Πεζοπορία στην περιοχή του Καλαβρού του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου
Ξέρετε πού είναι ο Καλαβρός; Μάλλον όχι οι περισσότεροι. Το πολύ-πολύ να έχετε δει την πινακίδα στην εθνική οδό, ανάμεσα στα χωριά Μυρσίνης και Μέσα Μουλιανών. Ευτυχώς αυτό το τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό μέρος, είναι ακόμα άγνωστο κι «ανεκμετάλλευτο» τουριστικά κι έτσι διατηρεί έντονη την αυθεντικότητά του. Αυτό το κατάλαβαν οι 23 περιπατητές του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, που περπάτησαν για πρώτη φορά στην περιοχή, την Κυριακή, στις 10 του Απρίλη 2022.
Πριν αρχίσω την αφήγηση, να κάνω μια μικρή αναφορά στη ιδιόμορφη χλωρίδα του τόπου αυτού. Εντάξει είναι άνοιξη και η φύση είναι γεμάτη λογής-λογής λουλουδάκια, όπου κι αν πας. Εδώ όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα είδη σε μεγάλες αποικίες. Σ’ αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι δεν υπάρχει βόσκηση. Φημισμένο είναι το μέρος για τους άρτηκές του (ferula communis).
Αρτηκόδασος, μοναδικό στην Κρήτη, για το πλήθος και του ύψος τους. Δυστυχώς φέτος λόγω του βαρύ χειμώνα δεν ήταν τόσο πολλοί ανθισμένοι, ενώ αρκετοί είχαν καψαλιστεί από τους πρόσφατους νοτιάδες. Επίσης εδώ υπάρχουν «αποικίες» λουμπουνιών (lupinus varius), προφανώς, γιατί γινόταν καλλιέργεια του λαϊκού αυτού καρπού, δείπνου των φτωχών από την αρχαιότητα ακόμα, που τώρα το θυμόμαστε μόνο την Σαρακοστή. Εδώ επίσης είναι ο παράδεισος της πετρομαρούλας (petromarula pinnata), γιγάντιας και τροφαντής σε σχέση με αλλού. Αν κατέβεις πιο χαμηλά, στην ακτή θα βρεις αυτήν την εποχή ροζ λιβάδια από την ποικιλία αγριολούλουδων Matthiola sinuate (πιο μεγάλη και πιο σπάνια) και Matthiola tricuspidata (πιο μικρή και πιο κοινή). Ευχαριστώ πολύ τους φίλους, Μαρίνο Γκόγκολο και Χριστόφορο Χειλαδάκη, για τις πληροφορίες τους στην ταύτιση των φυτών!
Ας γυρίσουμε όμως στην πεζοπορία μας. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές: ηλιόλουστη χαρούμενη μέρα, καθαρή ατμόσφαιρα, πλήρης άπνοια, ωραία θέα στο απέραντο γαλάζιο και μικρή, συμπαγής, χαρούμενη ομάδα. Η επιτομή της Κυριακής, όπως την ξέρουμε από τις παλιές ελληνικές ταινίες.
Ξεκινούμε δίπλα από την εθνική οδό, όπου παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας κι ακολουθούμε τον επαρχιακό δρόμο ως το ύψωμα με τις κεραίες του ΟΤΕ. Από κει συνεχίζουμε σε χωματόδρομο, που μας οδηγεί στη δυτική πλευρά των λόφων, πάνω απ’ τον Κάστελα, απ’ όπου θαυμάζουμε τις ακτές ως το Μόχλος, την Ψείρα και την δυτική πλευρά του κόλπου του Μιραμπέλλου. Αλλά και τον «κρατήρα» των γυψωρυχείων στο Αλτσί, το ρήγμα της Λάστρου, τα βουνά στο δυτικό Ορνό και βέβαια όλα τα βορεινά χωριά της Σητείας σκαρφαλωμένα στις πλαγιές τους. Στη συνέχεια κατηφορίζουμε από καλλιεργημένα χωράφια με όμορφους «μαγατζέδες» και μερακλήδικα καλλιεργημένους ελαιώνες. Στο ύψωμα ενός απ’ αυτού, γελώ με την έκφραση των περισσοτέρων, όταν αντικρίζουν για πρώτη φορά τον γραφικό οικισμό, που τόση ώρα κρυβόταν απ’ το οπτικό μας πεδίο.
