Είναι ή δεν είναι;… Μέσα στην πρασινάδα | της Εύης Κοντόρα
Ποιος είναι σπουδαίος και ποιος ασήμαντος;…
Τι είναι ομορφιά και τι ασχήμια;…
Τι σχέση έχει το μπόι με την εξυπνάδα;…
Μέσα στην πρασινάδα
Δίπλα σε μια τριανταφυλλιά φύτρωσε μια τσουκνίδα. Επειδή όμως αυτό το είδος αγαπάει πολύ τη συντροφιά, σύντομα απέκτησε και παρέα. Σε λίγο καιρό, πλάι στην τριανταφυλλιά, καμάρωναν ένα σωρό άγριες τσουκνίδες.
«Κάνε πιο πέρα…» άρχισε να διαμαρτύρεται η τριανταφυλλιά στην πιο κοντινή γειτόνισσά της «…δεν μου έχεις αφήσει καθόλου χώρο. Κοντεύεις να με πνίξεις, δεν το βλέπεις;»
«Είσαι υπερβολική!» διαφωνούσε η τσουκνίδα «Αν καταδεχόσουν να ρίξεις τη ματιά σου λίγο παρακάτω θα καταλάβαινες ότι έχει χώρο για όλους».
Πράγματι. Η τριανταφυλλιά είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. Άκουσε κάποτε να τη λένε βασίλισσα των λουλουδιών και το πήρε πάνω της.
«Δε λέω για το χώρο…» επέμενε η τριανταφυλλιά «… εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να μοιραζόμαστε την ίδια γειτονιά!»
«Και γιατί παρακαλώ;»
«Είμαστε από άλλο σόι. Τι δουλειά έχει μια βασίλισσα με τους παρακατιανούς της αυλής της;…»
«Δεν πας καλά…» πετάχτηκε χωρίς κανένα σεβασμό μια πιο μακρινή τσουκνίδα «… έχεις μείνει πολύ πίσω!»
«Πού δηλαδή;!…» απόρησε η «βασίλισσα», γιατί δεν της είχε τύχει ποτέ ν’ αμφισβητήσουν έτσι ανοιχτά την ηγεμονία της.
«Στο παρελθόν!» της απάντησαν ταυτόχρονα καμιά δεκαριά τσουκνίδες «Τότε που οι βασιλιάδες νόμιζαν πως είναι σπουδαίοι…»
Η τριανταφυλλιά άρχισε να θυμώνει. Τι σαχλαμάρες ξεφούρνιζαν οι ανόητες;… Δεν κοίταζαν καλύτερα τα χάλια τους; Πού ήταν εκείνος ο άχρηστος κηπουρός, να ’ρθει να καθαρίσει τον κήπο από τα ζιζάνια;
Ο κηπουρός όμως δεν ερχόταν και η τριανταφυλλιά αποφάσισε να τις αγνοήσει. Σιγά μην καθόταν, κοτζάμ βασίλισσα, να πιάνει ψιλοκουβέντα με την κάθε ασήμαντη τσουκνίδα… Ωστόσο, οι «ασήμαντες» τσουκνίδες είχαν σιγά-σιγά γίνει περισσότερες και η ψηλομύτα τριανταφυλλιά άρχισε να νιώθει, εκτός από ενόχληση, κι ένα είδος αόριστης απειλής. Άμα αποφασίσουν να ξεσηκωθούν οι πολλοί, κανένας βασιλιάς δεν μπορεί να πει ότι κάθεται ήσυχα στο θρόνο του…
Για καλή της τύχη, την κατάλληλη στιγμή, έκανε την εμφάνισή του και ο πολυπόθητος κηπουρός. Άρπαξε τις τσουκνίδες με τις γαντοφορεμένες χερούκλες του και τις ξερίζωσε μονομιάς λες κι ήταν χαμομηλάκια.
«Επιτέλους!» ανάσανε η βασίλισσα που μετά βίας γλίτωσε την επανάσταση της τσουκνίδας «Θα το γιορτάσω ανοίγοντας το καλύτερό μου άνθος!»
Και το γιόρτασε. Το επόμενο πρωί, ένα υπέροχο τριαντάφυλλο άνθισε στο ψηλότερο κλαδί της. Ήτανε τ’ ωραιότερο λουλούδι που είχε φτιάξει ποτέ. Όποιος περνούσε από δίπλα του ήταν αδύνατο να μη σταθεί να το καμαρώσει…
«Μπράβο μου!» αυτοθαυμάστηκε η βασίλισσα «Τελικά, κρίμα που ξεκουμπίστηκαν εκείνες οι παρακατιανές. Αν ήταν εδώ θα ’βλεπαν με τα μάτια τους τι σημαίνει σόι βασιλικό!»
