Η ασφυξία του Πλανήτη και η διάσειση | της Ιφιγένειας Μανουρά
-Πώς ακριβώς χτυπήσατε και τι αισθάνεστε;
-Χτύπησα γιατρέ στη ντουλάπα του σπιτιού μου και αισθάνομαι ζάλη και ναυτία.
Με κοιτάζει με δυσπιστία και αφού στράφηκε στη νοσοκόμα τής λέει λίγο χαμηλόφωνα:
-Βαρέθηκα να ακούω τις ίδιες δικαιολογίες. Και απευθυνόμενος προς εμένα:
– Πρέπει να κάνετε καταγγελία.
-Να κάνω καταγγελία αλλά εναντίον ποιου; Της ντουλάπας ή του γιου μου που άλλαξε τις λάμπες.
– Δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε!!
-Γιατρέ δεν ήρθα εδώ με την πρόθεση να ξεγελάσω κανέναν. Άντρα δεν έχω για να με χτυπήσει, ο γιος μου είναι καλό παιδί και δεν θα το έκανε, και εχθρούς προς το παρόν δεν έχω. Και αν θέλετε να σας πω τι έγινε ακριβώς, ας με ακούσετε.
-Σας ακούω.
Ο παρακάτω διάλογος διημείφθη μεταξύ εμού και του υιού μου.
-Ακούω.
-Μάνα ο πλανήτης ασφυκτιά.
-Ασφυκτιά;
-Ναι είναι τρίτο ενικό πρόσωπο του ρήματος ασφυκτιώ, προς τι η απορία;
-Έχω την αμυδρή αίσθηση του τι σημαίνει ασφυκτιώ, αλλά εγώ πού εμπλέκομαι;
-Μα κοίταξε όλα τα φώτα του σπιτιού μας και πες μου αν βλέπεις κάποιο κλειστό.
-Ε και; Κάνω δουλειές σε όλα τα δωμάτια ταυτόχρονα.
-Τι ε και βρε μάνα. Πρέπει να μην κάνουμε σπατάλη στη ενέργεια.
-Και εγώ θα σώσω τον πλανήτη;
-Ο Καζαντζάκης μάνα λέει ότι «εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
-Ω βρε Αλέξη με τσι φιλοσοφίες σου. Περιμένω να με διακόψει ο γιατρός από την ακατάπαυστη φλυαρία μου, εκείνος φαίνεται ήθελε να κάνει διάλειμμα και με άκουγε με πολλή, ομολογουμένως, προσοχή.
-Μάνα να πάμε να πάρουμε λάμπες για εξοικονόμηση ενέργειας.
-Ε να πάμε να πάρουμε, ακριβές είναι;
-Ναι, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κάνουμε απόσβεση, από τον λογαριασμό του ρεύματος. Για να μην τα πολυλογώ -που ήδη το κάνω- αλλάξαμε τις λάμπες σε όλα τα δωμάτια. Τώρα με το που μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο, αμέσως ανάβει το φως μόνο του και κλείνει πάλι μόνο του αν δεν αντιληφθεί κίνηση. Καμιά φορά όμως, δεν ξέρω για ποια αιτία ξεχνά να ανάψει.
Χθες βράδυ είδα ότι άρχισε να βρέχει και τρέχω στο δωμάτιό μου για να βγω στο μπαλκόνι να μαζέψω τα ρούχα. Το φως όμως δεν αντιλήφθηκε την ύπαρξή μου -και να πει κανείς ότι περνώ απαρατήρητη να πάει στο καλό αλλά….- και δε άναψε. Με την φόρα που είχα πάρει, στα σκοτεινά, δεν είδα το φύλλο της ντουλάπας που ήτανε ανοιχτό, δίνω μια κουτουλιά και είδα όλα τα άστρα του στερεώματος μπροστά μου. Αυτό είναι όλο γιατρέ τίποτα άλλο. Αφού με άκουσε προσεχτικά και με εξέτασε να είναι καλά ο άνθρωπος, μου λέει:
-Να μην εμπιστεύεστε τα φώτα, καλού κακού ανάβετέ τα εσείς και επίσης για προληπτικούς λόγους θα σας κρατήσουμε τουλάχιστον ένα εξάωρο γιατί έχετε πάθει διάσειση. Και να που έφτασα εδώ χωρίς αποσκευές, μα με ένα τόσο ωραίο φεγγάρι. Υστερόγραφο : Αφήστε καλύτερα τον πλανήτη να ασφυκτιά, παρά να κατασκοτωθείτε σαν και εμένα.
Ιφιγένεια Μανουρά
Ιφιγένεια Μανουρά
