Λείπε από μια κακή ώρα να ζήσεις χίλιους χρόνους | της Άννας Τακάκη
Πολλές φορές η γιαγιά μου έλεγε την παραμιά «λείπε από μια κακή ώρα να ζήσεις χίλιους χρόνους». Μα, αν ξέραμε ποια θα είναι η κακή ώρα δεν θα κάναμε τίποτα ή δε θα πηγαίναμε πουθενά μέχρι να περάσει. Και το τρένο πέρασε. Κι ήτανε η κακή ώρα. Μακάρι να μην πέρναγε… μακάρι να χαλούσε… μακάρι ν’ απεργούσε… Τώρα τι να σου κάνουν οι ευχές κι οι προσευχές; Το τρένο πέρασε και τα ρήμαξε όλα. Έκοψε στη μέση τη ζωή των νέων και μαζί μ’ αυτούς και τη ζωή των δικών τους ανθρώπων, που θα ζουν και δε θα ζουν, κι ένα γιατί θα τους τρώει, ένα άδικο, γιατί; Σπάραξε η γης κι ο ουρανός, όταν το τελευταίο σφύριγμά του μέσα στη νύχτα ήταν η κραυγή απελπισίας και για κάποιους η κραυγή της αιωνιότητας. Τι έφταιξαν τα άμοιρα; Μακάρι να έχαναν το τρένο, μακάρι να βρισκόταν ένα εμπόδιο. Σε κάποιους βρέθηκε εμπόδιο και δεν πήραν το τρένο. «Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό πορπάτιε» λέει ο γιαραντάνης* λαός. Μα πάλι η μοιρολατρία ανήκει στο παρελθόν. Εδώ και τώρα την εποχή της μεγάλης εξέλιξης και της τεχνικής νοημοσύνης, δεν μπορεί να τ’ αφήνουμε όλα στην τύχη. Δεν μπορεί να αφήνονται οι ζωές των ανθρώπων έρμαιες σ’ ανεύθυνους και ανειδίκευτους. Δεν μπορεί να χάνονται άδικα τόσες ψυχές. Τη μια από πυρκαγιές, την άλλη από πλημμύρες την άλλη από δυστυχήματα. Μικρή Ελλάδα, φτωχή Ελλάδα, τώρα κλαις για άλλη μια φορά τα παιδιά σου, γιατί κάποιοι ψηλά ιστάμενοι και υφιστάμενοι δεν μερίμνησαν. Για άλλη μια φορά το μπαλάκι πάει από τον ένα στον άλλο. Παραλήψεις, λάθη, αδιαφάνεια και αδικίες! Κι όλα ευθύς να μετατρέπονται σε κακή ώρα, σε κακό χειρισμό, σε ανθρώπινο λάθος.
Οι μηχανοδηγοί των τρένων έμειναν για πάντα στο καμένο τους χειριστήριο. Τα παιδιά του μοιραίου ταξιδιού δεν θα συνεχίσουν τις σπουδές τους. Οι γονείς τους δεν τα περιμένουν πια. Οι Έλληνες πονούν, οι Έλληνες έχουν καρδιά και φιλότιμο, μα θα το ξεχάσουν. Σε λίγο και αυτό θα περάσει στο παρελθόν, όπως πέρασαν και τα άλλα ομαδικά δυστυχήματα. Σε λίγο όλα θα ξεχαστούν. Απλά θα μείνουν καταγραμμένα σε κάποια κατάστιχα. Και η καθημερινότητα θα είναι πάλι η ίδια. Αλίμονο στους γονείς εκείνους που δεν θα ξεχάσουν ποτέ και δεν θα πουν ποτέ πια, «παιδί μου, άμα φτάσεις πάρε με τηλέφωνο».
Το τρένο έφυγε. Το τρένο δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά.
*Γιαραντάνης: δημιουργός (από το τουρκ. Yaratan)
Άννα Τακάκη
