Καράβι καλοτάξιδο | της Άννας Τακάκη
.
Όμορφη που ’ναι η ζωή, γλυκιά απού ’ν’ η ζήση,
πληγή μεγάλη η θάλασσα γι’ αυτούς που την παλεύγου’
γενναία, καλοπρόσδεχτη, βράχος γερός η Κρήτη!
Καράβι καλοτάξιδο θαρρώ πως θα την κάμω,
να βάλω ξάρτια τα βουνά, τσι Κρητικές Μαδάρες,
κατάρτι τον περήφανο, λεβέντη Ψηλορείτη,
άσπρα πανιά τα κάστρα τζη και πλώρη τα Χανιά τζη,
πρύμη την καμαρόφρυδη, Κορναρομάνα Στεία.
Καταμεσής στη γέφυρα το Ρέθεμνος να στέκει,
Φορτέτζα, Αρκάδι, Πρέβελη, στις βίγλες, στο τιμόνι,
στο πιο ψηλό κατάστρωμα του Μίνω το παλάτι
με την πανάρχαια Κνωσό στης Μεσσαράς τον κάμπο.
Για κάβους θα ’χει τα γερά, τα Καστρινά τζη τείχη,
κι άγκυρες τα λιμάνια τζη τα πολυφουμισμένα.
Θα βάλω και για πλήρωμα αμούστακους λεβέντες,
τζαναβαράκια μια σταλιά με τα γερά ντως μπράτσα.
Καπεταναίους Κρητικούς που την πατούν και τρίζει
τούτη τη γης που σήκωσε γομάρια τω’ βάρβάρω!
Κι απείς τελέψω το σκαρί και το μορφολοήσω
θα βγουν απάνω Κρητικοί με τσι Κρητικοπούλες,
ταξιδευτάδες νιας γενιάς που χοχλακά το αίμα.
Θ’ ανάψουν λύρες και βιολιά στο άσπρο κύμα πάνω
σαν πιάσουν όλοι στο συρτό, σούστα και πεντοζάλη,
τσ’ ομπρός μεράς τσι πασπαλιές θα δίδουν οι λεβέντες,
γλάροι και θαλασσόπουλα θα σύρνου’ την κουντούρα.
.
– Ώρα καλή, καράβι μου, καλό σου καταυόδιο!
Ώρα καλή, άσπρο πουλί, γαλάζιο πετροπούλι
στης θάλασσας τα κύματα, στα πέλαγα του κόσμου!
Δε σε φοβούμαι στους καιρούς και στα κρυγιά μπογάζια.
Δε σε φοβούμαι στο Βορά, στο Γρέγο, στους τυφώνες
θαλασσομάνας βύζασμα, σώμα γερό π’ αντέχει.
Λεβέντρα, Θαλασσόκορμη, εις τους αιώνες Κρήτη!
[Από τη συλλογή «Αλλιώς φυσά τ’ αέρι»]
Άννα Τακάκη
.
.
.
