Καντάφι Μουαμάρ – ο στοχαστής, ο επαναστάτης, ο ηγέτης, ο μάρτυρας και η καταστροφή της Λιβύης από τη Δύση | β μέρος| του Θεματοφύλακα ιστορικής μνήμης
«Στόχος της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ανθρώπινη ευτυχία, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας. Η απόκτηση μιας τέτοιας ελευθερίας εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο ένα άτομο έχει κυριαρχία στις δικές του ανάγκες. Περιουσία που είναι προσωπική και ιερά εγγυημένη, δηλαδή οι ανάγκες σας δεν πρέπει να ανήκουν σε κανέναν άλλο και δεν πρέπει να λεηλατούνται από κανένα μέρος της κοινωνίας.»
Μουαμάρ Μοχάμαντ Άμπου Μινιάρ αλ-Καντάφι – معمر القذافي
Δεύτερος Μέρος – Η επίθεση κατά της Λιβυκής Τζαμαχίρια
Οι δυτικοί και κύρια οι Αμερικάνοι ηγέτες δεν συγχώρεσαν ποτέ τον οραματιστή κι επαναστάτη Καντάφι. Ξένοι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, πράκτορες της CIA, της MI6 και της DGSE με πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση, από τις ΗΠΑ και τις μοναρχίες της Μέσης Ανατολής, κατάφεραν να σχηματίσουν σχετικά έτοιμες για μάχη μονάδες από στρατιωτικά αφερέγγυους Λίβυους αντικαθεστωτικούς που κινήθηκαν ενάντια στον τακτικό στρατό.
Τον χειμώνα του 2010-2011 ξεκίνησε ένα κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στις χώρες του αραβικού κόσμου, που τροφοδοτήθηκε επιμελώς, ωθήθηκε και κατευθύνθηκε από αμερικάνικες (κυρίως) μυστικές υπηρεσίες, μέσω των κοινωνικών δικτύων, εναντίον της διοίκησης της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρία, κύρια εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι.
Το βράδυ της 15ης Φλεβάρη 2011, ένας όχλος ανθρώπων συγκεντρώθηκε στη Βεγγάζη (Benghazi) και ζήτησε την απελευθέρωση του δικηγόρου και ακτιβιστή Φετχί Ταρμπέλ (Fethi Tarbel). Παρά την απελευθέρωση του Ταρμπέλ, οι «διαδηλωτές» συγκρούστηκαν με όπλα με τις δυνάμεις ασφαλείας.
Τις επόμενες ημέρες, οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατεστάλησαν ενεργά από δυνάμεις πιστές στον Λίβυο ηγέτη. Προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την τάξη και να σταματήσουν τις θηριωδίες των ξενοκίνητων δυνάμεων. Στις 18 Φλεβάρη οπλισμένοι διαδηλωτές, ντόπιοι μαχητές και ξένοι μισθοφόροι, απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο της πόλης Αλ Μπάιντα (Elbeida), με την τοπική αστυνομία να αυτομολεί στο πλευρό των διαδηλωτών. Μέχρι τις 20 Φλεβάρη, μετά από μάχες, η Βεγγάζη (Benghazi) πέρασε στον έλεγχο των αντιπάλων της λιβυκής ηγεσίας, μετά την οποία η αναταραχή επεκτάθηκε στην πρωτεύουσα.
Για αρκετές ημέρες αναταραχής, το ανατολικό τμήμα της χώρας βρισκόταν υπό τον έλεγχο των οπλισμένων διαδηλωτών, ξένων αξιωματικών πληροφοριών και μισθοφορικών δυνάμεων, ενώ στο δυτικό τμήμα ο Καντάφι διατήρησε την εξουσία. Βασικό αίτημα της αντιπολίτευσης ήταν η παραίτηση του συνταγματάρχη Καντάφι.
Στις 26 Φλεβάρη, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε κυρώσεις που απαγορεύουν την προμήθεια όπλων και κάθε στρατιωτικού υλικού στη Λιβύη, καθώς και απαγόρευση των διεθνών ταξιδιών του Καντάφι και δέσμευση των υπερπόντιων περιουσιακών στοιχείων του.
Την επόμενη μέρα στη Βεγγάζη, σε μια κοινή έκτακτη συνεδρίαση των μελών των τοπικών λαϊκών συμβουλίων και ξενοκίνητων μιαθοφόρων τρομοκρατών σχημάτισαν το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο (NTC) ως αρχή της «επανάστασης», της οποίας επικεφαλής ήταν ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, Μουσταφά Μοχάμεντ Αμπντ αλ- Τζαλίλ (Mustafa Muhammad Abd al-Dschalil).
Την ίδια μέρα, στα δυτικά της Τρίπολης, η πόλη Ζαουίγια (Az-Zāwiyah), σημαντικό κέντρο της βιομηχανίας διύλισης πετρελαίου, πέρασε υπό τον έλεγχο των αντιπάλων του Καντάφι. Εν τω μεταξύ, στα ανατολικά της Λιβύης, ένοπλες τρομοκρατικές ομάδες που χρηματοδοτούνται από γειτονικές μοναρχίες και τη Δύση εξαπέλυσαν επίθεση κατά της Τρίπολης, καταλαμβάνοντας στην πορεία τους λιβυκές πόλεις. Στις 2 Μάρτη, ένα από τα κέντρα της βιομηχανίας πετρελαίου στη χώρα Μάρσα Μπρέγκα (Marsa al Brega) τέθηκε υπό τον έλεγχό τους και δύο μέρες αργότερα το λιμάνι του Ρας Λανούφ (Ras Lanuf).
