Ο κήπος του παραδείσου | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
.
Κήπο θα φτιάξω μάτια μου, κήπο του παραδείσου
Τ’ αρώματά του να ρουφάς,
Να βλέπεις τ’ άνθη, να σκορπάς
Της ευωδίας τη χαρά,
Μέσα απ’ τη ζωή σου.
.
Λάκκο θα σκάψω της καρδιάς, βαθιά μέσα στο χώμα.
Μπορεί να έφυγες μακριά,
να μην εγνώρισες χαρά,
μα σ’ αγαπώ ακόμα!!!
.
Γαρδένιες και ροδόδεντρα και λίγο πρασινάδα
θα συντροφεύουν της ζωής,
ταξίδια μου ονειρικά,
τον κύκλο που ολοκλήρωσες
εις τη στερνή καντάδα.
.
Του κόσμου όλα τ’ αρώματα, μέσα, θα εγκλωβίσω
Λίπασμα γίνε και τροφή
Να βγουν λουλούδια κι αετοί
Γλυκά να τραγουδήσω.
.
Κοιμήσου εσύ και ξα μου εμέ, τσι αγάπης μας στερνέ ανθέ
Νανούρισμα σου κάνω
κι εσύ με βλέπεις, διαλεκτό
νυφάδι στένω τσι ανθρωπιάς
απόψε που σε χάνω.
.
Με δάκρυ και ανθόνερο θα σου τον εποτίζω
Στερνή μου γνώση, ζηλευτή!
Του ονείρου μου πραγματευτή
Ν’ αναστηθείς θα ελπίζω!!!
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι ελαιογραφία της Καναδής ζωγράφου Beverley Lu ]
