Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων | του Μιχάλη Στρατάκη
.
Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και κοντοσιμώσετε να σας δηγηθώ μια θύμηση από μια τέτοια μέρα, σαν τη σημερνή.
Στη Σαλονίκη εζούσα, στην Ιωάννη Κωλέττη, με μόνιμη θωριά μου τα παλιά, ξεντεριασμένα τραίνα που εσκουριάζανε στο απέραντο νεκροταφείο της ιστορίας του σιδηροδρόμου του ΟΣΕ.
Απέναντι από το νέο σιδηροδρομικό σταθμό, στην αρχή της Αναγεννήσεως, υπήρχε (υπάρχει ακόμη), μια πλατεία, γινομένη από το σμίξιμο τεσσάρων δρόμων.
«Πλατεία Τιράνων» τηνε λέγαμε, γιατί εκειά μαζευόντουσαν όλοι οι κακομοίρηδες Αλβανοί μετανάστες, που γηρεύανε ένα μεροκάματο για να ζήσουνε.
Φτώχεια, απόγνωση και κακομοιριά οι μόνιμοι μουσαφίρηδες της πλατείας.
Ένα μεσημέρι, περνούσα από κει, με τα πόδια, για να πάω στο σπίτι μου.
Συνηθισμένη ήτανε η εικόνα των σκυμμένων κεφαλών και της θλίψης που γεννούσε η διαπίστωση ότι είχε πάει μεσημέρι και κανείς δεν εμφανίστηκε να ψάχνει εργάτες.
Ξάφνου, ένας χαμός ξέσπασε στην «Πλατεία Τιράνων».
Άκουσα ένα φρενάρισμα αυτοκινήτου κι ένα «γκουπ» και είδα όλους τους Αλβανούς που καθόντουσαν στα πεζοδρόμια, να πετιούνται απάνω, να κουνούνε τα χέρια τους, να φωνιάζουνε και να τρέχουνε λίγα μέτρα πιο πέρα.
Έτρεξα κι εγώ μαζί τους, περισσότερο από περιέργεια να δω τι συνέβαινε.
Ένα αυτοκίνητο είχε χτυπήσει ένα σκυλί, που βρισκότανε ξαπλωμένο καταγής κι έκλαιγε μ’ ένα τρόπο που σου ράγιζε την καρδιά.
Απόμεινα αποσβολωμένος να ξανοίγω.
Δεν κατάλαβα πόσα λεπτά ή δευτερόλεπτα περάσανε, όταν είδα δυο νεαρούς Αλβανούς να σκύβουν και να παίρνουν αγκαλιά τον τραυματισμένο σκύλο, που συνέχιζε να κλαίει σπαραχτικά.
Γύρω τους είχανε μαζωχτεί όλοι οι συμπατριώτες τους, μαζί μ’ αυτούς κι εγώ.
Μια πενηνταριά μέτρα πιο κάτω βρίσκεται η Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ, και κατά κει αρχίσανε να τρέχουνε οι δυο νεαροί που βαστούσαν αγκαλιά τον σκύλο, και μαζί μ’ αυτούς ετρέχαμε κι εμείς.
Φτάσαμε στη Σχολή και σε χρόνο μηδέν είχαν εμφανιστεί στην πόρτα δυο τρεις κτηνίατροι, προφανώς επειδή είχαν ακούσει τη φασαρία που εκάναμε όλοι εμείς, που φωνάζαμε, κι εγώ δεν θυμούμαι ίντα φωνάζαμε, λίγο στα ελληνικά και λίγο στα αλβανικά.
Επήρανε το σκυλί οι γιατροί και το βάλανε μέσα στο κτήριο.
Ανάσανα ανακουφισμένος κι ετοιμαζόμουνα να φύγω.
Μα δεν έφυγα.
Είδα πως κανείς από τους δεκάδες Αλβανούς δεν έφευγε από την Κτηνιατρική Σχολή.
Όλοι τους είχανε κάτσει κατάχαμα στο γρασίδι και ξανοίγανε την πόρτα της Σχολής, εκεί όπου βρισκότανε ο τραυματισμένος σκύλος.
Εντράπηκα να φύγω, γιατί εκατάλαβα.
Ύστερα από πολλή ώρα, είδαμε να βγαίνει από την πόρτα ένας από τους γιατρούς που είχαν παραλάβει το σκύλο.
Μονομιάς επεταχτήκαμε απάνω.
Εσήκωσε καθησυχαστικά το χέρι του ο γιατρός, ήρθε κοντά μας χαμογελαστός.
«Εντάξει, σώθηκε ο σκυλάκος» μας είπε.
Οι Αλβανοί ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Κι εγώ μαζί τους.
«Μπράβο ντόκτορα, το σώσατε» είπε στον γιατρό ένας Αλβανός.
«Εσείς το σώσατε» απάντησε ο γιατρός κι έφυγε.
Ήταν μια μέρα σαν τη σημερνή.
.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
