Η γυναίκα με τ’ ασημένια μάτια | της Άννας Τακάκη
Η θάλασσα του δειλινού σκεπάζει τα γυμνά της πόδια.
Ο ουρανός γέρνει το τελευταίο του φως
μέσα στα θλιμμένα μάτια της.
Σαν υγρή οπτασία
η γυναίκα κοιτάζει τον πελαγίσιο ορίζοντα
καθώς αγαληνά κουρνιάζει στη φωλιά της νύχτας.
Τότε τα μεγάλα μαύρα της μάτια παίρνουν ένα χρώμα ασημί.
Δεν έχει φεγγάρι. Η σκιά από το μοναδικό αρμυρίκι
μόλις που διακρίνεται στο ασημένιο φως των ματιών της.
Είναι μια ήρεμη βραδιά,
απ’ αυτές τις γλυκιές κι ανέφελες νύχτες του νότου.
Μυρίζει η γης φρέσκο ψωμί,
μυρίζει η άμμος νωπό αλάτι.
Ωραία κι ήρεμη η νύχτα στ’ ακρογιάλι,
ήρεμη που η μοναξιά δεν θέλει άλλο ταίρι να’χει.
Κι εκείνη είναι μονάχη…
Κάθεται οκλαδόν πάνω στο θαλασσόβραχο,
και χαζεύει με το ασημένιο βλέμμα της,
το ανύπνοτο κύμα, που χτυπιέται πάνω στο βράχο.
Κι ύστερα πότε δω και πότε εκεί το θώρι της στυλώνει,
πότε τ’ αστέρια καμαρώνει,
πότε τα μετρά όπως μετρά τα χρόνια της.
Για μια στιγμή βουρκώνει.
Η θάλασσα όλο και βαθαίνει
Η νύχτα όλο και πυκνώνει.
Κι η γυναίκα κάθεται ακόμη μοναχή.
Άφησε πίσω μια αγκαλιά ζεστή,
άφησε μάνα και πατέρα
και παιδιά, άφησε πάθη.
Κι ήρθε, ω, τι πεθυμιά να ’χει μες στο νου,
ήρθε την ώρα του φευγάτου δειλινού
με τ’ ασημένια μάτια της να κλάψει…
΄Αννα Τακάκη
«Φωνές του Νότου» ανέκδοτο
Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα είναι η δημιουργία « bring the flood», 2019, του Αμερικάνου φωτογράφου Kevin Carden]
Άννα Τακάκη