Η ξενοκίνητη λιβυκή αντιπολίτευση αρνήθηκε κατηγορηματικά την προσφορά διαμεσολάβησης του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στην κρίση με τη Λιβύη
Στις 5 Μάρτη, οι τρομοκράτες μπήκαν στο Μπιν Τζαβάντ (Bin Jawad), την τελευταία πόλη στο δρόμο για τη Σύρτη (Sirte), αλλά την επόμενη κιόλας μέρα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από την πόλη. Στα μέσα Μάρτη, τα κυβερνητικά στρατεύματα συνήλθαν από το σοκ και προχώρησαν στην επίθεση κατά των θέσεων των ανταρτών και των μισθοφόρων, μέσα σε λίγες μέρες επέστρεψαν υπό τον έλεγχό τους τις πόλεις Ρας Λανούφ και Μάρσα Μπρέγκα. Στις 10 Μάρτη, στα δυτικά της Λιβύης, η Ζαουίγια ανακαταλήφθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις.
Τη νύχτα της 17ης προς 18η Μάρτη, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 1973, το οποίο προβλέπει την απαγόρευση των πτήσεων από τη λιβυκή αεροπορία, καθώς και τη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων για την προστασία του λιβυκού πληθυσμού, με εξαίρεση τη χερσαία επιχείρηση. Το βράδυ της 19ης Μάρτη, οι ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησαν την Επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» (Dawn of the Odyssey) για να χτυπήσουν στρατιωτικούς στόχους στη Λιβύη βάσει ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ …«για την προστασία των αμάχων». Αρκετές ευρωπαϊκές και αραβικές χώρες εντάχθηκαν επίσημα στην επιχείρηση. Ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν τη Λιβύη μετατρέποντάς την στη λίθινη εποχή. Την 1η Μάη 2011, τα τρία νεαρά εγγόνια του Καντάφι και ένας γιος του σκοτώθηκαν σε αεροπορική επιδρομή του ΝΑΤΟ. Ήρθε η ώρα οι ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα κύμα χάους στον αραβικό κόσμο και να «ψαρέψουν σε ταραγμένα νερά». Οι αραβικές μοναρχίες αποφάσισαν ότι ήταν καιρός να βάλουν τέλος στον ενοχλητικό γείτονά τους. Και ο Γάλλος πρόεδρος δεν χρειαζόταν ζωντανό πιστωτή…
«Ο Σαρκοζί είναι διανοητικά καθυστερημένος. Μόνο χάρη σε μένα έγινε πρόεδρος. Του παρείχαμε τα κεφάλαια που τον βοήθησαν να κερδίσει» – είπε σε μια συνέντευξη του ο Μ. Καντάφι στο τηλεοπτικό κανάλι France 24 στις 16 Μάρτη 2011.
«Βομβαρδίζετε το τείχος που σταμάτησε τη ροή της αφρικανικής μετανάστευσης στην Ευρώπη, το τείχος που σταμάτησε τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα. Αυτό το τείχος ήταν η Λιβύη. Το καταστρέφετε. Είστε ηλίθιοι. Για χιλιάδες μετανάστες από την Αφρική, για την υποστήριξη της Αλ Κάιντα, θα καείτε στην κόλαση. Και έτσι θα γίνει» (Μ. Καντάφι)
Με την υποστήριξη της αεροπορίας των χωρών του δυτικού συνασπισμού, οι τρομοκράτες κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο της Αζνταμπίγια (Ajdabiya), Μάρσα Μπρέγκα και Ρας Λανούφ μέσα σε λίγες μέρες, προχωρώντας προς τη Σύρτη. Ωστόσο, τα κυβερνητικά στρατεύματα όχι μόνο σταμάτησαν την προέλαση των τρομοκρατών κοντά στη Σύρτη, αλλά εξαπέλυσαν επίσης μια μαζική επίθεση, ωθώντας τους αντάρτες 160 χιλιόμετρα ανατολικά της χώρας μέχρι τις 30 Μάρτη.
Στις 24 Ιούνη, η Διεθνής Αμνηστία (Amnesty International) ανακοίνωσε ότι διεξήγαγε μια σειρά ερευνών για τις δραστηριότητες του Μουαμάρ Καντάφι και των υποστηρικτών του. Δεν εντόπισε στοιχεία εγκλήματος στις πράξεις τους, αρνήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο τις κατηγορίες κατά του Καντάφι για «μισθοφορισμό» και «εκτελέσεις διαδηλωτών». Σύμφωνα με αυτούς, βρήκαν στοιχεία ότι οι εξεγερμένοι «αντάρτες» παραποίησαν πολλά στοιχεία για τα εγκλήματα δυνάμεων πιστών στον Καντάφι. Αναγνώρισαν, επίσης, όλες τις ομιλίες κατά του Καντάφι ως ένοπλη εξέγερση!
Ωστόσο, στις 27 Ιούνη, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης (International Criminal Court) εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για τον Καντάφι για την οργάνωση των δολοφονιών, των κρατήσεων και των φυλακίσεων που διαπράχθηκαν τις πρώτες 12 ημέρες της εξέγερσης στη Λιβύη. Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το «δικαστήριο», που όπως π.χ. και στη Γιουγκοσλαβία, εκτελεί τις εντολές των κυρίων του;
Ο γαλλικός στρατός έριξε όπλα με αλεξίπτωτα για τη φυλή Αμαζίγ (Amazigh), η οποία υποστήριξε τους εξεγερμένους «αντάρτες», νοτιοδυτικά της Τρίπολης, στις περιοχές Εζ Ζιντάν (Ez-Zintan) και Ερ-Ραγούμπ (Er-Ragub). Όμως η αντικατασκοπεία του Καντάφι ανακάλυψε την ώρα της επόμενης ρίψης όπλων και των τρόπων επικοινωνίας μεταξύ Γάλλων πιλότων και των Αμαζίγ. Συνελήφθησαν ελεγκτές αεροσκαφών, οι οποίοι θα πήγαιναν τα γαλλικά αεροπλάνα στο σημείο ρίψης των όπλων. Μετά από αυτό, η αντικατασκοπεία μπήκε σε ραδιοφωνικό «παιχνίδι» με τη γαλλική διοίκηση και εξασφάλισε ότι τον Ιούλη του 2011 οι Γάλλοι έριξαν όπλα, μεταξύ άλλων, νάρκες κατά προσωπικού, απευθείας στη θέση μιας κυβερνητικής στρατιωτικής μονάδας, όπου κινηματογραφήθηκε από τη λιβυκή τηλεόραση!
