Ο αριστοφανικός πλούτος από κάτι αρχαία πόμολα και οι τότε Αχταρμείς | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Reloaded,Τσιφόρος style)
Ο παππούς ο Αριστοφάνης, ως γνωστόν, ήταν οπαδός του Αριστοκρατικού Κόμματος της Αρχαίας Αθήνας. Κάτι σαν ΝουΔου φανταστείτε το, χωρίς όμως Άδωνι και Μητσοτάκη. Τίνγκα όμως με οπαδούς εκ των Βορείων Προαστίων ορμώμενους, Ξέρεις αυτούς που είχανε κάνει φράγκα γερά από τα κόλπο γκρόσο τύπου Χρηματιστήριο της τότε εποχής και απεχθάνονταν τους πλεμπαίους, που όντας περισσότεροι, έδιναν πάντα πλειοψηφία στους Δημοκρατικούς του Περικλή.
Μην φανταστείς την Εκάλη και τα πέριξ της σαν τα τότε Βόρεια Προάστια. Γιδότοπος ήταν ακόμα το Best Friends της Πολιτείας, οι Αχαρνές (aka Μενίδι) ήταν τότε το προάστιο που μάζευε τους περισσότερους οπαδούς του Αριστοκρατικού σε στέκια που κανονίζονταν πως θα κλειστούν τα ντιλς με την Σπάρτη και το εμπόριο, για να έχουν να πορεύονται με τα χρυσά νομίσματα του Πέρση.
Εκεί κανόνιζαν και πως θα γίνουν και οι εφοπλισμοί των τριήρων, για να βγουν οι προμήθειες. Γιατί από εξ’ απανέκαθεν έτσι βγαίνει ο έτσι νοούμενος Πλούτος και δεν πάει να λέει ότι θέλει εκείνος ο χαζοχαρούμενος ο Άνταμ Σμιθ και τα νεοφιλελέ ζαβά που ανέλαβαν να τον εφαρμόσουν κάνοντας του ένα γενικό ρεκτιφιέ, μετά που έγινε το δολάριο παντοκράτορας και τα κάνανε στο τέλος αχταρμά.
Οι τότε Αχταρμείς, που κακώς τους είπανε Αχαρνείς, πάλι τα κάνανε αχταρμά, as expected από τας θεωρητικάς γραφάς. Μέχρι ατομική ειρήνη με την Σπάρτη πήγε και έκανε ένας από δαύτους, που έγινε γνωστός από τον Αριστοφάνη ως ήρωας της Ειρήνης. Μπούρδες, συνεκμετάλλευση με τους Πέρσες ήθελε να κάνει ο θεομπαίχτης, φτάνοντας την ΑΟΖ τους μέχρι και την Δήλο για να μοιραστούν μαζί του κάτι αποθέματα, όπως του είχαν τάξει.
Ότι όμως δεν κατάφερε ο εν λόγω προΣημιτικός τής τότε εποχής, το κατάφερε ένας Μνησύλοχος κάνοντας τον λοιμωξιολόγο στις Αντιεμβολιάζουσες.
Και κάνοντας τα αχταρμά και με τον τότε Κοβίδη που ταλαιπώρησε τους Αθηναίους, κατάφερε στο τέλος να χάσουν αυτοί τον πόλεμο και να γίνουν τα γιουσουφάκια των Σπαρτιατών. Τέλος, έτσι και η αμφισβήτηση της παντοκρατορίας του ΔΝΤ των Περσών και των χρυσών τους από τα ασημένια τάλαντα του Περικλή (που για αυτά και κάτι καζίνο στην Ακρόπολη για να παίζουν πεσσούς οι Πέρσαι τουρίσται εγράφη αργότερα άλλο χρονογράφημα.
Αφού την έκατσαν οι Αθηναίοι την βάρκα χάνοντας όλον τον στόλο τους, (που ενοχλούσε τον περσικό που έκανε τα logistics της τότε εποχής), τους κάθισαν και τους Αριστοκρατικούς στον σβέρκο ως εγκάθετους τοποτηρητές της Σπάρτης. Κάτι σαν ΔΝΤ εσωτερικού ένα πράγμα φαντάσου τους. Λιτότητα και μέλανες ζωμοί παντού, και επιδόματα πείνας με το Μέλανας Ζωμός Pass.
