HALF ALBUM | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή
Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό,
φεύγει ο Φλεβάρης και σ’ αλάργεψε το τρένο,
στις μια του Μάρτη θα προσμένω να σε δω,
κρατώντας μες στη νύχτα, το κερί αναμμένο…
Μήνυμα στείλε ή σήκωσε το κινητό σου,
έχω αγωνιά, στην καρδιά βαθύ κενό,
μην μ’ αποπαίρνεις, θέλω μόνο το καλό σου,
δεν κάνω έλεγχο, που σου τηλεφωνώ,
μήνυμα στείλε ή σήκωσε το κινητό σου!
Ξέρω που βρίσκεσαι, μου το ‘πε εμένα η μοίρα,
τι κι αν τηλέφωνο ή μήνυμα δεν πήρα,
«έφτασες ;» γράφω στα μηνύματα που στέλνω
«ή μήπως δεν θα ‘ρθεις, μπας κι έχασες το τρένο;»
μήνυμα στείλε ή σήκωσε το κινητό σου!
Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό,
σκάλισα απ’ τ’ άλμπουμ, τις αθώες αναμνήσεις,
παιδί μου, να ξέρες πως ανυπομονώ,
να ‘ρθεις στο σπίτι μας, τη νύχτα να φωτίσεις…
Σ’ αγαπώ κι αυτό να ξέρεις δεν αλλάζει,
έλα εδώ, το γυρισμό σου καρτερώ,
η νυχτιά δε λέει να φύγει, δε χαράζει,
να μετρώ τις ώρες, άλλο δεν μπορώ…
Προσπαθώ, κακό στο νου μου να μη βάζω,
μ’ απορώ, αφού χτυπάει το κινητό,
πως μπορείς να μην το πιάνεις και στενάζω,
ουρλιαχτό πνιχτό και μοιρολόι βγάζω,
προαισθάνομαι παιδί μου, το κακό…
Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό,
απ’ του Μορφέα τον καπνό, ύπνο δεν έχω,
θέλω να ‘ρθεις να σ’ αγκαλιάσω, να σου πω
«ότι κι αν γίνει, πάντα εγώ θα σε προσέχω!»…
Βλαστάρι μου εγώ, εγώ για ‘σένα,
τα πάντα τα μπορώ, σ’ αυτό τυφλά δεσμεύομαι,
καμάρι μου, αλήθεια είναι αυτό, δεν είναι ψέμα,
για ‘σένα πέφτω στη φωτιά, χωρίς να καίγομαι…
Καμάρι μου, της μάνας την ευχή σου στέλνω,
στο ταξίδι που έχεις βγει, αλλιώς μητέρα δεν μπορώ να λέγομαι…
Παιδάκι μου, η αυγή, η αυγή σε λίγο μπαίνει
κι εσύ είπες ότι φτάνεις, μα δεν έφτασες,
το αίμα μου ριγεί, το σώμα απόψε τρέμει,
το δρόμο της επιστροφής, μου φαίνεται πως έχασες…
Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό,
είναι παράφωνο και τρώει την ψυχή μου,
παίρνω τηλέφωνο, χτυπάει το κινητό,
γιατί, γιατί δεν το σηκώνεις; αχ! παιδί μου;
Πριν λίγη ώρα στο τηλέφωνο το έρμο, σου ‘λεγα,
«πότε φτάνει; άργησε το τρένο!»,
μετά από λίγο συνεχώς τηλεφωνούσα,
όμως γραμμή να πιάσω τότε δεν μπορούσα…
Σκέφτηκα στων Τεμπών πως θα ‘σαι την κοιλάδα
κι εκεί το σήμα εξασθενεί, μέρα αποφράδα
ήτανε μάτια μου και τ’ όνειρο χαμένο πήγε,
μακάρι φως μου, να ‘χανες το τρένο…
Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό,
«καλό παράδεισο παιδί μου λατρεμένο!»
«καλό ταξίδι να ‘χεις για τον ουρανό»,
που σε ταξίδεψε της λησμονιάς το τρένο…
Το εισιτήριο που πήρες, για να ‘ρθεις,
το σκίσε ο Ερμής, στης διαδρομής το μεσοστράτι,
σπούδασες τ’ όνειρο, στο δρόμο της κραυγής
κι ήβρες το θάνατο, στις ράγες του εφιάλτη…
Τράβα καμάρι μου στο δρόμο τ’ ουρανού,
έφτασες κι όμως δεν μπορώ να σ’ αντικρίσω,
τι κι αν πλαντάξω από το κλάμα, δεν μπορώ,
δεν έχω δύναμη να σε γυρίσω πίσω…
Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023
Κώστας Μιχαήλ Μαρής
Κώστας Μιχαήλ Μαρής
Ο Κώστας Μιχαήλ Μαρής, δημιουργός (στιχουργός – σύνθετης, τραγουδοποιός – αυτοσχεδιαστής) γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης το 1980 και ζει στα Λιβάδια Μυλοποτάμου (ένα ορεινό χωριό στους πρόποδες του Ψηλορείτη). Είναι απόφοιτος Γενικού Λυκείου και από εννιά χρονών άρχισε να γράφει κρητικές μαντινάδες ακολουθώντας την παράδοση του τόπου του, για να περάσει αργότερα δώδεκα χρονών στην αντίπερα όχθη (το λαϊκό τραγούδι) εμπνευσμένος από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Το Δημιουργικό κομμάτι είναι μέρος της ζωής του, αφού σ’ αυτό αφιερώνει τις ελεύθερες ώρες του, γράφοντας στίχους και μουσική.
