Τα μπαν στο πνεύμα του Αριστοφάνη από κάτι παράγκες | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(κάτι σαν χρονογράφημα για μια εποχή που τελειώνει)
Ήταν μια εποχή που ζούσαμε στο «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» του νεοφιλελέ εκσυγχρονισμού. Εποχή παχιών αγελάδων από τα πακέτα της Ένωσης, που λάδωσαν το αντεράκι μας, μπας και μπορέσουμε να προσαρμοστούμε τότε στα δεδομένα της, αυτά που τέθηκαν ως η νέα κανονικότητα από τις Τράπεζες.
Κυριαρχούσε παντού το «όλα θα τα ρυθμίσει η αγορά καλέ, θάνατος στο κακό κράτος» και τα λοιπά συναφή, τα ξέρετε βρε κουτά…
Ήταν τότε που επιβλήθηκε τελεσίδικα εδώ ένα μοντέλο οικονομίας με πρωτογενή παραγωγή στο 3% του ΑΕΠ, 12% μεταποίηση και τα ρέστα σε εσωστρεφείς κυρίως υπηρεσίες από ένα κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα που φούσκωνε την μεσαία τάξη (για ψηφουλάκια). Με δανεικά του δημοσίου, που ακριβώς γι αυτή την δουλειά ήταν και είναι τέλεια ρυθμισμένο…
Η εποχή που το «Νίτρο» του Κωστόπουλου αυτά τα έκρυβε με φτηνές πιρουέτες Life style για να παιχτούν τα κόλπα. Και στο Χρηματιστήριο με ένα δυο κλικ. Ζωάρα…
Την ίδια εποχή ήταν που φτιάχτηκε και το σύστημα δανεισμού από τον ΟΔΔΗΧ, όταν 22 συστημικές ελληνικές και ξένες Τράπεζες έκαναν πάρτι κερδοσκοπίας από το ’96 μέχρι το ’10. Αυτό που επέβαλε την παρουσία στις εκδόσεις των ελληνικών ομολόγων 2-3 μεγαλοδικηγορικών γραφείων της Αθήνας για να διοχετεύουν μέσω «εξόδων παράστασης» πανωτόκια από κάθε ομόλογο στα τότε δυο «μεγάλα κόμματα» σε αναλογία 60:40… Παράγκα!
Δεν είχαμε τότε «κοινωνικά δίκτυα» και Facebook. Κάθε φωνή που καταλάβαινε το τι έπαιζε και αντιδρούσε στα εκσυγχρονιστικά «τάπερμαν», την έκαναν αλλιώς μπαν. Ο αλγόριθμος τότε έλεγε: Τηλέφωνο από το Τύπου και Πληροφοριών στους εκδότες και βρίσκονταν στο τσακ μπαμ η ενοχλητική Αριστοφανική Μαλβίνα άνεργη και αποκλεισμένη. Να αναγκάζεται να κάνει stand up comedy σε μπουζουκάδικα για να επιβιώσει. Δεν τα κατάφερε τελικά.
Δεν προοδέψαμε όμως και εμείς πολύ από τότε, μην νομίζεις.
Κάθε φωνή διαμαρτυρίας, αθυρόστομη ή όχι, αδιάφορο,των σοβαρών διακυβευμάτων και σήμερα παίρνει tag #λαϊκιστή ή του #Αυριανιστή από κάτι Comme il faute και τους απογόνους των τάπερμαν!
Ξέρεις ποιους.
Αυτούς που έφτιαξαν κάποτε πολιτική καριέρα καταγγέλλοντας, σωστά, τον αυριανισμό ως τάση του ΠΑΣΟΚ και που ακόμα φαντάζονται ότι ζούμε στην τότε, την εποχή που γίνονταν τα γυρίσματα από το Μικρό εκσυγχρονιστικό σπίτι στο λιβάδι.
Πέραν αυτού όμως, δεν κατάφεραν να προσφέρουν απολύτως τίποτε άλλο στην ιστορία, όντας αυτοδιορισμένοι σήμερα ως παιδονόμοι και φύλακες κάποιας ηθικής. Από το μυαλό τους.
