Τα γεραθιά…. | του Αντώνη Κουκλινού
Απου δε ν’ έχει να ξυστεί, καλιά ντου να προσέχει,
στα ύστερά ντου ο άθρωπος, πολλές ανάγκες έχει.
Η δύναμη ντου χάνεται, στα γεραθιά οντε φτάνει,
και θέλει μπαμπαρόλιασμα, πάπλωμα και γιοργάνι.
Μη ντου χτυπομουρίζουνε, μάνιτες δε σηκώνει,
αδέ γροικά κ’ αδέ θωρεί, γιατί το νε σκοτώνει.
Το φαϊτό ντου το ζεστό, απάνω στο τραπέζι,
θέλει κ’ η τηλεόραση, στο διαπασών να παίζει.
Τα φάρμακά τση πίεσης και τση καρδιάς να πίνει,
και του ζακχάρου δίαιτα, για τη χολιστερίνη.
Κια ‘είν τζι μοίρας του γραφτό και τύχει και χηρέψει,
κοντώ και πχιός θα του βρεθεί, για να του μαγερέψει.
Η μόνη λύση βρίχνεται, δε ίδρυμα να πάει,
κ’ όση ζωή τ’ απόμεινε, εκειά να τη νε φάει.
Οσά ντο σαπχιοκάραβο, δεμένο στο καρνάγιο,
ετέθια πόρτα σα διαβείς και χάσεις το κουράγιο.
Σε τούτονέ το μπερεστέ, καλιά κιανείς μη φτάξει,
κ’ ανέ μπορεί ογλήγορα, τα πράματα ν’ αλλάξει.
Πρίχου βρεθεί μνιάς κοπανιάς, φτωχός κ’ αμοναχός του,
κ’ άλλοι πλουσιοπάροχα, να τρώνε από το βιός του.
Στα υστερνά ντου να βαστά, μνιά πισινή ν’ αφήσει,
κ’ ας τη ξεκοκαλίσουνε, απίς θα ξεψυχήσει.
Ούλοι μας το κατέχομε, πως η ζωή ετσά νε,
αδέ καλοπερνάς εσύ, οι άλλοι θα στα φάνε.…
Αντώνης Κουκλινός
