Τσ’ αγάπης οι λεμονανθοί… | του Αντώνη Κουκλινού
Μεγαλοβδομάδα…
Πόνος ψυχής για το Θείο Δράμα….
Νηστεία και εκκλησία…
Οι νοικοκεράδες ανεσκουμπώνουνε τσι μανίκες, για να προλάβουνε τσι δουλειές.
Κάθα μέρα τση Μεγαλοβδομάδας και άλλος διγαβρές, σάμε το Μεγάλο Σαββάτο.
Τη Μεγάλη Παρασκή, θα πχιάσουνε τα ξωμονάστηρα και τα κοιμητήρια να θυμνιάζουνε.
Στην Εκκλησά θα στολίζουνε τον Επιτάφιο οι κοπελιές και οι άντρες θα ν’ εμαζώνουνε δεμαθιές τα ξύλα, για να κάψουνε τον Ιούδα.
Η καλύτερη του Μανωλιού είναι εδά…
Ερωτευμένος με το Βαγγελιώ, θα κλουθά κάθα μέρα στο σκολιό απού θα κάνουνε τσι μ-πρόβες, να μαθαίνουνε τα εγκώμια, με το δάσκαλο.
Στην έχτη τάξη του δημοτικού ακόμη, μα κάθε φορά που την εθωρεί, η καρδιά ντου χτυπά, απού πάει να σπάσει.
Κι αυτή τον εγλυκοξανοίγει, γιατί τσ’ αρέσει σάικα.
Εμοίρασε τα κοπέλια σε δυο ομάδες ο δάσκαλος και την έχει απέναντι ντου, σχεδόν στο μισό μέτρο.
Τα μάθια τζη απάνω ντου, είναι οι πχιο γλυκές ερωντικές μαχαιργιές.
Βαστούνε τα βιβλιαράκια και ψέλνουνε…
Καλλίφωνος ο Μανώλης έχει το πρώτο λόγο, και με το σήμα του δασκάλου, αρχινά και του κλουθούνε οι γ’ αποδέλοιποι.
-Ο Μανώλης αρχινά πρώτος και θα του κλουθάτε (λέει ο δάσκαλος)
Σε κάθε εσμιγιά του δασκάλου, δε θέλει να τελειώσει η πρόβα, για να μπορεί να την έχει κοντά, απέναντι να τη καμαρώνει.
Ο νους του δεν ανεμαζώνεται στη γ-κεφαλή ντου.
Στον Επιτάφιο από τη ταχινή, αγλακά στην εκκλησά, απού θα νεμαζωχτούνε ούλες οι κοπελιές να στολίζουνε.
Η τελευταία μ-πρόβα θα να ’ναι σήμερο και τρέμουνε τα πόδια ντου από την αγωνία.
Όπως κάθεται απόξω στην αυλή τσ’ εκκλησίας, έρχουνται πεντέξε κοπελιές μαζί με το Βαγγελιώ και βαστούνε λεμονανθούς.
Εσιμώσανε ούλες μαζί να ρωτήξουνε….
-Μανωλιό, μπας και κατέχεις ίντα ώρα θα κάμωμε μ-πρόβα σήμερο;
-Όι…, ο δάσκαλος έχει μουσαφίρηδες λέει και θ’ ανοίξει το σκολιό ο γραμματικός.
Το Βαγγελιό πεθιέται και ρωτά…
-Να πάμε στου Γραμματικού να ρωτήξωμε;
-Άντες Βαγγελιώ να πάμε κι ανε μας εδώσει τα κλειδιά, θα βρούμε τα κοπέλια ύστερα.
Δίδει τσι λεμονανθούς απού βαστά στσι κοπελιές να κλουθά του Μανώλη.
Παναγία μου ίντα τύχη είναι ετούτηνά σήμερο…
Να σαλεύγει και δίπλα ντου να κλουθά η αγαπημένη ντου.