Επιβιώνουν έτσι ως κάθε λογής παράγκες ολούθε, για να μπανάρουν και οι «καθώς πρέπει» ως ανεξέλεγκτοι αλγόριθμοι, όπως αυτοί της παράγκας του Ζούκι, ένα πράγμα, τώρα και με τις βοήθειες του Αρτιφίσιαλ του GPTιδη. Και με μόνη τους πλέον πρεμούρα μην τυχόν γίνει ένα κόμμα , όπου δεν δουλεύει τίποτα αποτελεσματικά, αρχηγικό.
Να τος ο συνειρμός με το ΠΑΣΟΚ και τον Αυριανισμό ως ιδεολογική τάση του!
Της εποχής που πίσω του καλύπτονταν οι ιδεολογικές τάσεις των καπετανάτων χωρίς ιδεολογία, που το καθένα τους ξέσκιζε τα ταμεία ενός τομέα του κράτους για να συντηρηθεί ως τάση, βολεύοντας τους οπαδούς της με διακοποδάνεια.
■ Η πιο μεγάλη και επικίνδυνη τάση τότε, όπως αποδείχθηκε δυστυχώς από την ιστορία: η νεοφιλελέ εκσυγχρονιστική υπό τον Σημίτη.
Αυτούς που έκραζε η Μαλβίνα βλέποντας πολύ διορατικό από τότε που καταλήγει αυτή η συγκεκριμένη παράγκα μέσα στην παράγκα του μπερντέ του θεάτρου σκιών που είχαν αρχίσει ήδη να παίζουν τότε τα ιδιωτικά ΜΜΕ, που τότε άρχισαν να λειτουργούν με φουλ τις μηχανές υπό τον νόμο Κουβέλη του ’89.
Γιατί, θα ρωτήσεις εύλογα, το κάνουν, αν έχεις και εσύ την κακιά μου συνήθεια να ρωτάς «γιατί» και «πώς».
Μετά από πολύ σκέψη κατέληξα στο επειδή δεν φαίνεται έτσι ούτε σήμερα η αμηχανία τους, παίζοντας τον/την comme I’ll fault με αναφορές και μεταφυσικούς συνειρμούς σε κάποια άλλη εποχή, που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ως προς τις παχιές αγελάδες…
Ξέρεις ποια αμηχανία:
Εκείνη που έχεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να πεις τίποτα άλλο τώρα, μετά την αναπόφευκτη πτώση του νεοφιλελευθερισμού ως όρου επιβίωσης του ψηφιακού καπιταλισμού. Κανένα εκφωνημένο νέο σοβαρό αφήγημα που να βάζει τέλος και σε εκείνες τις παράγκες, αυτές που κινούν όλες τις άλλες και σήμερα, καμία σοβαρή ιδέα για το πως δεν θα ξαναπάμε σε μία επόμενη δεκαετία μνημονίων μέσα από μια δήθεν «Πράσινη Ανάπτυξη». Για να σωθούν πάλι οι παράγκες που λέγονται Τράπεζες. Τις ίδιες Τράπεζες που μοίραζαν εκείνο το 60:40, λάδωμα της τότε πολιτικής.
Για να φτάσουμε μέχρι εδώ, στην εποχή της πολτοποίησης των βιβλίων για να ξαναεκδοθεί η φυλλάδα του Κωστόπουλου ως έσχατη επιλογή επιβίωσης των παραγκών, που δείχνουν απέξω σαν βίλες, από μέσα οι περισσότερες δίχως θέρμανση πλέον!
Αλλά και τις κάθε λογής παράγκες που ακόμα επιβιώνουν εντός της ελληνικής δεξιάς, που ποτέ δεν ήταν φιλελεύθερη για να έχει τώρα πρόβλημα στο να μεταλλαχθεί σε ένα Τραμπικό μόρφωμα, ελλείψει, πλέον, κάθε άλλου ιδεολογικού της ερείσματος από τα «κεντρικά».
Μου λείπει η Μαλβίνα γμτ…
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
