πλέον. Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση.
Φυσικά, ο νεοφιλελεύθερος παγκοσμιοποιητικός ολοκληρωτισμός δεν θα εξαφανιστεί κάτω από μια αμμοθύελλα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Μας περιμένει ακόμα μια δίνη τοξικότητας: αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων, οργουελική προπαγάνδα, ομάδες χτυπημάτων, λογοκρισία, προπαγάνδα και fake news, κουλτούρα ακυρώσεων και κατασχέσεων φορτίων, ιδεολογικός κομφορμισμός, παράλογοι περιορισμοί στην ελευθερία κινήσεων, μίσος, ακόμη και δίωξη των Σλάβων, διαχωρισμός, ποινικοποίηση της διαφωνίας, καψίματα βιβλίων, δίκες επίδειξης, πλαστά εντάλματα σύλληψης και τρόμος.
Αλλά ο πιο σημαντικός μοχλός είναι ότι η Κίνα και η Ρωσία, η καθεμία με τις δικές της περίπλοκες ιδιοσυγκρασίες –και οι οποίες αμφότερες απορρίπτονται από τη Δύση ως μη αφομοιώσιμες-συμβατές. Άλλοι επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία βιώσιμων οικονομικών μοντέλων που δεν συνδέονται, σε κανένα βαθμό, με Δυτικά χρηματοοικονομικά καζίνο ή/και δίκτυα εφοδιαστικής αλυσίδας. Και αυτό είναι που τρελαίνει τους Εξαιρετιστές – ακόμη πιο τρελούς από ό,τι είναι ήδη.
Είναι δύσκολο λοιπόν να μπορέσει κανείς να προβλέψει τι θα συμβεί στην πραγματικότητα στην συνέχεια. Τα κρίσιμα ερωτήματα πάντως για εμάς τους Ευρωπαίους είναι, πόσο πιθανές θεωρούνται οι ληστρικές επιθέσεις των υπερχρεωμένων ΗΠΑ στους συμμάχους τους, εάν απομονωθούν από τις περιοχές που τυχόν κυριαρχήσουν οι BRICS – καθώς επίσης πόσο πιθανός είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος, για να αποφευχθεί η ενδεχόμενη οικονομική ήττα της υπερδύναμης.
Όσο για εμάς στην Ελλάδα: στην-καρακοσμάρα μας, αυτή που μας πλασάρουν σαν «κατάλληλες» προεκλογικές ατζέντες οι επικοινωνιολόγοι, ελλείψει σχεδίων και θέσεων για το πως θα επιβιώσουμε μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Η Γιαδικιάρογλου Uber Alles, ως συνήθως.
ΤΙ δεν καταλαβαίνεις;
20/4/23
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
