Το πνεύμα της αδικίας | του Γιώργου Μπίμη
Το πνεύμα της αδικίας σκιάζει την παιδεμένη γη κι οι άνθρωποι παραμένουν ολόιδιοι μέσα στους ατέρμονους αιώνες…
Η συνείδηση όμως, αυτό το εξελιγμένο και προνομιούχο κομμάτι της ύλης, μοιάζει μ’έναν πλατύ ορίζοντα που αποζητά εναγώνια τη χαρά και τα δάκρυα, το φως και τη βροχή, τα ειδύλλια των γαλάζιων καλοκαιριών, τη μοναξιά των θαλασσινών ήχων, μέσα σε τούτη την ασταθή, σκυθρωπή κι αβέβαιη πραγματικότητα…
Κάθε ατομική επιτυχία των επίορκων και των τυμβωρύχων σε αυτή τη στείρα διαδοχή των απαράλλαχτων γεγονότων είναι μια προκαθορισμένη νίκη που ανοίγει πληγές και, μόνο η κρίσιμη και η περιζήτητη αξία του ανώτερου νου που επινοεί τη νέα μύηση στο άψογο και στο καθολικό, είναι αληθινή, προσιτή και πανανθρώπινη….
Τι θα επιλέξεις άραγε σύντροφε ανάμεσα στην αγωνία και στην πλήξη, στο έρεβος και στο φως, στην αλήθεια και στην πλάνη;
Οι προνομιούχες συνειδήσεις που μιλούν για την αγάπη του κόσμου εμπνέουν και έλκουν μόνο αυτούς που μοιράζουν το ψωμί και το μόχθο τους κι αυτούς εξυψώνουν ως εκεί που ερωτεύονται οι ουρανοί, αλλά ποιος ευθύνεται για τις φωτιές, για το αίμα, για το θάνατο και για τα ερείπια στη γη;
Η μητέρα φύση αγωνιά και προσεύχεται αλλά ο άνθρωπος δε λογαριάζει τη μοίρα του γιατί είναι βέβαιος για το χώμα και το νερό, για τα πρόσωπα και για τους ίσκιους, για τις ερωτήσεις και για τις απαντήσεις, για τον καθιερωμένο και για το διψασμένο από έγνοια παράδεισο των προλετάριων ποιητών που ανάβει και φεγγοβολά πέρα στην άλλη άκρη του ορίζοντα…
Συχνά οργιζόμαστε γι’ αυτό που σιτίζονται οι αισθήσεις μας στο σκοτάδι αλλά μπορεί να υπάρξει κι εκείνο που θα πιστέψει βαθιά και, που θα προκρίνει η ψυχή μας: οι καλές μέρες που μέλλει να ’ρθουν, οι χρωματιστοί κύκλοι της αγάπης, της ειρήνης και της ελευθερίας που πλαταίνουν στο διάφανο αγέρα, οι φλόγες των παιδικών αισθημάτων που συγκλίνουν και σμίγουν ερωτικά στις στιγμές που αθροίζονται και γίνονται ώρες, μέρες, χρόνια, στα γεγονότα που πληθαίνουν εκεί που πλάθει λαβύρινθους ο καιρός…
Αγριεμένα ποτάμια ξεριζώνουν τις πέτρες, την έκσταση και τα οράματα κι ονοματίζουν τα τραγικά ονόματα, τις άγονες μνήμες, τις πληγές και τις ρυτίδες, για να αναβλαστήσει και, για να θεριέψει στο χώμα η νύχτα, το δέος και η ανελέητη θλίψη μας…
Κι εκεί που χαμηλώνει η δόξα της νύχτας, τα ξημερώματα, εκείνοι που διασώθηκαν θα ξαναρχίσουν το τραγούδι, για να θυμηθούν κι άλλοι τον ένθεο προορισμό τους, για να μοιράσουν στα ίσια το ψωμί και τ’ όνειρο, για να βηματίσουν στις όχθες των ποταμών μονιασμένοι, οι εξαπατημένοι κι οι πεινασμένοι λαοί ολάκερης της γης!
