Πρωτοχρονιά | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Και φέτος την Πρωτοχρονιά, πολύ το θέλω μεν… αλλά,
δεν θα στολίσω δέντρο.
Στολίδι η Αγάπη μας, καμάρι και γινάτι μας,
μα ο χωρισμός στο κέντρο!
Και φέτος η Πρωτοχρονιά, είναι μουντή και σκοτεινιά
μαργώνει την ψυχή μας,
Καράβι φτιάχνω και κουπί, τραβάω από το πρωί,
να πιάσει η ευχή μας!
Και φέτος την Πρωτοχρονιά παγώνει, βαρυχειμωνιά,
σκεπάζει τις ζωές μας.
Δωσ’ μου Αγάπη μην πονώ, απάθεια και μοναξιά
να διώξω απ’ το χθες μας!
Εφέτος την πρωτοχρονιά, ευχή θα στείλω με πουλιά
να ‘ρθουν να σ’ ανταμώσουν
και να σου πουν πως σ’ αγαπώ, σε θέλω πίσω, σε ποθώ
Ελπίδα να σου δώσουν!
Δεν έχει μέτρο η ζωή, την σπαταλάμε απ’ το πρωί
στου κέρδους τα σοκάκια,
μα σαν γυρίσει ο ντουνιάς, η αγάπη μας-μια πεθυμιά,
θα πιάσει τα ρυάκια!
Εφέτος την Πρωτοχρονιά ελπίζω να ‘χει απανεμιά
και ξαστεριά μιαν ώρα,
στον ουρανό να αφεθώ, να βρω αστέρι να πιαστώ
για να περάσει η μπόρα!
Και φέτος η Πρωτοχρονιά, μια μέρα είναι μοναχά,
μα τη βαραίνουν χρόνοι…
Φτώχειας, καημών και δυστυχιάς! Φύσα αέρα δυνατά,
Να πιάσω το τιμόνι!