Και αυτοί οι Άριστοι άρχισαν να τρώνε αμέσως και τα πόμολα από κάθε τι δημόσιο, όσο οι άλλοι άρχισαν να την βγάζουν Σπαρτιάτικα.
Γιατί αν δεν φας πόμολο, ως γνωστόν και από τα αρχαία χρόνια, πλούτο δεν βλέπεις υπό τους εκάστοτε Αριστοκρατικούς υπηρεσίας και ας λέει ότι θέλει διαφορετικό επί αυτού εκείνος ο ιστορικά αγράμματος Άδωνις και οι συν αυτώ, (που κάνανε και δέκα χρόνια για να πάρουν πτυχίο αφού κοβόνταν συνέχεια στην Ιστορία). Και έτσι ο Πλούτος πήγαινε στους κακούς και τους παντελώς άχρηστους, που μάλαμα πιάνουν και χώμα και ύφεση γίνονταν.
Έπεσε σε κατάθλιψη ο Αριστοφαν θέτοντας το all time classics ερώτημα «τι ψηφίζατε ρε… αγάπες», βγάζοντας όμως την ουρά του απ’ έξω. Και είπε να γράψει πριν πεθάνει και την τελευταία του κωμωδία για να παιχτεί στο Αρχαίο Θέατρο, που καμία σχέση δεν έχει με το Ηρώδειο αφού βρίσκονταν ένα στάδιο ανατολικότερα, προς τα Αναφιώτικα. Και αντί για κωμωδία, του βγήκε μια χαρμολύπη.
Στον Πλούτο ο Αριστοφάνης διακωμωδεί την κακή διανομή του Πλούτου, που, επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους κακούς. Αλλά ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, περιθάλπουν τον τυφλό, τιμωρημένο από το Δία, θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, μετά την γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρέμυλος με τον δούλο του. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και τους κακούς τους κάνει φτωχούς, πριν καταλήξει έτσι ο χορός σε happy end.
Αποτυπώνει έτσι ο παππούς Αριστοφάνης στη σκηνή ένα μωσαϊκό της κοινωνίας της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο μοιάζει τόσο με τη δική μας. Η βασική αντίθεση, στην οποία στηρίζεται το έργο, προβάλλεται από τον επιρρηματικό αγώνα ανάμεσα στον Χρεμύλο και την Πενία, με την τελευταία να ενσαρκώνει την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάγκη για καθημερινή δουλειά με απλήρωτες υπερωρίες και ρεπό για την επιβίωση. Ψιλοαυτοσαρκάζεται έτσι και τη φτώχεια των τελευταίων ημερών του Αριστοφάνη, που τις πέρασε με το να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που πήγε στραβά και έγινε τόσο πολύ αχταρμάς στο δόγμα του ότι οι Άριστοι των Αχαρνών είναι οι καλοί και οι λοιποί πλεμπαίοι δημοκρατικοί, του Περικλή, οι κακοί κατσαπλιάδες.
Γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά, θα μου πεις.
Έτσι, χωρίς λόγο λέω, δεν έχει καμία σχέση, ότι πριν τρία χρόνια την ξανακάναμε την κουτουράδα πέφτοντας στην ίδια λούμπα με τον Αριστοφάνη, θεωρώντας τους δήθεν Άριστους άριστους, τον πλούτο τυφλό και το καλό με το κακό κάτι σαν το κόκκινο μαύρο στο καζίνο, την τύφλα μας.
Βλέπεις, δεν έχουμε προοδεύσει και πολύ από την εποχή του Χρεμύλου για να είναι κοινά αποδεκτό ότι τον Πλούτο τον παράγει η συλλογική γνώση που μοιράζεται δημοκρατικά και χωρίς στεγανά και όχι τα κρυφά ντιλακια στο Best Friends από τους γερασμένους κατσαπλιάδες καπιταλιστές του γιδότοπου, που τώρα τον λένε Εκάλη.
Φιλών την ζερβοδεξιά σας
Καλημερίζω κατά τα ειωθότα μόνο τους κανονικούς ανθρώπους.
18/09/22
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014,
