Η πεταλούδα | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Κουράστηκες να περπατάς
ανάμεσα σε νεκρούς.
Το βλέμμα στο αύριο σήκωνες
αλλά η φωτεινή σου παρουσία
λίγο απασχολούσε τους περαστικούς.
Ύστερα ήρθαν τα γεράματα
και δεν μπορούσες να λευκάνεις πια τα ρούχα.
Ποταμοί δακρύων για όσα έζησες
κι είναι αυτά που σε έκαναν δυνατή.
Μα η ευαισθησία σου μεγάλωνε στροφή με τη στροφή, δρόμο το δρόμο.
Ύστερα ήρθε η ανημποριά
Με ένα αχ αποχαιρέτησες τα εγκόσμια
κι έμαθες να περπατάς στα σκοτάδια
για να κερδίσεις χρόνο.
Ύστερα ήρθε ο πόλεμος
και σου πήρε όσους δεν πρόφτασες να τους πεις σ’ αγαπώ.
Σκληρή γυναίκα έλεγαν… Πολλά τα βάσανά της.
Ύστερα ήρθε ο θάνατος
Στην κηδεία σου χόρευαν τα πουλιά και τα λαγκάδια.
Με ένα άσπρο πανί σε αποχαιρετούσαν.
Κι η κόρη σου εκεί, πρώτη έσερνε τον χορό.
Ύστερα πίστευες πως θα έρθει η Ανάσταση…
Αλλά δεν ήξερες ότι ήταν ένα παραμύθι
για να κρατά σιωπηλή
την κραυγάζουσά σου θλίψη.
Κι ύστερα όλα συνέχισαν το δρόμο τους, χωρίς εσένα.
Έλλειπες από την παρέλαση των ζωντανών.
Μια πεταλούδα πέταγε παραδίπλα.
Ήσουν εσύ που ποτέ δεν πήρες μέρος σε διαδήλωση…
Μέχρι που πέθανες
και διαδήλωνε η ψυχή σου!
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
[Το εικαστικό που συνοδεύει το ποίημα είναι έργο της Ρωσίδας γραφίστριας και καλλιτέχνιδας Αλεξάνδρας Μπάλογκ (Александра Балог), 2012]
