Ωσάν τον Κωνσταντάρα… | του Αντώνη Κουκλινού
Διαβάζω και γροικώ πολλά, κουνώ τη (γ)κεφαλή μου,
απ’ την απογοήτευση, που νοιώθει η ψυχή μου.
Το ψεύτη κόσμο τούτο νέ, μούδε Θεός αντέχει,
αυτός απού τον έφτιαξε και πχιο καλά κατέχει.
Μνιά μέρα δεν επέρασε, χωρίς να βγει στα φόρα,
η λαμογιά η πουτανιά, μαγάρισε τη χώρα.
Ο ξεπεσμός ξεπέρασε, τα σύνορα του τόπου,
κ’ είμαστε το περίγελο, σε καθενού τ’ αθρώπου.
Διαβάζω και θωρώ πολλά και συναμεταξύ μας,
που δεν αντέχει διάλογο, πλέον η λογική μας.
Σε ούλα τα επίπεδα, εβρέθηκε ο τρόπος,
καράβι ακυβέρνητο, νά ναι αυτός ο τόπος.
Ψεύτες και κλέφτες πχάσανε, τα πόστα τα μεγάλα,
«νονοί» π’ αναθραφήκανε, από το ίδιο γάλα.
Κ’ εδά νε κώλος και βρακί, υπόκοσμος και Τάξη,
εδέσανε το γάϊδαρο, κιανείς μη τζοι πειράξει.
Ούλα τα κουκουλώνουνε, δημοσιογραφάκια,
κ’ οι καναλάρχες κάνουνε, μπίζνες και κολπάκια.
Κοντοσιμώνει ο καιρός, να θένε ψήφους πάλι,
και θα μασε φλομώσουνε, λεφτά να ιδείς Μιχάλη…!
Τα δυό μου χέργια ορθάνοιχτα, ωσάν το Κωνσταντάρα,
πούλους θα δίδω ανοιχτά, σε τούτη νά τη φάρα…!
Εμπιστοσύνη μνια σταλιά, να δείξω δεν αξίζει,
η λογική μου απαιτεί κ’ αυτή τ’ αποφασίζει…
Αντώνης Κουκλινός
