Δυο ποιήματα για τη φωτιά | του Τάκη Βαρελά
Μοιρολόι της φωτιάς
Καίει ο ήλιος και εγώ περιμένω ένα δροσερό αεράκι,
δραπέτη από των φαραγγιών τα δάση.
Μαντάτο των βουνών!
Προσπαθώ να αρθρώσω δυο λέξεις,
αλλά με αυτή τη κάψα,
θέλω τέσσερεις ανάσες, σε δυο συλλαβές!
Σημάδια των καιρών…
Φαντάσου, για δυο μέτρα δρόμο
θέλω τη βροχή και την αντάρα αγωγιάτη.
Τον αέρα και την αστραπή, για φυσερό και φάρο.
Όνειρα θερινής νυκτός…
Έτσι ο μετρονόμος της φωνής,
μου έδωσε για μέτρο, τον τόνο της σιωπής
και άρχισα αργόσυρτο τραγούδι.
Μοιρολόι διαδρομής…
Όμορφο τραγούδι σφυρίζει η σιωπή.
Βγαίνει από τα βάθη της ψυχής,
χορός, καυτή βροχή και αναστεναγμός.
Στο χρόνο της σιωπής, έρχονται οι λέξεις.
Γεμάτες ή άδειες, δεν έχει σημασία,
έτσι και αλλιώς, κενές θα είναι,
αν για πράγματα κενά λέγονται,
σε άδεια πουκάμισα θα πάνε.
Άδειο πουκάμισο, των ανθρώπων η κορμοστασιά,
θαρρώ πως δεν της πρέπει.
Τα κούφια δέντρα καίγονται, χυμούς σαν δεν ορίζουν
Άδεια από ψύχα και νερό, μες το βοριά σφυρίζουν
Καίει ο ήλιος!
Οι φωτιές βγήκαν στο σεργιάνι.
Και είναι του πολέμου η φωτιά που καίει τα νιάτα
και είναι των ανθρώπων η φωτιά, που θα την σβήσει!
04. 07. 2022
Βαρελάς Τάκης
Τι να χωρίσω εγώ με τη φωτιά;
Δεν με ξάφνιασαν οι φωτιές.
Άλλωστε, τι έχω να χωρίσω, εγώ με τις φωτιές;
Μήπως τα κρύα βράδια, δεν πιάναμε κουβέντα ολονυχτίς;
Λόγια δικά μου και λόγια της φωτιάς!
Ξημερώναμε..
Άκουγε και σιγοψιθύριζε.
Περάσαμε όμορφα με τη φωτιά.
Τώρα;
Τώρα, μας δείχνουν με το δάκτυλο τη φωτιά!!
Ένοχη η φωτιά για την καταστροφή!!
Αλήθεια;
Ποιος τις φωτιές ανάβει;
Ο ήλιος, ο αέρας;
Αν είναι δυνατόν στον ήλιο, τον αέρα και τη φωτιά,
να χρεώσουμε την ήττα μας!
Νικηθήκαμε!
Εκχωρήσαμε, τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα βουνά,
τον ουρανό και τις θάλασσες, σε μια χούφτα κηφήνες,
και εν ονόματι μιας φέτας ψωμί και μιας σταγόνας λάδι.
παραδώσαμε την φωτιά σε χέρια ξένα και αλλότρια!
Βιάστηκε και θύμωσε η φωτιά και μας έκαψε!
Τώρα κλαίμε, πάνω από τα κορμιά, της ελιάς,
του πεύκου, του ελάτου και της οξιάς,
του θυμαριού και της ρίγανης!
Την ώρα της φωτιάς, τα πουλιά έτρεξαν να σωθούν
και άφησαν τη φωνή τους σε εμάς,
στους δυνατούς που λένε, πως δαμάζουμε τη φύση!
Να δαμάσουμε τη φωτιά..
Και εμείς;
Εμείς σιωπήσαμε!
Σιωπήσαμε μπροστά στο θυμό και την οργή της!
Σιωπήσαμε περιμένοντας τους προστάτες μας,
για να δαμάσουν τη φωτιά!!
Αλίμονο μας…
Ποιοι;
Οι προστάτες των μεγάλων αφεντικών,
να προστατέψουν τους μικρούς;
Αυτό και αν είναι ανωμαλία της φύσης.
Ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα!
Μπουρδέλο απόγινες πατρίδα και τέτοιους προστάτες έχεις.
Αν ήσουν στης Λαϊδας το ιερό, ύμνους, τιμές και αξίες θα είχες.
Τώρα, ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες;
Ερώτημα και απάντηση, την έχεις.
Δεν θα σου πω ποιον δρόμο θα τραβήξεις.
Στο δρόμο της φωτιάς,
ατσάλι στον καιρό σου, μπορεί να γίνεις!
Στο δρόμο της αναμονής σαν περιμένεις,
νερό να δροσιστείς, μη περιμένεις.
05. 07. 2022.
Τάκης Βαρελάς
https://www.varelas-takis.gr/
Το εικαστικό που συνοδεύει το άρθρο είναι έργο του Τάκη Βαρελά. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή για εμπορικούς λόγους.