Φούσκωνε η τριανταφυλλιά απ’ την περηφάνια της. Κι όσο πιο πολύ φούσκωνε, τόσο δυνατότερο ήταν το άρωμα που έστελνε στο λουλούδι, το ανθισμένο στην άκρη του τρυφερού κλωνιού. Κι όποιος περνούσε από δίπλα του ήταν αδύνατο να μη σταθεί να το μυρίσει…
Δυστυχώς, η ευτυχία της βασίλισσας δεν κράτησε πολύ. Ξυπνώντας μια μέρα, προτού προλάβει καν να χασμουρηθεί, βλέπει τα φύλλα της κι ήτανε γεμάτα μελίγκρα! Δεν υπάρχει χειρότερη συμφορά από τη μελίγκρα για μια τριανταφυλλιά. Σα να είναι γεμάτο ψείρες ένα κεφάλι… Μόνο που η μελίγκρα φεύγει ακόμα δυσκολότερα κι απ’ τις ψείρες!
«Πάει… θα μου καταστρέψει τα μπουμπούκια!» άρχισε το θρήνο η μεγαλειότητά της. Και είχε δίκιο γιατί αυτό ακριβώς κάνει το συγκεκριμένο ζουζούνι.
«Και να φανταστείς ότι, πριν από λίγο καιρό, είχες τη σωτηρία στα πόδια σου…» άκουσε μια φωνούλα κοντά στις ρίζες της.
«Παρακαλώ;…» τραύλισε λίγο μπερδεμένη η τριανταφυλλιά. Στην αρχή νόμισε πως, από τη σύγχυση, είχε αρχίσει ν’ ακούει φωνές που δεν υπήρχαν!
«Πιο κάτω από κει που κοιτάς!» την προσανατόλισε ένα χαμομηλάκι που είχε ξεφύγει από τη μανία του κηπουρού. Εκείνο της είχε μιλήσει αλλά η βασίλισσα, συνηθισμένη να κοιτάει μόνο πάνω, ούτε καν φανταζόταν ότι μπορούσε να της απευθύνει το λόγο κάποιος με τόσο μικρό μπόι (και με τόσο ασήμαντη καταγωγή).
«Ποια σωτηρία;… Τι είναι αυτά που μου λες;» ρώτησε κατάπληκτη από το θράσος του χαμομηλιού.
«Να. Οι τσουκνίδες, που τις σνομπάριζες, τη διώχνουνε μακριά τη μελίγκρα. Αν τις είχες ακόμα στα πόδια σου μάλλον θα την είχες γλιτώσει!»
«Πώς;!» φώναξε η βασίλισσα, ακόμα πιο κατάπληκτη από πριν «Και πού το ξέρεις εσύ αυτό;»
«Α, νομίζεις πως οι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα;» είπε το μικροσκοπικό φυτό.
Σ’ αυτό η μεγαλειότητά της δεν είχε τι ν’ απαντήσει κι έτσι το χαμομηλάκι βρήκε την ευκαιρία να πάρει πίσω το αίμα το δικό του, των τσουκνίδων κι όλων των άλλων «παρακατιανών» φυτών. Ήταν, βέβαια, μία προσωρινή νίκη. Την επόμενη κιόλας μέρα ο κηπουρός με τα γάντια ξανάρθε και, αφού εξαφάνισε ό,τι άγριο χόρτο είχε απομείνει, ψέκασε την τριανταφυλλιά μ’ ένα χημικό νέφος τόσο αποτελεσματικό που δεν έμεινε πάνω της ούτε μισό ζουζούνι.
Η τριανταφυλλιά απαλλάχτηκε από τη μελίγκρα αλλά κι από τ’ αναιδέστατα ζιζάνια που αμφισβητούσανε την υπεροχή της. Προσωρινά όμως κι αυτή! Ξέρει, βλέπετε, πως τ’ αγριόχορτα -ειδικά οι τσουκνίδες- είναι πολύ επίμονα φυτά. Όσο κι αν τα ξεριζώνεις εκείνα πάντα βρίσκουν τρόπο να ξαναφυτρώνουν. Άσε που δεν κινδυνεύουν κι από τη μελίγκρα!… Πρέπει λοιπόν να προσέχει. Γιατί, κάποια στιγμή που θα λείπει ο κηπουρός, θ’ αρχίσουν πάλι να εμφανίζονται κατά δεκάδες. Θα σηκώσουν ξανά το μπόι τους και τότε η επανάσταση της τσουκνίδας οπωσδήποτε θα συμβεί…
Εύη Κοντόρα
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Απόφοιτη του Νομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει εργαστεί ως συντάκτρια στον περιοδικό Τύπο και ως υπεύθυνη προγράμματος και παραγωγός σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Διηγήματά της -για παιδιά και ενηλίκους- έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
.