Ο επίσημος εκπρόσωπος του γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Μπερνάτ Βαλερό (Bernard Valero), με έξυπνο βλέμμα, δήλωσε ήρεμα ότι «δεδομένης της θανάσιμης απειλής που αντιμετωπίζει ο άμαχος πληθυσμός της ορεινές περιοχές που ήταν εκτεθειμένες, για να σωθούν χρειάζονται μέσα αυτοάμυνας, τα οποία οι Γάλλοι παρείχαν σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ». Όμως, οποιαδήποτε προμήθεια όπλων απαγορευόταν ρητά από το ψήφισμα υπ’ αριθμ. 1970 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ…
15 Ιούλη 2011. Ο Καντάφι έχει χάσει πλέον την εξουσία. Επικεφαλής της Λιβύης τέθηκε το λεγόμενο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο που απαρτιζόταν από συνεργούς της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης. Ο Καντάφι δεν έχασε την ελπίδα του και πολέμησε μέχρι το τέλος.
Στις 23 Αυγούστου, ο Καντάφι, σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Καλμυκίας της Ρωσσικής Ομοσπονδίας (Республика Калмыкия) Κιρσάν Ιλιουμζίνοφ (Кирсан Николаевич Илюмжинов), είπε ότι οι δυνάμεις που του είναι πιστές στην Τρίπολη δεν αντιμετώπισαν αντάρτες, αλλά μονάδες του ΝΑΤΟ και μισθοφόρους. Από τις 23 Αυγούστου οι βρετανικές εφημερίδες γράφουν για τη συμμετοχή στον εμφύλιο των Βρετανών στη Λιβύη, δηλαδή της Special Air Service (SAS), συντονίζοντας τις επιθέσεις των ανταρτών (The Guardian) και το κυνήγι του Καντάφι (Daily Telegraph).
Στις 26 Οκτώβρη, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του Κατάρ, Χαμάντ Αλ Ατίγια (Hamad bin Ali al-Attiyah), στη Ντόχα (Doha), όπου πραγματοποιήθηκε συνάντηση των Αρχηγών των Επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων των κρατών που συμμετείχαν στις εχθροπραξίες στη Λιβύη, επίσημα αναγνώρισε τη συμμετοχή εκατοντάδων στρατιωτικού προσωπικού του Κατάρ σε εχθροπραξίες στο πλευρό των παραστρατιωτικών δυνάμεων του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης, κάτι που είναι αντίθετο με την εντολή του ΟΗΕ, που δόθηκε στον συνασπισμό τον Μάρτη του 2011.
Μετά από αρκετούς μήνες μάχης, στις 20 Αυγούστου, αποσπάσματα «ανταρτών», μισθοφόρων και ξένων στρατιωτικών, επιτέθηκαν στην πρωτεύουσα. Σφοδρές μάχες μεταξύ των αντίπαλων πλευρών εκτυλίχθηκαν γύρω από το κυβερνητικό συγκρότημα «η Υπέροχη Πύλη» (Bab al-Aziziya), το οποίο δεχόταν τακτικά αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ. Μέχρι τις 23 Αυγούστου, κατάφεραν να διαπεράσουν την πύλη στην εξωτερική περίμετρο του συγκροτήματος και να την ελέγξουν, αλλά ο ίδιος ο Καντάφι δεν ήταν εκεί. Μετά από αυτό, οι τραμπούκοι άρχισαν να καταστρέφουν ότι πολύτιμο υπήρχε εκεί καθώς και τα προσωπικά αντικείμενα του Καντάφι.
«Δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τη γη της Λιβύης, θα πολεμήσω μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος και θα πεθάνω εδώ με τους προγόνους μου ως μάρτυρας. Ο Καντάφι δεν είναι ένας εύκολος πρόεδρος να φύγει, είναι ο ηγέτης της επανάστασης και ένας Βεδουίνος πολεμιστής που έφερε δόξα στους Λίβυους. Εμείς, οι Λίβυοι, έχουμε αντισταθεί στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία στο παρελθόν και δεν θα παραδοθούμε τώρα» (Μ. Καντάφι).
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν (Владимир Владимирович Путин), τότε Πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, καταδίκασε δημοσίως το ψήφισμα του ΟΗΕ και δήλωσε: «Αυτό το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι, φυσικά, ελαττωματικό και προβληματικό… Επιτρέπει σε όλους να κάνουν τα πάντα, οποιαδήποτε ενέργεια ενάντια σε ένα κυρίαρχο κράτος… Γενικά, αυτό μου θυμίζει ένα μεσαιωνικό κάλεσμα για σταυροφορία». Ο Πούτιν χαρακτήρισε την πολιτική των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν στις συγκρούσεις άλλων ανθρώπων μια σταθερή τάση στην οποία δεν υπάρχει «ούτε συνείδηση ούτε λογική».