Αμίλητος έχει καταπχεί τη φωνή ντου και κάθε ζάλο είναι και μνια βαθιά ανάσα.
Το σπίτι του Γραμματικού, δεν είναι αλάργω από την εκκλησά, μα και μόνο απού την έχει δίπλα ντου και τη νοιώθει, φτάνει.
Η μυρωδιά τζη, τα μαλλιά τζη, τον έχουνε κουζουλαμένο κι όπως σαλεύγει νοιώθει ο πχιο ευτυχισμένος άθρωπος του κόσμου.
Εφτάξανε στου Γραμματικού το σπίτι και είπεν τως πως σε δυο ώρες θα ’νοίξει το σκολιό να νεμαζωχτούνε τα κοπέλια, να κάμουνε τη μ-πρόβα.
-Άντες Βαγγελιώ να πα να βρούμε στην εκκλησά τα κοπέλια να τως το πούμε.
Άλλη μνια διαδρομή γεμάτη συναίσθημα ξεκινά.
Στον Επιτάφιο έστεκε δίπλα τζη, να στολίζουνε μαζί.
Ένα, ένα λεμονανθό, τση δίδει στη χέρα να μπρουλιάζει στη κλωστή.
Ούλες οι κοπελιές μαζί, συντρέμουνε για να σάσουνε τσι κολαΐνες, να τσι κρεμάσουνε γύρω, γύρω.
Μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, μουρβέργια, μαζί με τσι λεμονανθούς, είναι τα στολίδια που θα βάλουνε.
Αργά το βράδυ, ούλο το χωργιό στον Επιτάφιο, καμαρώνει τα δασκάλια να ψέλνουνε τα εγκώμια.
Το Μανωλιό ξεχωρίζει με τη φωνή ντου και το βλέμμα τση Βαγγελιώς του μαραίνει τη καρδιά.
Οι κρυφές ερωτικές μαθιές, γίνουνται σταγόνες αγάπης και βρέχουνε το κορμί ντου, σάμε τα νύχια.
Μνια από τσι πχιο όμορφες και ευτυχισμένες μέρες τση ζωής του, ήτονε η σημερινή!
Ένας μυρισμένος λεμονανθός το βλέμμα τζη, το πρόσωπό τζη!
Στην Ανάσταση θα χει τη χαρά ν’ ανταμώσουνε πάλι, με τη λαμπάδα αναμμένη και τη φλόγα της αγάπης, να του κεντά το φυλλοκάρδι ντου.
Πάσχα και κάθε Πάσχα, θα χει την ευκαιρία να ζει, να νοιώθει ν’ αγαπά.
Κάθε φορά που θα ’ρχεται η Μεγαλοβδομάδα, όπχια πορεία κι αν έχει πάρει η ζωή ντου μεγαλώνοντας, η ψυχή ντου, η καρδιά ντου, θα κάνει τα ζάλλα τουτανέ, απού ήκαμε σήμερο και δίπλα ντου θα κλουθά το Βαγγελιό η πρώτη ντου αγάπη, ίσως και η παντοτινή.
Εκείνο που ονειρεύγεται στη ζωή ντου, είναι με τσι λεμονανθούς να βάλουνε στεφάνι στην εκκλησία, να ζήσει τον έρωντά του.
Ίντα θα πει μικιός είσαι ακόμη, για να κάνεις όνειρα…;
Ο έρωντας δε ξανοίγει χρόνους, η αμάλαγη καρδιά το χει ανάγκη.
Όπχιος δεν ερωντεύτηκε μικιός, δεν εκατάλαβε τη γλύκα τση ζωής του.
Κι αδέ σε βρει μικιό, μεγάλος δε γλυτώνεις!!!
Γιατί…, ζωή χωρίς αγάπη, είναι μνια Μεγαλοβδομάδα ατελείωτη…
Απρίλης του 23…
Αντώνης Κουκλινός
