Σε ποια χώρα να ζούμε; | της Άννας Τακάκη
Σε ποια χώρα να ζούμε
κι έχουν όλα κοπάσει;
Σε ποια γη περπατούμε
που δεν έχει χορτάσει
του καμάτου τον ίδρο,
των χεριών μας το χάδι
της ημέρας τον ήλιο,
τις βεγγέρες το βράδυ;
Σε ποια χώρα να ζούμε
κι έχουν όλα αλλάξει;
Τόσα ήρεμα χρόνια
έχουν-λένε- περάσει…
Τόση νιότη παρθένα
τόσα άνθη και δάση
τόση πράσινη γη
που την έχουν αλλάξει.
Σε ποια χώρα να ζούμε
που οι χειμώνες μακραίνουν
και τα χιόνια κι οι πάγοι
λες, πλημμύρες θα φέρουν;
Κι ένας φόβος σιμώνει
κι ένας φόβος σκοντάφνει
στο πλατύσκαλο πάνω
κι ένας νους να τα χάνει;
Ποιος χτυπά, ποιος βροντά
την δική μου την πόρτα;
Των ανθρώπων κραυγές;
Να’ναι βόμβων τα κρότα;
Σε ποια χώρα να ζούμε
που τ’αέρι μας πνίγει
κι ένας ήλιος λαμπρός
λες και φέρνει μας ρίγη;
Των Ελλήνων σκιές
στο απόσκιο στημένες
και στο ξέφωτο στέκονται
πατριώτες με χλαίνες,
με ρομφαίες κι ασπίδες
και σημαίες και λάβαρα
είν’ η χώρα μας, Έλληνες,
τα αιώνια μάρμαρα!
Δες πως στέκουν σκυφτά
πονεμένα και άχαρα,
είν’ η χώρα μας Έλληνες
τα αιώνια μάρμαρα!
(ανέκδοτο)
Άννα Τακάκη