Μετά από αυτή τη δήλωση του Πούτιν, ο Μουαμάρ Καντάφι απευθύνθηκε προσωπικά στον Πούτιν με αίτημα να αποτρέψει με κάποιο τρόπο τους βάρβαρους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, την καταστροφή σπιτιών, νοσοκομείων και τη δολοφονία αμάχων από αέρος.
«Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πόλεμος κατά της Λιβύης, όχι εμφύλιος. Ζητώ από την παγκόσμια κοινότητα: ελάτε, ελάτε, κάντε τα πάντα για να σταματήσετε τους βομβαρδισμούς πολιτικών στόχων. Κανείς δεν θέλει πόλεμο εδώ. Οι Λίβυοι είναι τα παιδιά μου, οι Λίβυοι δεν είναι σε πόλεμο μαζί μου, και δεν είμαι σε πόλεμο μαζί τους. Κοιτάξτε: βοηθάμε ανθρώπους που έχουν χάσει όλα όσα κέρδισαν με σκληρή δουλειά. Ζητώ από τους ηγέτες της Αφρικανικής Ένωσης να επισκεφθούν την Ajdabiya και να δουν ποιοι μας πολεμούν εκεί. Γιατί οι εξωγήινοι από το Αφγανιστάν, την Τυνησία, την Αίγυπτο και άλλες χώρες υποδύονται τους ανθρώπους της Ajdabiya; Σώστε αυτή την πόλη από αυτούς που την κατέλαβαν!».
Όμως ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ (Дмитрий Анатольевич Медведев), με το ξέσπασμα της σύγκρουσης στη Λιβύη, έλαβε σκληρή στάση κατά του Καντάφι. Επιπλέον, χαρακτήρισε απαράδεκτα τα λόγια για τη δυτική σταυροφορία. Ο Μεντβέντεφ όχι μόνο καταδίκασε δημοσίως το καθεστώς Καντάφι, αλλά επίσης, συμφωνώντας με τις κυρώσεις του ΟΗΕ κατά της Λιβύης, απαγόρευσε στον Λίβυο ηγεμόνα να εισέλθει στη Ρωσία και να πετάξει πάνω από το έδαφός της. Ακολουθώντας το προβάδισμα της Δύσης, έσπασε ή πάγωσε ακόμη και τις συμβάσεις που είχαν συναφθεί με τη Λιβύη, και αυτό προκάλεσε ζημιά στη ρωσική βιομηχανία για περισσότερα από 300 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ έβαλε πολλά ρωσικά στρατιωτικά εργοστάσια στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και βέβαια η ζημιά που προκλήθηκε στη φήμη της Ρωσίας και η απώλεια της εμπιστοσύνης σε αυτήν, δεν μπορούν να υπολογιστούν με όρους χρημάτων.
Η δολοφονία του Καντάφι
Το πρωί της 20ης Οκτώβρη 2011, τα αποσπάσματα αντικαθεστωτικών και ξένων μισθοφόρων του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου εξαπέλυσαν νέα επίθεση στη Σύρτη, με αποτέλεσμα να καταλάβουν την πόλη. Όταν προσπαθούσε να δραπετεύσει από την πολιορκημένη πόλη, ο Μουαμάρ Καντάφι συνελήφθη από μισθοφόρους τρομοκράτες. Το ΝΑΤΟ εξέδωσε μια αναφορά ότι, περίπου στις 08:30, αεροσκάφος του επιτέθηκε σε έντεκα στρατιωτικά οχήματα του στρατού του Καντάφι, τα οποία αποτελούσαν μέρος μιας μεγάλης συνοδείας περίπου 75 οχημάτων, που κινούνταν με ταχύτητα κατά μήκος του δρόμου στα προάστια της Σύρτης. Η συνοδεία που προσπαθούσε να βγάλει τον συνταγματάρχη από τη Σύρτη εντοπίστηκε αρχικά από γαλλικά αεροσκάφη (υπάρχουν στοιχεία ότι ήταν ελικόπτερα) και χτύπησε τα αυτοκίνητα. Σκότωσε τουλάχιστον 50 άτομα που συνόδευαν τον Καντάφι. Ο ίδιος επέζησε και οι φρουροί τον έκρυψαν σε τσιμεντένιους αγωγούς. Μεταγενέστερες βιντεοσκοπήσεις των τελευταίων λεπτών της ζωής του Καντάφι διέψευσαν την αρχική επίσημη εκδοχή του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου της Λιβύης ότι σκοτώθηκε σε μάχη. Έγινε σαφές ότι δολοφονήθηκε βάναυσα ως αποτέλεσμα του λιντσαρίσματος από τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες και μισθοφόρους που τον συνέλαβαν.
Ο γιος του στρατηγού Abu Bakr Jaber Younis, σύμμαχος του Μουαμάρ Καντάφι από την επανάσταση της 1ης Σεπτέμβρη, είπε ότι στην αρχή ο Καντάφι απλώς ξυλοκοπήθηκε και ταπεινώθηκε, αλλά μετά πολλοί άρχισαν να φωνάζουν «Μην τον σκοτώσετε γρήγορα, ας τον βασανίσουμε!». Στη συνέχεια, ένας από τους αντάρτες έβγαλε μια ξιφολόγχη και άρχισε να σπρώχνει τον Καντάφι από πίσω, ενώ οι υπόλοιποι κρατούσαν τον Λίβυο ηγέτη από τα χέρια που πυροβολήθηκαν στους ώμους. Έχοντας τρυπήσει τον πρωκτό του Καντάφι, ο σαδιστής έδωσε τη θέση του στους υπόλοιπους, οι οποίοι επίσης άρχισαν να κοροϊδεύουν και να κτυπούν σκληρά τον Καντάφι. Άλλοι επαναστάτες χτύπησαν τον κρατούμενο στο πρόσωπο, έριξαν άμμο στις πληγές και έκαναν κι άλλα απολύτως τερατώδη πράγματα που καλύτερα να μην τα αναφέρουμε. Τα βασανιστήρια κράτησαν από τις 9 το πρωί έως τις 12 το μεσημέρι και η σειρά των βασανιστών ξεπέρασε τα εκατό άτομα.
Αρκετοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι ο Μουαμάρ πυροβολήθηκε από έναν από τους άνδρες του, ο οποίος τον λύτρωσε από περαιτέρω βασανιστήρια. «Ένας από τους φρουρούς τον πυροβόλησε στο στήθος», είπε ο Omran Juma Shawan, ο οποίος συμμετείχε στη σύλληψη, για παράδειγμα. Μετά από αυτό, όλοι οι φρουροί του Καντάφι πυροβολήθηκαν. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει αυτήν την εκδοχή. Όταν πέθανε ο Καντάφι, σύρθηκε από τα πόδια του στους δρόμους της Σύρτης, της γενέτειράς του, όπου πολέμησε μέχρι τις τελευταίες του μέρες. Ταυτόχρονα, οι αντάρτες έσφαξαν άοπλους άνδρες και γυναίκες βρέθηκαν στη Σύρτη. Τα πτώματα των νεκρών πετάχτηκαν σε βιαστικά σκαμμένους τάφους στα περίχωρα της πόλης. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι κάτοικοι της πόλης βασανίστηκαν και βιάστηκαν πριν πεθάνουν. Οι λεπτομέρειες της σφαγής του Καντάφι αηδίασαν ακόμη και όσους Λίβυους καλωσόρισαν τον θάνατό του.
Οι συγγενείς του Μουαμάρ Καντάφι αποφάσισαν να καταθέσουν μήνυση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, θεωρώντας τη δολοφονία του συνταγματάρχη έγκλημα πολέμου. «Γνωρίζουν τις συνθήκες του θανάτου. Γαλλικά ελικόπτερα του ΝΑΤΟ άνοιξαν πυρ κατά της αυτοκινητοπομπής στην οποία ταξίδευε. Αυτή η ομάδα δεν αποτελούσε καμία απειλή για τον άμαχο πληθυσμό. Ήταν μια επιχείρηση δολοφονίας που σχεδίασε το ΝΑΤΟ», δήλωσε ο Marcel Secaldi, δικηγόρος της οικογένειας Καντάφι.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα (Barack Hussein Obama II), εν τω μεταξύ, μίλησε για την κατάσταση στη Λιβύη. Σε συνέντευξή του στο NBC, ενέκρινε πραγματικά τις εξωδικαστικές δολοφονίες στη Λιβύη, που διαπράχθηκαν με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ. «Δεν θέλεις ποτέ να δεις έναν θάνατο σαν αυτόν (τον Καντάφι), αλλά νομίζω ότι αυτό (βίντεο) στέλνει ένα προφανές μήνυμα στους δικτάτορες σε όλο τον κόσμο ότι οι άνθρωποι θέλουν να ζουν ελεύθεροι», είπε ο Ομπάμα…
Τα πτώματα του Μουαμάρ Καντάφι, του γιου του και του Αμπού Μπακρ Γιουνίς Τζάμπερ (επί μακρόν συνεργάτη του Μουαμάρ, υπουργού Άμυνας της Λιβύης) εκτέθηκαν δημόσια σε ένα βιομηχανικό ψυγείο σε ένα εμπορικό κέντρο στη Μισουράτα (Misrata). Τα ξημερώματα της 25ης Οκτωβρίου θάφτηκαν κρυφά στην έρημο της Λιβύης.
Ο Καντάφι λιντσαρίστηκε από μαχητές που πληρώθηκαν από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Τα αμερικανικά και τα γαλλικά αεροσκάφη στη Λιβύη είναι μισθοφόροι των Αράβων. Ποια είναι η ανεξάρτητη πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Στις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, έχει αντικατασταθεί σήμερα από ενέργειες που πληρώνονται και οργανώνονται από τις αραβικές πρωτεύουσες. Οι κύριοι πελάτες και πληρωτές είναι η Ντόχα και το Ριάντ. Και ολόκληρη η στημένη «Αραβική Άνοιξη», συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης του Ομπάμα σε αυτήν, τα παιχνίδια γύρω από τον Καντάφι στη Λιβύη, ο συριακός εμφύλιος, όπως αποδείχτηκε πλέον, προέρχονται από εκεί. Σκέψου το! Ο Μουαμάρ Καντάφι σκοτώθηκε από Αμερικανούς και νατοϊκούς τρομοκράτες και μισθοφόρους, από ριζοσπάστες ισλαμιστές στις 20 Οκτώβρη 2011. Εικόνες από το ξεσχισμένο σώμα του συνταγματάρχη Καντάφι έκαναν τον γύρο του πλανήτη και όλα τα μέσα ενημέρωσης στον κόσμο ανέφεραν τα βασανιστήρια και τις φρικαλεότητες εναντίον του ζωντανού και στη συνέχεια του νεκρού Λίβυου ηγέτη.
Η μοίρα των παιδιών του Μουαμάρ
Ο Mutassim Billah Gaddafi μαρτύρησε μαζί με τον Μουαμάρ.
Ο Saif al-Arab σκοτώνεται μαζί με τα εγγόνια του σε αμερικανική αεροπορική επιδρομή.
Ο Khamis Gaddafi πέθανε κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Tarhun.
