Αύριο, η μέγιστη δύναμη για τη ζωή, η Αγάπη | της Ζωής Δικταίου
Είχες φύγει
ίσως από αδυναμία
να συναντήσεις το πεπρωμένο.
Απροετοίμαστοι
στη ματαιότητα της επιθυμίας και οι δυο,
με την επίγνωση
ενός μέλλοντος άλλου,
Αύριο,
εκεί στη στροφή του δρόμου
ευωδιάζει η θύμηση τριαντάφυλλα.
Μ’ επισημότητα μυσταγωγική
σήκωσες το βλέμμα απ’ το χώμα
αργά – αργά,
χωρίς εκείνη την έκφραση αγιοσύνης
που είχαν άλλοτε τα μάτια σου.
Δίχως να περιμένεις
μα και δίχως να βιάζεσαι.
Τότε μόνο κατάλαβα
έχοντας
εννοήσει τη σημασία της κίνησης,
μια εκδήλωση απόγνωσης ήταν
ένα πέτρινο παράπονο,
που πάλευε απελπισμένα στα χείλη
να σπάσει το φράγμα της σιωπής
υπό το κράτος της μνήμης.
Η ματιά σου,
γύρεψε ν’ αναμετρήσει τον χρόνο,
τον χρόνο και τα μυστικά σημάδια
πιστεύοντας πως,
απ’ την αρχή ανακάλυπτες την ύπαρξη μου.
Μ’ ένα λυπημένο χαμόγελο,
ή, μ’ ένα δάκρυ προσδοκίας ατέρμονης,
έμεινες,
ν’ αγναντεύεις με δέος
μέσα στο μαύρο βελούδο της νύχτας
το ίδιο εκείνο σημείο της γης
που και πάλι μας χώριζε.
Ένα άστρο
έπεσε θεληματικά στο στερέωμα,
πρόβλεψη,
γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν
παραστάσεις συνειδησιακές
της ίδιας πάντα
αδημιούργητης ύλης,
δοσμένης πριν από τα έργα,
όταν ο Έρωτας παραμένει αίτημα.
Σε μιαν ήσυχη πόλη
μακριά σου,
όλα οικεία
όλα ανέγγιχτα,
εξ’ ανάγκης μια χίμαιρα κι όμως
Αύριο…
η μέγιστη δύναμη για τη ζωή,
η Αγάπη.
Κρατάς το χέρι μου, ακόμη.
.
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις», 2020]
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι του Κινέζου ψηφιακού καλλιτέχνη Yuumei με τίτλο «Μαζί σου», yuumeiart.com]
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία:
Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, 1996, Αθήνα
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Σεπτέμβρης 2018
Αύριο, αφή αλμύρας, Νοέμβρης 2020
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα:
«Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία, 2020, Αθήνα
«Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, 2017, Αθήνα
