Άρης Λαχανάς | του Χρήστου Δημούλα
Το μισό φορτίο απ’ το εμπόρευμα έμεινε ξανά στη καρότσα απούλητο.
Πήρε αμίλητος το δρόμο της επιστροφής με το σημερινό μεροκάματο να μη φτάνει ούτε για τα μισά λίτρα πετρελαίου απ’ όσα χρειάζεται για να κινηθεί το φορτηγό του.
Έχει καιρό τώρα που βλέπει το κόπο του να μη του αποδίδει ούτε το κόστος παραγωγής του.
Τ’ ονοματεπώνυμο του λες και δημιουργήθηκε για να αποδώσει επακριβώς τη σημασία του βίου του. Άρης Λαχανάς.
Ορμητικός σαν θεός του πολέμου από μικρό παιδί όργωνε σπόριζε, μάζευε την συγκομιδή του στο χωριό του στα Βασιλικά της Εύβοιας.
Από σόι παραδοσιακά αγροτικό έχτισε τη συνείδηση του μέσα απ’ τις δυσκολίες που ταλανίζουν παντού τη μικρομεσαία αγροτιά. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ,στα 10 του χρόνια ζυμώθηκε με το ξύπνημα στ’ άγρια χαράματα, με την χαρά της εύφορης σοδειάς, τον κεραυνό στο βλέμμα για την ιδιοποίηση της παραγωγής τόσων αγαθών της γης του που την εκμεταλλεύονται για λίγα λεπτά του ευρώ, οι εμπόροι με την προστασία του σύγχρονου κράτους. Πόσα νυχτέρια αμέτρητα για ν’ αποφασίσει αν θα συνεχίσει ή όχι την μακραίωνη παράδοση της οικογένειας, πόσοι λογαριασμοί για να δει πόσο ακόμη αντέχει την οικονομική στήριξη του χωραφιού του και μέσα ς’ αυτά και η θέληση για σπιτικό και οικογένεια να του ζορίζουν άγρια την τρυφερή σαν καρδιά μαρουλιού ευαισθησία του που την κουβαλά μια ζωή εντός του. Από τότε που έβλεπε αγρότες με μια σταλιά σύνταξη να φεύγουν απ’ τη ζωή ανήμποροι να ξοδέψουν λεφτά για ακριβές ιατρικές εξετάσεις. Που κοίταγε με λύπη να πετιούνται σαπισμένα αγαθά της μάνας-γης
αφού δεν αγοραζόντουσαν. Που παρακολούθαγε μαζώξεις συναδέλφων με στόχο την διάσωση της παραγωγής τους και την καλύτερη διαθεσιμότητα τους μέσω συνεταιρισμού.
Και τώρα ενήλικος πια και μπασμένος για τα καλά στα βάσανα της καρποφορίας των λαχανικών του να προσπαθεί κι αυτός ολημερίς να δαμάζει κούραση και ηλικία, αέρα και βροχή, καύσωνα και χιόνι με την καρδιά και το νου του στραμμένα μία στην γλυκιά του αγαπημένη και μία στην προσπάθεια καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής και εργασίας του.
«Δεν χρειάζεται τελικά να το στριφογυρίζω και πολύ στο μυαλό μου», μονολόγησε κάποιο πρωινό πηγαίνοντας να ποτίσει τις ρίζες που είχε φυτέψει πριν από μέρες.
«Πολύ απλά θα επιμείνω στο δικαίωμα μου σε ζωή και εργασία κι όσο πάει.
Δεν τη φοβάμαι τη δουλειά, το πολύ-πολύ να βρω άλλη». Απόφαση που τηρεί μέχρι σήμερα. Στο χωράφι του, στη σχέση του, στο κοινό αγώνα με τους συναδέλφους του ενάντια στην εκμετάλλευση από το σύγχρονο κοινωνικό σύστημα του κοινωνικού πλούτου που παράγουν.
Ο Χρήστος Δημούλας για τον Χρήστο Δημούλα
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1977 από πατέρα μανάβη στις λαικές αγορές & μάνα νοικοκυρά. Ως τώρα σπούδασα Δημοσιογραφία, Ιστορία, Πολιτικές Επιστήμες, Κολάζ, Δραματοθεραπεία & πριν από λίγες μέρες ξεκίνησα Παιδοψυχολογία στο Πάντειο. Πολλές οι δουλειές που έχω κάνει. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βιοπορίζομαι κυρίως ως Δραματοθεραπευτής.
Ενδιαφέροντα μου: Θέατρο, Φωτογραφία, Ντοκιμαντέρ, Εικαστικά, Λογοτεχνία, Γυμναστική, Ακτιβισμός.
Εμπνευστής& συνιδρυτής του φωτογραφικού εργαστηρίου «ΦωτοΠρολετάριοι». Συνιδρυτής της κοινωνικής-λογοτεχνικής ομάδας «Απόδραση στον Λόγο&στην Τέχνη».
Τα ποιητικά μου βιβλία&οι συμμετοχές μου σε λογοτεχνικές ανθολογίες είναι:
«Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια» εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, 2013.
«Οι λαϊκατζήδες» – εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, 2014.
«Γιώργος Φαρσακίδης, ο Ζωγράφος του Λαού» – εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ, 2015.
«Τα γράμματα της Ποίησης» -ανθολογία-εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ, 2021.
«Ιστορίες της πόλης» ανθολογία πεζογραφίας-εκδόσεις Κύμα, 2021.
Ποιητικά-πεζογραφικά γραπτά μου βρίσκονται στα ηλεκτρονικά μέσα: Koukidaki, Ατέχνως, Fractal αλλά & στην Αυστραλία στις ηλεκτρονικές «Βρυσούλες Γνώσης».
Αυτήν την χρονική περίοδο διατηρώ στο ηλεκτρονικό περιοδικό πολιτισμού Koukidaki στήλη συνεντεύξεων με τίτλο «Συνέντευξη με τον Χρήστο».
Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις:«’Εστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς».