Ο Saif al-Islam Gaddafi, «το δεξί χέρι του πατέρα» μεταφέρθηκε στη φυλακή με μια μεγάλη ομάδα μαχητών, καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο Al-Saadi Gaddafi, ήταν ποδοσφαιριστής που δεν έχει ποτέ ασχοληθεί με την πολιτική, τον Μάρτη του 2014 συνελήφθη μετά από ένταλμα της Ιντερπόλ στον Νίγηρα, φυλακίστηκε στη Λιβύη, βασανιζόταν τακτικά ─ βίντεο βασανιστηρίων του δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο το 2015 ─ και το 2018 απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες που του απέδωσαν. Από το 2021 εγκαταστάθηκε και ζει στην Τουρκία.
Ο Hannibal Gaddafi με την οικογένειά του ξέφυγαν στην Αλγερία και στη συνέχεια το 2012 στο Ομάν, που του χορήγησε πολιτικό άσυλο. Το 2015 απήχθη στον Λίβανο όπου και συνελήφθη και κρατείται φυλακισμένος.
Ο Muhammad Gaddafi συνελήφθη αλλά δραπέτευσε και έφυγε στην Αλγερία. Τον Οκτώβρη του 2011 έφυγε στο Ομάν όπου του χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο.
Η Ayesha Gaddafi ξέφυγε στις 27 Αυγούστου 2011 στην Αλγερία και τον Οκτώβρη του 2011 πήγε στο Ομάν όπου της χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο και ζει εκεί.
Η Hana Muammar Gaddafi, η υιοθετημένη κόρη του Μουαμάρ σκοτώθηκε στους αμερικάνικους βομβαρδισμούς του 1986.
Η καταστροφή της Λιβύης μετά τον Καντάφι
Ο ξενοκίνητος πόλεμος που ξέσπασε στη Λιβύη, και οδήγησε σε φυλετικές διαμάχες, ουσιαστικά δεν έχει σταματήσει μέχρι τώρα. Όλες οι προσπάθειες για τη δημιουργία κυβερνητικών φορέων είναι ανεπιτυχείς, η οικονομία κατέρρευσε. Η ευημερία που υπήρχε επί των ημερών του Καντάφι αντικαταστάθηκε από την κρίση, από το χάος, που αποτελεί κίνδυνο για ολόκληρη την περιοχή. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας προσπάθειας των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να αλλάξουν βίαια την πολιτική δομή της βορειοαφρικανικής χώρας. Ο Καντάφι τέθηκε εκτός νόμου – το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του «δικτάτορα» με κατηγορίες για φόνο, παράνομες συλλήψεις και κρατήσεις…
Ο θάνατος του Καντάφι δεν ήταν εκτέλεση με δικαστική απόφαση ─ ήταν ένας φόνος, ένα ποινικό αδίκημα που είναι απίθανο να ερευνηθεί και να αποκαλυφθεί κάποτε, πιστεύει ο Όλεγκ Περεσίπκιν (Пересыпкин Олег Герасимович) επικεφαλής του Κέντρου Ευρασιατικών Σπουδών στο Ινστιτούτο Πραγματικών Διεθνών Προβλημάτων της Διπλωματικής Ακαδημίας του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, διπλωμάτης που υπηρέτησε ως Έκτακτος και Πληρεξούσιος Πρέσβης της ΕΣΣΔ στη Λιβύη.
Στην πραγματικότητα, η Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία που δημιούργησε ο Καντάφι είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των φυλών και του συγκεντρωτικού κράτους. Όλα βασίστηκαν σε αυτόν τον συμβιβασμό. Και κάτι παραπάνω από επιτυχημένα, από τον αρχηγό της χώρας, που βρισκόταν πίσω από το όραμα της σοσιαλιστικής Τζαμαχιρία, έχοντας καταφέρει να φτάσει σε διεθνές επίπεδο και, κυρίως, να ηγηθεί του λαού. Ταυτόχρονα, να οικοδομήσει σκληρές σχέσεις με τη Δύση και να προσφέρει στα αφρικανικά κράτη μια ιδέα, την οποία εφαρμόζοντας θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τα δεσμά της φτώχειας και να αλλάξουν τη μοίρα των μετα-αποικιακών εξαρτημάτων της Δύσης, που τους ετοίμαζαν στην Ουάσιγκτον και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μια μέρα τελείωσαν όλα. Ο συνταγματάρχης ήταν πολύ φωτεινή και ανεξάρτητη φιγούρα για να επιβιώσει σε μια χώρα που η Δύση και αυτοί που πλήρωσαν για όλα όσα συνέβησαν, αποφάσισαν να υποτάξουν. Νερό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ανεξαρτησία, ευημερία, σοσιαλιστική προοπτική, Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής, Χρυσό Δηνάριο – αυτός είναι μόνο ένας μικρός κατάλογος των λόγων για τους οποίους ήταν απαραίτητο να σκοτωθεί ο Καντάφι και να καταστραφεί η Λιβύη. Για όλα αυτά τον δολοφόνησαν και διέλυσαν τη Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία.
Οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν, ξεφεύγοντας από το διεθνές δίκαιο και τα ένοπλα τσακάλια μισθοφόρων και οι αεροπορικές επιδρομές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συνασπισμού χρησιμοποιήθηκαν κατά του Μουαμάρ Καντάφι.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, περίπου 180 δισεκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν από τον Καντάφι σε τίτλους στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φυσικά, τώρα όλα αυτά τα χρήματα έχουν κατασχεθεί – καθώς και πολλά ακίνητα.
Δεν είναι ακόμη γνωστό πόσοι ακριβώς άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο κατά του Καντάφι. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που εξέφρασε ο Πληρεξούσιος Πρέσβης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, Mahmoud Reza Sajjadi, 40.000 άνθρωποι πέθαναν μόνον από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ.
Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα The Daily Telegraph, έως τις 26 Ιούνη 2011, 20.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και από τις δύο πλευρές, συμπεριλαμβανομένων αμάχων. Σύμφωνα με εκτίμηση της Μεταβατικής Κυβέρνησης μέχρι την 20η Οκτώβρη 2011 πάνω από 50.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί… Οι κρατικοί θεσμοί έχουν καταρρεύσει. Η οικονομία καταστράφηκε, η παραγωγή πετρελαίου μειώθηκε τέσσερις φορές, το σύστημα ύδρευσης ─ το επονομαζόμενο «όγδοο θαύμα του κόσμου» ─ καταστράφηκε σκόπιμα από τον αέρα. Η χώρα βρίθει από αποσπάσματα των ριζοσπαστικών ισλαμιστών (Αλ Κάιντα, Τζιχαντιστές, Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλπ). Όλες οι δήθεν προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών για την αποκατάσταση της ενότητας της Λιβύης απλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Η χώρα κατά διαστήματα έχει δύο κύρια στρατιωτικοπολιτικά μπλοκ, και ταυτόχρονα δύο-τρεις κυβερνήσεις και δυο πρωθυπουργούς! Στην πραγματικότητα, η Λιβύη δεν υπάρχει πλέον ως ενιαία χώρα, κανείς δεν υπακούει σε κανέναν, όλοι είναι σε πόλεμο με όλους. Και η κατάσταση μέχρι σήμερα παραμένει τεταμένη και εκτός ελέγχου. Όμως νωρίτερα ο Καντάφι κατάφερε κι ένωσε και κυβέρνησε 143 φυλές!
Η αύξηση της έντασης των αεροπορικών επιδρομών από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ στη Λιβύη εναντίον μαχητών, σημειώθηκε αμέσως μετά την ανακοίνωση μιας από τις λιβυκές κυβερνήσεις για το επερχόμενο άνοιγμα των τερματικών σταθμών πετρελαίου της Oil Crescent of Libya, οι οποίοι σταμάτησαν να λειτουργούν τον Δεκέμβρη του 2014. Και αυτό δύσκολα μπορεί να ονομαστεί σύμπτωση.
Τον Δεκέμβρη του 2016, μια αρκετά μεγάλη ομάδα αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού έφυγε από τη Λιβύη. Με ποιους πολέμησε ο «αντάρτικος» στρατός στη Σύρτη με την υποστήριξη 4.000 αμερικανικών ειδικών δυνάμεων; Όπου πάνε τα αμερικανικά στρατεύματα, το χάος και ο θάνατος εγκαθίστανται αμέσως εκεί. Μόλις φύγουν, η ζωή γίνεται καλύτερη. Ο κύριος εχθρός του ελεύθερου κόσμου, για τον οποίο φωνάζουν οι απόγονοι των Ευρωπαίων αποικιστών-εγκληματιών, είναι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες.
«Για 40 χρόνια ή περισσότερα, δεν θυμάμαι, έκανα ό,τι μπορούσα για να δώσω στους ανθρώπους σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία. όταν πεινούσαν, τους τάισα, μετέτρεψα ακόμη και τη Βεγγάζη από έρημο σε εύφορη γη. Αντιστάθηκα στις επιθέσεις αυτού του καουμπόι Ρίγκαν – προσπαθώντας να με σκοτώσει, σκότωσε την αθώα υιοθετημένη κόρη μου, ένα παιδί που δεν είχε ούτε πατέρα ούτε μητέρα.
Βοήθησα τους αδελφούς και τις αδελφές μου από την Αφρική με κονδύλια για την Αφρικανική Ένωση, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω τους ανθρώπους να κατανοήσουν την ιδέα της πραγματικής δημοκρατίας, όπου, όπως στη χώρα μας, κυβερνούν οι λαϊκές επιτροπές. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, μου είπαν, γιατί ακόμη και εκείνοι που είχαν σπίτια 10 δωματίων, καινούργια ρούχα και έπιπλα, δεν ήταν ευχαριστημένοι. Μέσα στον εγωισμό τους ήθελαν να πάρουν ακόμα περισσότερα και, επικοινωνώντας με τους Αμερικανούς και τους άλλους καλεσμένους μας, είπαν ότι χρειάζονταν «δημοκρατία» και «ελευθερία», χωρίς να καταλαβαίνουν απολύτως ότι αυτός ήταν ο νόμος της ζούγκλας, όπου όλα πάνε. το μεγαλύτερο και δυνατότερο. Κι όμως γοητεύτηκαν από αυτά τα λόγια. Δεν κατάλαβαν ότι στην Αμερική δεν υπάρχουν δωρεάν φάρμακα, δωρεάν νοσοκομεία, δωρεάν στέγαση, δωρεάν εκπαίδευση και φαγητό, παρά μόνο όταν οι άνθρωποι πρέπει να ζητιανεύουν ή να σταθούν σε μια μεγάλη ουρά για ένα μπολ σούπα.
Όχι, ό,τι κι αν έκανα, δεν ήταν αρκετό για κάποιους. Άλλοι ήξεραν ότι ήμουν ο γιος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο οποίος ήταν ο μόνος αληθινός Άραβας και Μουσουλμάνος ηγέτης, όταν αποφάνθηκε ότι η Διώρυγα του Σουέζ ανήκει στον λαό, ήταν σαν τον Σαλάχ αλ Ντιν (Salah ad-Din). Προσπάθησα να ακολουθήσω το δρόμο του όταν αποφάνθηκα ότι η Λιβύη ανήκει στον λαό μου. Προσπάθησα να προστατεύσω τους ανθρώπους από την αποικιακή κυριαρχία – από εκείνους τους κλέφτες που μας λήστεψαν.
