Η συνάντηση | του Αντώνη Κουκλινού
.
Τη πόρτα είχενε σκιάς δυο πιθαμές ανοιχτή κ’ ένα φύλλο του παραθυργιού μισάνοιχτο, ίσα, ίσα να σκά μέσα το φως. Ησυχία…δε γροικάται μούδε τση μύγιας το φτερό, τάξε πως οι μπαταρίες τση βαβούρας αδειάσανε κ’ εκόπηκε εντελώς η τραβάγια τση γειτονιάς.
Σα ν’ είπχιε το γ-καφέ ντου, εκαθάρισε μνιά ν’ αγκινάρα, τη λεμονιάζει και τη νε κόβγει φεταλάκια στο πχιάτο. Γεμίζει ρακή το ποτηράκι και τση κοπανίζει τη πρώτη.
Σηκώνει τα μάθια ντου ίσα πάνω και ξανοίγει στο ν-τοίχο.
Μνιά ξομπλιαστή κοκκινερή πατανιά μπροκωμμένη με τα κρούσα και στη μέση, κρέμεται η λύρα με το λαγούτο. Οσά ντη βελόνα, απάνω στη πλάκα του γραμμοφώνου, ο νούς του εντάκαρε να διαβάζει τσι θύμησές του.Εντάκαρε να σφίγγει τα δαχτύλια ντου να ξεκορνιάσουνε…
Ξεκρεμά το λαγούτο απου τη μ-πρόκα και πχιάνει το φτερό. Μ’ ένα πανί σφουγγίζει τσι κόρδες να γυαλίσουνε. Ξαναβάνει στο ποτήρι άλλη μνιά ρακή και τση παίζει μνιά και πάει κάτω. Σέρνει τη καρέκλα να πατήσει το μ-πόδα ντου για να μπασκαλιάζει το λαγούτο και ντακέρνει…
Ο ένας σκόπός, κλουθά τ’ αλλού, τάξε πως μπρουλιάζει μαργαρίτες το Μάη… Με σφαλιχτά τα μάθια, η κάθε νότα τση μπένας που χτυπά, κλαίει και ανεστουλουχά, οσα ντο μωροκόπελο που ανεζητά τη μάνα ντου.
Ετσά ‘νε όπως σας το λέω… Ένα μικιό κοπέλι εγίνηκε κ’ αυτός, ολομόναχος, με το μεράκι ντου αγκαλιά, ν’ αντιφεγγίζει το φως τση μουσικής μέσα ντου και το τραγούδι ο πόνος τσ’ αμοναξάς του.
Τυχερός ο περασάρης απου σταθεί και ‘κούσει το καημό ντου. Ναι…τυχερός γιατί ο νέος που διαβαίνει το κατώφλι ντου, εδα και λίγο καιρό, μαθαίνει…
Έχει τη δίψα τση μάθησης και τη δύναμη τση νιότης του, να σηκώσει το βαρύ φορτίο τση παράδοσης μεθαύριο. Ξεκρεμά τη λύρα και διστακτικά σέρνει το δοξάρι… Το φτερό κλουθά τση κοντιλιάς και ντακέρνει ο σκοπός.
Με κλειστά τα μάθια κ’ οι δυο, αφήνουνε ελεύθερα το μεράκι να κάμει τη βόλτα του σκοπού, με τσι νότες να ξομπλιάζουνε τα γυρίσματα και η καρδιά να πλημμυρίζει ευχαρίστηση.
Με το δεύτερο ποτήρι σκουτελοβαρίχνουνε μνιά και δυό φορές κ’ απώς ξαναντακέρνουνε. Έσμιξε το νέο, με το παλιό, η απρόσμενη συνάντηση! Η εμπειρία με τη μέθη τση νιότης, την όρεξη τση μάθησης.
Ταίργιασμα πλουσιοπάροχο και μεθυστικό, οσα ντη μουσική δε ν’ έχει. Αυτή ναι η παράδοση μας… Ξεκρεμάσετε τσι λύρες και τα λαγούτα και στελιώσετε γλέδια να γεμίσει η ψυχή σας μουσική.
Αγαπήσετε οι νέοι το παλιό… Χωρίς αυτό δε θα βρείτε ποτέ το δρόμο σας!
Αντώνης Κουκλινός
.
