Με τση φιλιάς τσι μυρωδιές… | του Αντώνη Κουκλινού
Μνιά μέρα πριν τρία τέσσερα χρόνια, χτυπά το τηλέφωνό μου…
-Καλημέρα πχιός είναι;
-Τον Αντώνη το Κουκλινό θα ήθελα παρακαλώ.
-Ο ίδιος, πχιός είσαστε;
-Ο Μανώλης ο Χαρούλης είμαι ο πατέρας του Γιάννη.
Έχασά τα… εκόπηκενε η μιλιά μου προς στιγμής.
-Γειά σας κύριε Μανώλη, με εκπλήσσετε, που βρήκατε το τηλέφωνό μου;
Αρχίνηξε η κουβέντα μας με ένα μικιό παράπονο του Μανώλη.
Λέει μου πως περιμένει εδά και καιρό, να αποδεχτώ το αίτημα φιλίας απου μού πεψε και αφού δε ντό καμα, ήβρηκενε το κινητό μου γραμμένο σ’ ένα μου τραγούδι και με πήρε τηλέφωνο.
Επήγανε τα μούτρα μου κάτω, εντράπηκα…
-Μανώλη χίλια συγνώμη, (του λέω) μα δε μπαίνω μπλιό στα αιτήματα φιλίας γιατί εγέμισενε το προφίλ και δε χωρεί μπλιό, μα εδα που το κουβεδιάζουμε θα σβήσω μερικά ονόματα να σε αποδεχτώ.
Εμιλήσαμε πολιώρα στο τηλέφωνο και εποχάσκωσα μ’ αυτό τον άθρωπο.
Γροικάτε ίντα μου ‘πενε…
-Κουκλινέ… έχω ένα εργαστήριο δίπλα στο σπίτι και κάθομαι με τσι ώρες.
-Έχω σασμένες δυο τρεις λύρες παράξενες, μεταλλικές και κάθομαι και παίζω και περνά η γ’ ώρα μου.
-Έχω ξεκινήσει να παρακολουθώ τσι «μουσικές σου πεθυμνιές» στο διαδίκτυο και δυο τρία τραγούδια τά ’μαθα στη λύρα και τα παίζω.
Με συγκίνησε ο τρόπος και η σεμνότητα του Μανώλη απίστευτα.
Εδώκαμε λόγο πως θα τηλεφωνιούμαστονε ταχτικά και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, τω σπιθιώ μας.
Ίντα να σα σε πω….
Τα βράδια εκειά μετά τσι δέκα και μισή, ο Μανώλης στο εργαστήριό ντου, να παίζει τη λύρα κ’ εγώ στο τηλέφωνο να το νε γροικώ.
Απίς θελα του μαγερέψει η κερά ντου η Ελένη, του φώνιαζε να πα να φάνε.
Στο τηλέφωνο εμείς να μιλούμενε ακόμη, να πίνει αυτός το ρακάκι ντου στα όξω Λακώνια του Αγίου Νικολάου κ’ εγώ στο Ασήμι να πίνω τη δικιά μου και να λέμενε στσ’ υγεία ο γης τ’ αλλού μας.
Πάνω από δυο ώρες το κάθε τηλέφωνημα.
Εφιλέψαμε δυνατά με συναισθήματα φιλίας αγνά και ήρθενε η γ’ ώρα να στεφανώσει τη θυγατέρα ντου στο χωργιό.
Αν και ο γάμος ήτονε σε στενό οικογενειακό κύκλο, ήμουνε από τους φίλους που ήθελε να χει δίπλα ντου, σε ετσά μεγάλη χαρά.
Η ευκαιρία να βρεθούμενε για πρώτη φορά και να γνωριστούμε κ’ από κοντά.
Μνιά φιλία που μέχρι εδά, (πριν το γάμο) ήτονε μέσα από ένα τηλέφωνο, κατάφερε και έχτισε γερά θεμέλια, που μας έφερε καλεσμένους στσι χαρές τω παιδιώ ντου.
Οι θύμησες απου στερεύγω μέσα στη ψυχή μου, είναι πολλές και πολύτιμες, από το γάμο της Αννούλας.
Ήμουνε με την οικογένεια μαζί και ο Γιάννης ο Χαρούλης ο αδερφός τση νύφης, μας έκαμε την τιμή και φώνιαξε τον εγγονό μου το Στέλιο στο πάλκο, να του παίξει μνιά κοντυλιά να τραγουδήξει.
Είπχιαμε, εφάγαμε, εγλεντίσμενε υπέροχα.
Φεύγοντας είπαμενε πως θα σμίξομε στο Ασήμι ογλήγορα, μα ήρθενε η πανδημία και μα σε χάλασε τα σχέδια.
Υγεία να χομε και ούλα θα σάσουνε.
Αυτό που λέω συνέχεια και θα το ξαναπώ….
Οι φίλοι σου είναι ο καθέφτης σου, στη κοινωνία.
Και ο Μανώλης ο Χαρούλης είναι ένας αγνός αληθινός άθρωπος και φίλος.
Και θα πω μνιά μαντινάδα απού ταιργιάζει…
Με τσι φιλιάς τσι μυρωδιές, είν’ η ζωή μου όλη,
κ’ αναστορούμαι τσι στιγμές, που ζήσαμε Μανώλη.
Καλή ν’ ημέρα να χομε φίλοι μου και ν’ αγαπάτε ότι σας αξίζει…
.
Αντώνης Κουκλινός