Και εδώ στέκομαι κάτω από τα χτυπήματα του πιο ισχυρού στρατού σε όλη τη στρατιωτική ιστορία, και ο νεότερος αφρικανός γιος μου Ομπάμα προσπαθεί να με σκοτώσει, να μας αφαιρέσει τη δωρεάν στέγαση, φάρμακα, εκπαίδευση, φαγητό και να τα αντικαταστήσει όλα με κλοπή σε αμερικανικό στυλ που ονομάζεται «καπιταλισμός». Όλοι εμείς στις χώρες του τρίτου κόσμου γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι οι εταιρείες διοικούν χώρες, ότι οι άνθρωποι υποφέρουν και επομένως δεν έχω άλλο δρόμο.
Πρέπει να κρατήσω το έδαφος μου, και αν θέλει ο Αλλάχ, θα δώσω τη ζωή μου για αυτό το μονοπάτι – ένα μονοπάτι που έχει εμπλουτίσει τη χώρα μας με εύφορη γη, έφερε υγεία και τροφή στους ανθρώπους και μας επέτρεψε ακόμη και να βοηθήσουμε τους Αφρικανούς και Άραβες αδελφούς μας και αδελφές να δουλέψουν μαζί μας εδώ, στη Λιβυκή Τζαμαχίρια.
Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά αν είναι απαραίτητο για χάρη της σωτηρίας αυτής της χώρας, του λαού μου, χιλιάδων παιδιών μου, τότε ας είναι.
Ας είναι αυτή η διαθήκη το μήνυμά μου στον κόσμο, η απόδειξη ότι αντιστάθηκα στις επιθέσεις των σταυροφόρων του ΝΑΤΟ, αντιστάθηκα στη σκληρότητα, στην προδοσία, άντεξα στην επίθεση της Δύσης και τις αποικιακές της φιλοδοξίες. Ήμουν δίπλα στους Αφρικανούς αδελφούς μου, τα αληθινά αδέρφια μου – Άραβες και Μουσουλμάνοι, ήταν φάρος, ενώ άλλοι μετατράπηκαν σε φλεγόμενα φρούρια.
Έζησα σε ένα λιτό σπίτι, σε μια σκηνή Βεδουίνων, και δεν ξέχασα ποτέ τα νιάτα μου που πέρασα στη Σύρτη. Δεν ξόδεψα τον εθνικό μας πλούτο χωρίς σύνεση και, όπως ο μεγάλος μουσουλμάνος ηγέτης μας Σαλάχ αλ Ντιν, ο οποίος απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ για χάρη του Ισλάμ, αρκέστηκε σε λίγα.
Στη Δύση με αποκαλούν «τρελό», «παλαβό», αλλά ξέρουν την αλήθεια – κι όμως συνεχίζουν να λένε ψέματα. Γνωρίζουν ότι η χώρα μας είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, ότι δεν βρίσκεται στα χέρια της αποικιοκρατίας. ότι το όραμά μου, ο δρόμος μου ήταν και παραμένει καθαρός για τον λαό μου και ότι θα αγωνιστώ μέχρι την τελευταία πνοή για την ελευθερία μας, είθε ο Παντοδύναμος να μας βοηθήσει να παραμείνουμε αληθινοί και ελεύθεροι.» (Μ. Καντάφι)
«Ακόμα κι αν δεν νικήσουμε αμέσως, θα δώσουμε ένα μάθημα στις μελλοντικές γενιές ότι η υπεράσπιση της χώρας σας είναι τιμή και το να την πουλάτε είναι η μεγαλύτερη προδοσία που θα θυμάται για πάντα η ιστορία, ανεξάρτητα από το πώς κάποιοι προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο.» (Μ. Καντάφι)
Συνοψίζοντας να θυμηθούμε ότι ο Μουαμάρ Καντάφι (Muammar bin Muhammad Abu Menyar Abdel Salyam bin Hamid al Kaddafi) είναι ο ηγέτης της επανάστασης της Λιβύης. Ο οραματιστής, ιδρυτής και ηγέτης της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρία από το 1969 έως το 2011. Τα χρόνια της διακυβέρνησής του χαρακτηρίζονται από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
● Ο αλφαβητισμός στον πληθυσμό αυξήθηκε από 10 σε 90%.
● Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε από 57 σε 77 χρόνια.
● Δημιουργήθηκε η ισότητα των γυναικών, δόθηκαν επιδόματα γέννησης παιδιού.
● Παρείχε κοινωνική στήριξη στους μετανάστες εργαζομένους.
● Ευκαιρία Απασχόλησης για τους Νέγρους της νότιας Λιβύης.
● Δωρεάν εκπαίδευση, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη, φάρμακα, τρόφιμα.
● Οικονομική ενίσχυση φοιτητών.
● Παρέχεται πρόσβαση σε γλυκό νερό για όλους τους Λίβυους.
● Το 2010, η Λιβύη ήταν η πλουσιότερη και πιο ανεπτυγμένη χώρα στην Αφρική.
● Απαγόρευση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου έναντι του ανθρώπου (προγραμματισμένη οικονομία).
● Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 10,6%.
● Στους Λίβυους δόθηκε στέγαση.
● Η κατοικία ήταν εφοδιασμένη με νερό, ρεύμα και δορυφορική τηλεόραση.
● Το 97% των κατοίκων των πόλεων είχε πρόσβαση σε βελτιωμένες εγκαταστάσεις υγιεινής.
● Η βρεφική θνησιμότητα μειώθηκε κατά οκτώ φορές.
● Οι άνθρωποι λάμβαναν ένα ποσοστό από τα έσοδα από το πετρέλαιο.
● Απουσία υπουργικού-γραφειοκρατικού συστήματος.
Για όλα αυτά δολοφόνησαν τον Μουαμάρ Καντάφι και διέλυσαν τη Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία.
Θεματοφύλακας ιστορικής μνήμης
.
