Το παράπονο ενός παράλυτου παιδιού | του Άρη Ταστάνη
Οι ρόδινες καπιράθες στο λιοτρίβι, δεν έχουν ουσία
για μένα.
Τα Λαζαράκια με τον καραμελένιο δικέφαλο αητό,
μήτε να τ’ αγγίξω.
Τις δεκάρες που σκόρπισε ο νονός στα βαφτίσια,
τι να τις κάνω εγώ;
Μάνα.
Το καινούριο πουλόβερ που έπλεξες αγρυπνώντας στο πεζούλι,
τι να το κάνω εγώ;
Μάνα.
Τίποτα το όφελος για μένα,
Μάνα.
Γιατί είμαι ένα παιδί με χέρια και πόδια παράλυτα…
− Κι όμως είσαι καμωμένος και συ από μέλι και γάλα,
παιδί μου!
− Από μέλι νοθευμένο με γλούκο σε παράνομο εργαστήρι,
μάνα;
− Κυπαρισόμελο του Υμηττού, των Θεών αφιόνι, για σε,
παιδί μου!
− Από γάλα νερομένο που μοιράζουν στα συσσίτια των απόρων,
μάνα;
− Με της Τρυγόνας και των ελαφιών το γάλα σ’ ανάστησα,
παιδί μου!
Έμαθα να διαβάζω, μα τι τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;
Έμαθα να μετρώ, μα τι τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;
Τίποτα τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;
Γιατί είμαι ένα παιδί παράλυτο…− Κι όμως είσαι από σάρκα και κόκαλα.
Παιδί μου!
− Από σάρκα με σάπιους μυς δεμένη.
Μάνα!
− Με θαλασσόνερο και φύκια στον ήλιο ζυμωμένη.
Παιδί μου!
− Από κόκαλα με πλαστικούς συνδετήρες πιασμένα.
Μάνα!
− Με του φεγγαριού τη ψίχα πανωφόρι.
Παιδί μου!
Ότι έχω, δε μου δίνει όφελος κανένα.
Μάνα.
Ότι δίνω, δε μου δίνει όφελος κανένα.
Μάνα.
Τίποτα όφελος για μένα,
Μάνα.
Γιατί είμαι ένα παιδί με χέρια και πόδια παράλυτα…
Εγώ δεν πέταξα αφρόπετρες στη θάλασσα.
Μάνα.
Τα ψάρια είχαν κοιμηθεί στη λάσπη του βυθού
μαζί με τα πνιγμένα προσφυγόπουλα…
Μα τι τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;
Μ’ αγριολούλουδα έφτιαξα ουράνιο τόξο,
Με τα δάκρυά μου το κάρφωσα πάνω από ναρκοπέδια.
Σε φυλακές και σε ανάλγητους Καιάδες.
Μα τι τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;
Άφησα ηλιόσπορους στο περβάζι,
που κοιτάζω την καθημερινή κυκλοφορία του δρόμου.
Οι σπουργίτες πέρασαν τσιρτσιρίζοντας τρομαγμένοι
κι οι διαβάτες ταχύνουν τα βήματά τους φτύνοντας τον κόρφο τους…
Μα τι τ’ όφελος για μένα.
Μάνα;Άλειψες με ανατολής μύρο τ’ άτονα έλκη στο σώμα μου.
Μάνα!
Νούφαρο και βάλσαμο, που απ’ της Παναγιάς τη φλέβα ζητιάνεψες.
Μα τι τ’ όφελος για μένα;
Μάνα!
Πολλές νύχτες ξαγρύπνησα.
Ν’ ακούσω στη σκάλα τα βήματα του Ιόλαου.
Μα τι τ’ όφελος για μένα;
Μάνα!
Εγώ είμαι ένα παιδί με χέρια και πόδια παράλυτα…
− Κι όμως είσαι καμωμένος από αίμα.
Παιδί μου!
− Από καταραμένο αίμα.
Μάνα!
− Όχι, από αίμα κόκκινο!
Να, κοίτα το εδώ, σαν και τούτο…
Κοίτα το!
Αχ κοίτα το, σου λέω, κοίτα το!!!
Άρης Ταστάνης
(2004, Ελεύθερη διασκευή από το ποίημα: «Το παράπονο ενός παιδιού νέγρου» του Κολομβιανού ποιητή Jorge Zalamea. Μετάφραση Νίκος Καζαντζάκης. «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ» του Κλέωνα Παράσχου)
[Από την αναδρομική συλλογή του Άρη Ταστάνη «Τα ταξίδια μου, 1976-2011» Εκδόσεις ΚΨΜ, 2011, ISBN: 978-960-6750-60-1]
Ο ΆρηςΤαστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1953. Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα, στη Γλυφάδα. Ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων» καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι. Από παιδί γνώριζε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Πίσω από τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού αρχίζει να γράφει και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα. Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες τους στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, οράματα). Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)», το 1981 στην «Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων» και την «Παρέμβαση Ανάπηρων Πολιτών», και το 1985 στη «Διεθνή Αμνηστία». Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, από το 2003 ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών και από το 2008 ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Ένωση Ανάπηρων Καλλιτεχνών». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Κορέα. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Το πρώτο τυπωμένο ποίημά του «Μπορείς» (1976) κυκλοφόρησε σε 15 γλώσσες, από το ημερολόγιο της Διεθνής Αναπήρων Καλλιτεχνών (ΔΕΑΚ). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή στις 20 Σεπτέμβρη 2013, σε ηλικία 60 ετών.