Μας φωνάζουν και μας καλούν οι μυριάδες ψυχές που χάνονται ανυποψίαστες στην οδύνη των νυχτερινών ανέμων και των γκρίζων θαλασσών…
Κι είναι δική μας η ευθύνη να απαριθμήσουμε το μάταιο αίμα της πικρής θυσίας, τις λευκές απουσίες των τρυφερών νηπίων που έγιναν κιόλας θολή ανάμνηση, τα σχήματα και τα είδωλα των περασμένων μορφών που σβήνονται στη σκόνη και στην ομίχλη, γιατί ο δικός τους θάνατο ζημιώνει και φθείρει και τη δική μας ζωή…
Άναψε μητέρα γη μια ψηλή φωτιά στο κατάρτι του ουρανού να σηματοδοτήσεις τον προσιτό δρόμογια να διαβούνε οι πεζολάτες κι οι ταξιδευτές με μια έγνοια γυρισμού στο νου, να μην αποπροσανατολιστούν στις μεγαλόπρεπες νύχτες που εναλλάσσονται με νύχτες…
Κι εκεί που η αστείρευτη ελπίδα θα ανάψει ξανά στα ανήσυχα μάτια για να υποσχεθεί ένα μέλλον πυκνότερο και διασφαλισμένο για όλες τις καρδιές, η καθαγιασμένη πράξη θα αποτελέσει τον επίλογο του στοχασμού μας, για την αντίσταση, για την εξέγερση, ενάντια σε κάθε τι που περιφρονεί τις υψηλές ιδέες και τα δίκαια όνειρα των ανθρώπων…
Δείτε την κάλπικη κρίση και την ανελέητη ένδεια που αποστάζουν το φαρμάκι τους στις ψυχές εκείνων που επαιτούν μέσα στην αβάσταχτη άγνοια και στο πυκνό σκοτάδι, μόνο και μόνο για να απολαύσουν οι λίγοι την αλγεινή χαρά της ελεημοσύνης, την υποταγή και την ταπείνωση των πολλών, μ’ αυτό το σκαιό χέρι που μοιράζει δίχως οίκτο το ξεροκόμματο της δυστυχίας…
Η άγια μνήμη όμως αγρυπνά για να καταγράψει τη διψασμένη αγωνία μας, τους ήχους της σιωπής που ταξιδεύουν με τον άνεμο, τις ασύλληπτες κραυγές, τους καπνούς, τις φλόγες της αδυσώπητης ύλης που ξυπνάνε τόσες θλιβερές παραστάσεις στο νου και στην ψυχή…
Κι αυτοί που θέλουν να εκδικηθούν για τη φωτιά που σιγοκαίει ακόμα μέσα στις στάχτες και στα αποκαΐδια της τυραννισμένης μας ζωής, ας μη σημαδέψουν τις καρδιές αλλά τη συνείδησή μας που διαπραγματεύεται με το μέλλον, που πολεμά λαβωμένη και αιμόφυρτη κάτω από το βαρύ ίσκιο του αξεδίψαστου ουρανού μας…
Ένας έρωτας μυστικός όμως μέλλει να γεννηθεί και να στοχαστεί, να ορθοποδήσει και να βαδίσει, να ζήσει και να τελειώσει ηρωικά σε μια άνιση μάχη υπερασπίζοντας την άυλη και την ανυπόταχτη ιδέα, εκεί που ο ανυποψίαστος άνθρωπος γυρεύει εναγώνια, μες στην αυταπάτη του, τα αγνά σχήματα της αληθινής αγάπης ή τον ίσκιο του χαμένου του εαυτού…
Ψωμί, αγάπη, αδερφοσύνη, ισότητα,δικαιοσύνη…
Η στείρα διαιώνιση των ανεκπλήρωτων και των απραγματοποίητων αναγκών, οι μάταιες υποσχέσεις και το αίμα, τα πλακάτ, οι τρύπιες σημαίες και τα συνθήματα, αποτελούν την πολύτιμη κληρονομιά των προγόνων μας που δε συναλλάσσεται και δεν εκποιείται στα παζάρια όπου γης…
Ο καιρός πλησιάζει καλπάζοντας, η σκόνη πλημμύρισε την ψυχή μας και έφτασε η ώρα να πάψουν επιτέλους οι υμνωδίες κι οι εκθειασμοί γιατί η γη δε χωρά άλλον πόνο, άλλους σταυρούς, άλλο φώσφορο και θειάφι κι άλλη κίτρινη βροχή…
Τόσα δίσεκτα χρόνια δίπλα σου λαέ μου, πνιγμένος στο αίμα και στην αμαρτία, έμαθα επιτέλους το όνομα του αληθινού θεού: Θεός είναι ο μοναχογιός της γης που πιστεύει και πεθαίνει στο όνομα της αληθινής αγάπης, που μοχθεί να σκουπίσει το αίμα από τις τρύπιες παλάμες του, για να διαλεχτεί με χέρια λυτά, αγνά και καθαρά για την ειρήνη,για τη δικαιοσύνη και για την ελευθερία του!
Αποθανάτισε χωρίς έπαρση τις τρυφερές στιγμές και την αισθαντικότητα της σημερινής μέρας θνητέ άνθρωπε, πριν νυχτώσει, γιατί ο χρόνος κυκλοφορεί αδιάφορα κι επιστρέφει αναλλοίωτος στη γη.
Πορεύσου ειρηνικά ως τις απόμακρες πολιτείες των υψηλών ιδανικών και των ωραίων οραμάτων κρατώντας στα χέρια σου μια χούφτα χώμα από τον τόπο της θυσίας και μη γυρέψεις τίποτε περισσότερο, γιατί μονάχα αυτό σου ανήκει…
Γιώργος Δ. Μπίμης
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο «Τα μέσα – έξω» του εικαστικού Τάκη Βαρελά. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή για εμπορικούς λόγους.]
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