Το χωριό, έρημο τις καθημερινές, με αρκετή κίνηση σήμερα Κυριακή, απλώνεται δεξιά κι αριστερά ενός στενού δρόμου. Πολλά σπιτάκια είναι με γούστο ανακαινισμένα και σε αρκετά σημεία το χωριό θυμίζει τις Κυκλάδες. Ειδικά η βόρεια πλευρά του μοιάζει με ‘μπαλκόνι’, που κρέμεται στη θάλασσα. Εμείς παίρνουμε ένα διπλανό δρομάκι, που οδηγεί στο όμορφο εκκλησάκι του οικισμού, τον Άι-Γιώργη, χωμένο κάτω από τα πεύκα, μια όαση δροσιάς, που, αν και νωρίς ακόμα –ούτε τη μισή διαδρομή δεν έχουμε κάνει-, μας οδηγεί να ανοίξουμε τα… ταπεράκια. Ρακί κερνάει για μια ακόμα φορά ο Ray και μας … «βάζει τα γυαλιά».
Στάση μόλις 10’ και ξαναπαίρνουμε τον κεντρικό δρομάκο. Καταλήγουμε στην «οδό του κυρίου Ορέστη». Η μόνη οδός με όνομα. Ένα στενό δρομάκι, που οδηγεί στο παλιό μονοπάτι προς την ακτή. Το μονοπάτι είναι μεν ευδιάκριτο, αλλά έχει κλείσει από τη βλάστηση σε πολλά σημεία. Ας είναι καλά ο Σπύρος που καθαρίζει με ένα ψαλίδι τα δύσκολα σημεία. Κατηφορίζουμε σε άλλον παλιό μαγατζέ με πατητήρι και όμορφη θέα και προχωράμε ακόμα πιο κάτω.
Δυστυχώς λόγω της ζεστής μέρας αποφασίζουμε να παρακάμψουμε το τελευταίο μέρος της διαδρομής, που θα μας οδηγούσε πιο κοντά στην παραλία, για να μην επιβαρυνθούμε με επιπλέον ανηφόρα στην επιστροφή. Έτσι «κόβουμε» μέσα από καλλιεργημένο χωράφι, βρίσκουμε τον αγροτικό δρόμο, τον οποίο κι ακολουθούμε ανηφορικά. Τα μεγάλα ζιγκ ζαγκ που δημιουργεί, μας βοηθάνε να παίρνουμε ανάσα και «γλυκαίνουν» τη μεσημεριάτικη ανηφόρα.
Στις στάσεις θαυμάζουμε τη θέα στις ανατολικές ακτές, αλλά και τις Διονυσάδες, την Κάσο και την Κάρπαθο! Δίπλα μας ακριβώς υπάρχει το φαράγγι του Ρίχτη, ενώ απέναντι υψώνεται εντυπωσιακός σαν ογκόλιθος ο βράχος του Λιόπετρου, με το μεσαιωνικό του κάστρο και την παραλία του Άι-Γιάννη με το ομώνυμο εκκλησάκι στη βάση του. Σπάνια αυτά τα μέρη έχουν μπονάτσα. Σήμερα όμως η θάλασσα είναι λάδι κι ο ζεστός καιρός, μας προδιαθέτει για μια βουτιά, έτσι σκονισμένοι και ζεσταμένοι που είμαστε.
Αντ’ αυτού σταματούμε όλοι για μια μπίρα στο γνωστό «στέκι» του Συλλόγου τον τελευταίο καιρό: το καφενεδάκι στη Λάστρο. Εκεί η Δήμητρα, που άφησε για το χατίρι μας τη μεσημεριανή της σιέστα, μας σερβίρει παγωμένες μπίρες και μεζεδάκια. Τα αστεία και τα πειράγματα πέφτουν σύννεφο – ελπίζουμε να μην ξεσηκώσαμε το χωριό των λιγοστών ηλικιωμένων κατοίκων. Ευχαριστούμε πολύ την Τζίνα Σουρέα, για το γενναιόδωρο κέρασμά της και την ευχάριστη παρέα της. Χαρακτηριστικό της εύθυμης ατμόσφαιρας ήταν και το κούρεμα, που έριξε η Δήμητρα στη μικρή της παρέας, το «Δωράκι» μας, στο αυλιδάκι με τα καφάσια από τις μπύρες!
Ναι, ήταν μια ακόμα όμορφη πεζοπορία με πολύ ωραίες εικόνες, ίσως να μας άφησε λίγο παραπάνω «βαρύ» κεφάλι και γελάκια αυτή τη φορά. Να’ ταν ο ήλιος, να ‘ταν το νοτιαδάκι, να ‘ταν το παρεάκι, να ‘ταν οι μπυρίτσες; Πλάκα-πλάκα περπατήσαμε 12,5 χιλιόμετρα με 500 μέτρα περίπου υψομετρική διαφορά σε 4,5 ώρες, μέσα στο λιοπύρι!
Περισσότερες πληροφορίες για την πεζοπορία και την περιοχή, φωτογραφίες, βίντεο, χάρτες διαδρομής στο blog του συλλόγου.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη
