«Ο ίσκιος του ουρανού…» και «Εσπερινές εικόνες» | του Γιώργου Μπίμη
.
1. Ο ίσκιος του ουρανού…
Ο ουρανός που άλλοτε θωρούσα με υποψία
τώρα είναι ζωντανός και με καλεί στον ίσκιο του…
Στους σταλακτίτες των βυθών του ξαναγεννιέται
η ενδόμυχη ανατολή, η πηγή, η έγερση και η ύψωση
που θα συντρίψουν κάθε αβεβαιότητα στη γη,
που θα προσηλυτίσει την αγάπη στην αγέρωχηεξουσία του φωτός…
Ας εγκαταλείψεις για μια στιγμή τα λευκά σπίτια
και τα νερά κι ας αποχαιρετήσεις την αίγλη του ήλιου
που ανάβει αναίμακτες πυρκαγιές πέρα, μακριά στη δύση…
Ο ουρανός ερωτεύεται ξανά το φρεσκοσκαμμένο χώμα.
Ζει κι ανασαίνει πάντα αφοσιωμένος στον αρμονικό κυματισμό
των δέντρων και των σταχιών, στην απεριόριστη ελευθερία
του σύννεφου και της βροχής, στους ανέμους των προσμονών
που σκορπούν ρίγη ενθουσιασμού στο ανύποπτο χώμα,
τους λυγερούς ίσκιους των στοιχείων της πλάσης
που θέλησαν να αγαπήσουν στο φως, μα δεν αγάπησαν…
Τα αμάραντα φύλλα τρεμοπαίζουν στην σκόρπια μοναξιά του καιρού
κι εγώ, με το πείσμα των αιώνων, πορεύομαι
πάναγνος και αναμάρτητος στα μονοπάτια της ζεστής σου γης…
Το κατευόδιο των άστρων με παραπέμπει πάλι κοντά σου,
δίπλα σου, πλάι στο ευφρόσυνο ταξίδι του αιώνιου έρωτα,
στην αμείλικτη στοργή της αγάπης των χεριών σου…
Εσύ είσαι ο ουρανός κι εγώ είμαι ο ίσκιος του…
Κι υψώνομαι αγέρωχος και ακηλίδωτος ως τη λάμψη
που αναγεννά την πλάση κι αποκαλύπτω
την άλλη αλήθειατης φωτιάς που ανοίγει διάπλατα τις πύλες
της αυγής,
για να ξυπνήσει το αλαβάστρινο δάκρυ,
για να ανθίσει ένα φυλλοβόλο δέντρο,
για να ημερέψει μια θάλασσα πλατιά κι ένας ασύνορος ουρανός,
για να συμβασιλέψει το ανεκποίητο όραμα του καλοκαιριού
με το πεπρωμένο των πελαγίσιων ερώτων σου!
2. Εσπερινές εικόνες
Μέσα σε τούτο το αντιβούισμα των δειλινών ήχων,
άοκνα και ακατάβλητα επιζήτησα να ξεδιαλύνω
την ποιητική χροιά στην αίσθηση της ακοής.
Την πηγή της συνήχησης, του ρυθμού και της μελωδίας.
Τη δική σου αντιφωνία στο δοξαστικό ανάκρουσμα
των αναστάσιμων ύμνων του Μεγάλου Εσπερινού.
Στους ψαλμούς και στις θρησκευτικές ωδές,
στους υπερφυείς φθόγγους της Βυζαντινής κλίμακας
που μεταλαμπαδεύουν τη σεντεφένια τους αταραξία
και την πνευματική μεταρσίωση στις καταδεκτικές καρδιές
των αδολίευτων ανθρώπων…
Τώρα πια δε νιώθω κανένα δέος για ότι κλονίζει και πτοεί
τον αμνημόνευτο και τον αδόξαστο κόσμο των εικόνων,
γιατί εγώ είπα ‘’ναι’’ και στη ζωή και στο θάνατο…
Τα ορμητικά ποτάμια είναι οι δρόμοι μου κι η θάλασσά σου
είναι η αιωνιότητα.
Και δεν θα σταματήσω να πορεύομαι μήτε στιγμή
στις ένθερμες μέρες και στις παθιασμένες νύχτες,
μέχρι να διεισδύσει στις φλέβες μου όλη η αλκή
τούτου του ανεξάντλητου καλοκαιριού.
Μέχρι να χορτάσω την ιωδίνη του γλαυκού κύματος
που θρυμματίζεται εκστασιασμένο
στο δυσπρόσιτο σκόπελο της ακτής σου.
Μέχρι να γιομίσω την ψυχή και τα χέρια μου
με τα χερόβολα του ήλιου,
για να ενδύσω το γυμνό και το ηλιοκαμένο σου κορμί
με λαμπερές αχτίδες, με μαλάματα, με φύκια χρωματιστά,
με θαλασσινούς σταυρούς,
με εγχάρακτα και με ενεπίγραφα όστρακα,…
Γιώργος Δ. Μπίμης, ποιητής, συγγραφέας
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
