Αποχαιρετισμός… | του Αντώνη Κουκλινού
Ένα φύλλο μας αποχαιρετά…λέγοντας…
-Επεράσαμε παρέα, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι, μα εδά ήρθενε η ώρα να αποχαιρετηχτούμενε.
-Έκαμα το κύκλο μου, μα και το χρέος μου.
-Έδωκα το οξυγόνο μου, έκαμα παχύ ασκιανό στσι γειτονιές, να κάτσουνε οι γερόντοι, να πούνε τσι ιστορίες τονε.
-Μα και οι γράδες να κλώθουνε τα μεσημέργια και να χασκογελούνε με τσι λύτες και τα σουρικά τση κάθε μνιάς του χωργιού.
-Έδωκα ομορφχιά σε αυλές, σε πλατείες, σε κήπους.
-Ένα απλό φυλλαράκι είμαι που κάνω το χρέος μου, όπως με προστάζει η φύση.
-Να ομορφαίνω τη ζωή σας…
-Εσκέπαζα τσι φωλιές να ξεπουλιάσουνε τ’ αυγουλάκια τω πουλιώ.
-Με τον ανθό μου ετάιζα τσι μέλισσες να γεμίζουνε μέλι τσι κερήθρες.
-Επρασίνισα τα περβολάκια σας τσι κρεβατίνες σας, τω ν’ αμπελιώ τσι βλαστούς κι εγέμισα ντολμαδάκια τα τσικάλια σας.
-Αισθάνομαι τυχερό που επέζησα… που γλύτωσα τση φωθιάς, απου κ’ οφέτος δε ν’ αφήκετε πράμα να μη ντο κάψετε.
-Δε ντο άντεχα να θωρώ πάλι γύρω μου αποκαϊδια… στάχτη και μπούρμπερη…
-Ήρθενε όμως η σειρά μου να αποσυρθώ σιγά, σιγά.
-Θα ομορφαίνω τοπία για ερωτευμένους.
-Χωρίς εμένα ο φωτογραφικός φακός, δεν αποθανατίζει το Φθινόπωρο.
-Μα δε ν’ επόκαμα ακόμη… στο χώμα που θα πέσω θα δώσω πάλι ζωή.
-Θα γίνω η τροφή που θα δώσει δύναμη στη ρίζα να ξαναζωντανέψουνε τα κλαδιά και να ξαναβλαστήσουνε.
Σεπτέμβρης μήνας και Φθινοπωργιάζει σιγά, σιγά…
Σκέφτομαι…η φύση κάνει πάντα το χρέος τση, προς τον άθρωπο.
Ο άθρωπος δυστυχώς τη νε καταστρέφει, με το χειρότερο τρόπο.
Να’ μουνε ένα φυλλαράκι κι εγώ…ένα μικιό πλατανόφυλλο…
Να φανώ χρήσιμος στη φύση, έστω μια φορά στη ζωή μου…
άντε καλό μας Μήνα και καλό Φθινόπωρο…
Αντώνης Κουκλινός
