Στο σφαγείο της Μελίγια | Του Τάκη Βαρελά
Και εκεί που λες,
πως σύνορα ο κόσμος δεν γνωρίζει,
μαύρες λόγχες ξεπηδούν,
μπροστά στην Ισπανία
και πίσω το Μαρόκο.
Πουλιά είναι της προσφυγιάς
και του πόλεμου γέννα,
στην έρημο και το νοτιά,
στην άμμο και τα αστέρια,
ψάχνουμε δρόμο να σωθούν,
δέντρο να ξαποστάσουν.
Νερό να πιουν της λησμονιάς,
μήπως και ησυχάσουν,
μα εκεί μες τα περάσματα,
τους στήσαμε καρτέρι,
γρυλίζουν τα δεσποτικά σκυλιά
και βγάλανε μαχαίρι.
Λυσσομανάμε τα σκυλιά,
τις σάρκες τους ξεσκίζουν.
Το χώμα γέμισε πουλιά,
ποτάμι τρέχει το αίμα,
μα ένα φτερό δραπέτευσε,
στον άνεμο μιλάει,
να πάει σε πόλεις και χωριά,
και να τους καταγγείλει,
να πει ποιος κάνει φονικά
και ποιοι είναι οι δικοί του φίλοι.
Το μάθανε όλοι οι τρανοί,
της γης οι προκομμένοι,
μιλιά όμως δεν βγάλανε
γιατί ήτανε μπλεγμένοι.
Μα εγώ πουλί μου, σου έλεγα,
άνοιξε τα φτερά σου,
πάρε τη γη όπου πατάς,
την πέτρα και το χώμα,
σε ξένο τόπο να μην πας
θα ζεις σε ξένο στρώμα.
Κεριά να ανάψω όσα θες,
να πω και μοιρολόγια,
ο σάπιος κόσμος που πετάς,
δεν παίρνει από λόγια.
Θέλει μαχαίρι κοφτερό,
λεπίδα ακονισμένη
και τη καρδιά σφυρήλατη
σε αγώνες ζυμωμένη.
28. 06. 2022
Τάκης Βαρελάς
https://www.varelas-takis.gr/
Το εικαστικό που συνοδεύει το άρθρο είναι έργο του Τάκη Βαρελά. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή για εμπορικούς λόγους.
