Ήσυχη που ’ναι η νύχτα Ποιητή μου! | της Άννας Τακάκη
.
Χορεύουν τ’ άστρα στον τροπικό της Σαπφούς.
Νυχτερίδες και τριζόνια λίγο μου ταράζουν τη γαλήνη.
Όπου να ’ναι θ’αρχίσω κι εγώ το νυχτοτράγουδο.
Φέρτε μου λύρα κρητική κι ένα παλιό νταούλι!
Κι εγώ θα τραγουδώ τη σκοτεινιά μου,
εδώ θα τραγουδώ τη μοναξιά μου.
Να μερώνουν τ’ άγρια, να φοβούνται τα δαιμόνια.
Θέλω να μερακλώσω τα στοιχειά μου,
να μη στοιχειώνει η μοναξιά.
Θέλω να δυναμώσω τα φτερά μου
μη μου τσακίζονται χωρίς του ήλιου την τροφή,
σε τούτη τη μονιά τη σκοτεινή,
σε τούτη την ύπουλη καταπακτή.
ΜΑ Η ΜΑΓΙΑ ΠΟΙΡΑ σαν δίδυμη αδελφή μου,
στ’ ομολογώ, Κρητικέ,
ούτε λεπτό μονάχη δε μ’αφήνει στο ρημοχώρι μου. Συχνά και ντόμπρα μου τα λέει:
«Είσαι δυνατή, πολέμα!
Μην πεις ποτέ «θα νικηθώ ή θα νικήσω».
Πολέμα!
Πολέμα με το μυαλό,
πολέμα με την ψυχή!
Κάνε την καρδιά σου εργαλείο
και πάλεψέ το στα χέρια σου!
Κάνε τη φωνή σου όπλο και σκίσε τα σύμπαντα.
Τέντωσε τα χέρια ψηλά στον ουρανό
να πιάσεις τον παλμό της αντοχής σου
κι αγωνίσου με σύμμαχο το πνεύμα.
Ομπρός, λοιπόν, ομπρός στον αγώνα»!
ΓΙΝΕ ΑΘΛΟΒΑΤΗΣ των αισθήσεών σου,
γίνε δρομέας της ελεύτερης βούλησής σου.
Βάλε το χέρι στην καρδιά και προχώρα!
Μην πεις ποτέ «κουράστηκα, ας αναπαυτώ».
Η ανάπαυση φέρνει μαύρη ανία
κι η παύση θρέφει τις δειλές αδυναμίες σου.
Μην πεις ποτέ σου «δεν μπορώ».
Η μπόρεση είναι το ρέμα που κυλάει στις φλέβες σου.
Χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει,
ποτάμι γίνεται, δυναμώνει.
είναι η ζωντανή δύναμη που σε σώζει.
Το φως είναι που δε βλέπεις αλλά σε βλέπει.
Ποτέ, ποτέ μην αρνηθείς τη δύναμή σου
σε τέτοιους χρόνους, σε τέτοιους ύπουλους καιρούς,
ουδέ λεφτό μην αρνηθείς!
Άιντε λοιπόν, τι περιμένεις;
ΔΩΣ ΤΗΣ ΣΠΛΑΧΝΟΣ μες στα σπλάχνα σου
να θρέψει, να κυοφορήσει
και δέξου με εγκαρτέρηση τον τοκετό της,
το πιο ρωμαλέο σου παιδί,
τη Δύναμή σου δέξου!
Σφίξε τη γερά μέσα στην αγκαλιά σου,
κράτησέ τη στοργικά κι αγάπησέ την….
.
Άννα Τακάκη
[«Η Αναφορά μου στον Ν. Καζαντζάκη» απόσπασμα]
