Στην καταιγίδα | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Ακτίνες πέφτουν, πέφτουν χάνονται μακριά…
Μέσα στα μάτια σου διαβάζω την ελπίδα!
Κορμιά παλλόμενα γεννούνε τη ζωή,
χαράζει ο ήλιος, μη φοβάσαι την αυγή.
Δεν θα μας βρει ξανά μαζί η καταιγίδα.
Στο έχω πει πολλές φορές, μα το ξεχνάς:
Θέλει ζεστή καρδιά η ζωή να διαθέσεις.
Πιτσιρικάδες εραστές και ποιητές,
αναζητούν στα σκοτεινά τα μονοπάτια
και οδηγούν το χθες, το αύριο στα άστρα!
Λάθος δεν είναι στο ‘χω πει να αγαπάς.
Μα να προσμένεις χωρίς κόπο και θυσίες…
Κορμιά παλλόμενα γεννούνε τη ζωή,
χαράζει ο ήλιος, ξημερώνει η αυγή!
Κοίτα, η φύση έχει δύναμη κι ορμή!
Του Τσε Γκεβάρα λόγια μην υποτιμάς
Τα ψιθυρίζουν κάθε βράδυ στο σκοτάδι,
πιτσιρικάδες εραστές και ποιητές.
Κι ο αποσπερίτης κοκκινίζει μονομιάς,
έλα απόψε, χάρισέ μου γλυκό χάδι.
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι το έργο «Alone In The Universe», 2014, της Σερβίδας ψηφιακής εικονογράφου και σχεδιάστριας Ranka Stevic]
