H μπαλάντα των επιθέτων | του Άρη Ταστάνη
Ι
Είναι κάτι νύχτες μενεξεδένιες.
Παράξενες νύχτες λυπημένες.
Που θαρρείς τον λευτερώνουν.
Στο μαγεμένο του κόσμου άπειρο.
Από το κλειστό παράθυρο.
Τον σπρώχνουν.
Σε δρόμους που δεν ξέρει να βαδίζει.
Ηλιοβασιλέματα ερωτικά βιγλίζει.
Στου Μάρκο Πόλο τις γιασεμένιες πολιτείες,
αστρολάβων κώδικες διαβάζει.
Στου Νίκου Καβαδία τους μέγα ωκεανούς,
δελφίνους φοβερούς δαμάζει…
Στη Γκάσμπα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ,
πεντάφυλλο ρόδο καπνίζει.
Στην Προύσα του Ναζίμ Χικμέτ,
έρωτας λιμανίσιος ανθίζει…
Στου Βίκτωρ Χάρα τις ματωμένες αρένες,
venseremos ντουφεκισμένο.
Στου Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τα βαθιά περβόλια,
άστρο από διπλό πελέκι μαχαιρωμένο…
Στη Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη,
καημός στο τέλι περιπλανώμενος.
Στη Σαλονίκη του Γρηγόρη Λαμπράκη,
αρχάγγελος αναδυόμενος.
ΙΙ
Είναι κάποιες νύχτες μαγεμένες.
Παράξενες νύχτες ανεμοπαρμένες.
Που θαρρείς τον απογειώνουν.
Η θάλασσα τα όρισε.
Όσα η φαντασία του δεν χώρεσε.
Τον ξεχρεώνουν.
Σε τόπους που με βάσανο λαχτάρησε.
Γοργόνες και χρυσαετούς πιστά αγάπησε.
Στης Ρόζας Λούξεμπουργκ τις κρυστάλλινες λεωφόρους,
μπαλάντες καταραμένων ποιητών λιχνίζει.
Στης Βάσως Κατράκη τα πέτρινα νησιά,
Ηλιοφέγγαρα στα βότσαλα ζωγραφίζει…
Στο Δουβλίνο του Μπόμπυ Σάντς,
ανεμόμυλου φτέρη σπασμένη.
Στο Κουρδιστάν του Ονέρ Σενόλ,
έμπηξαν λόγχη καλά ακονισμένη…
Στου Στιβ Μπίκο τις μικρές φαβέλες,
σαβάνας πεινασμένο ουρλιαχτό.
Στου Ευαγόρα τα απαγορευμένα μνήματα,
βουρκωμένο της Μεσόγειου το δειλινό…
Στη Μυτιλήνη της Έλλης Σβώρου,
λιόκλαδο στης θάλασσας τον αφρό.
Στη Γένοβα του Τζουλιάνι,
αντίσταση ξανά να σε χαρώ.
2005
Άρη Ταστάνης
[Από την αναδρομική συλλογή του Άρη Ταστάνη «Τα ταξίδια μου, 1976-2011» Εκδόσεις ΚΨΜ, 2011, ISBN: 978-960-6750-60-1
Ο ΆρηςΤαστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1953. Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα, στη Γλυφάδα. Ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων» καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι. Από παιδί γνώριζε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Πίσω από τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού αρχίζει να γράφει και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα. Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες τους στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, οράματα). Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)», το 1981 στην «Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων» και την «Παρέμβαση Ανάπηρων Πολιτών», και το 1985 στη «Διεθνή Αμνηστία». Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, από το 2003 ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών και από το 2008 ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Ένωση Ανάπηρων Καλλιτεχνών». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Κορέα. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Το πρώτο τυπωμένο ποίημά του «Μπορείς» (1976) κυκλοφόρησε σε 15 γλώσσες, από το ημερολόγιο της Διεθνής Αναπήρων Καλλιτεχνών (ΔΕΑΚ). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή στις 20 Σεπτέμβρη 2013, σε ηλικία 60 ετών.
