Θέλουν να ξεχαστεί η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία
23 χρόνια πριν, το βράδυ της 24ης Μάρτη του 1999 ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου στο Βελιγράδι. Το μακελειό που κράτησε 78 ολόκληρες μέρες οδήγησε στο θάνατο περισσότερους από 3.500 ανθρώπους, εκ των οποίων τα ¾ ήταν άμαχοι και μεταξύ αυτών ήταν 400 παιδιά. Τότε, μάθαμε όλοι τις λεγόμενες κατά τους ΝΑΤΟϊκούς «παράπλευρες απώλειες» λόγω των επιθέσεων τους σε στρατηγικούς στόχους όπως π.χ. το τρένο που μετέφερε άμαχους, οι γέφυρες ή το κέντρο της δημόσιας τηλεόρασης.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Γιουγκοσλαβία που ποτέ πια δεν θα ήταν ενιαία είχε ακριβώς αυτόν τον στόχο: Να διαμελισθεί σε κράτη προτεκτοράτα και να χάσει τον ενιαίο χαρακτήρα της. Έτσι, με την ολοκλήρωση της επέμβασης δημιουργήθηκε το προτεκτοράτο του Κοσόβου – μια ακόμη πληγή στα Βαλκάνια – που υπάρχει και επεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας για να μας θυμίζει ότι παραμένουν οι κίνδυνοι για τους λαούς της περιοχής.
Σήμερα που περικυκλώνεται η Ρωσία στρατιωτικά, που έχει εξαπολύσει μια απαράδεκτη επίθεση στην Ουκρανία, αξίζει να θυμηθούμε τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, 23 χρόνια μετά, αλλά και μας καλούν να επαγρυπνούμε διότι η παραχώρηση στους ΑμερικοΝΑΤΟϊκούς ελληνικής γης για τη διέλευση των στρατευμάτων και του οπλισμού τους, μόνο σε κινδύνους μπορεί να εμπλέξει τον λαό μας. Είναι άλλωστε οφθαλμοφανές το τι συμβαίνει και γιατί συγκεντρώνεται τόσος μεγάλος όγκος στρατιωτικού υλικού γύρω από την Ουκρανία.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία θέλουν να ξεχαστεί. Να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη. Γι’ αυτό και κάνουν λόγο σε ότι αφορά την Ουκρανία στις μέρες μας για 1η επέμβαση σε ευρωπαϊκό κράτος. Λάθος. Η πρώτη πολεμική επέμβαση ήταν η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, μεγάλο μέρος της οποίας είναι ακόμη και σήμερα υπό κατοχή και η δεύτερη επέμβαση των Αμερικονατοϊκών φονιάδων ήταν στη Γιουγκοσλαβία την οποία σφυροκόπησαν με 420.000 βλήματα, πυραύλους και βόμβες, με χιλιάδες βόμβες του ραδιενεργού απεμπλουτισμένου ουρανίου, με 37.000 βόμβες διασποράς, προκαλώντας τεράστιες απώλειες αμάχων.
Για 11 βδομάδες στη Γιουγκοσλαβία 1.130 πολεμικά αεροσκάφη σφυροκοπούσαν στόχους όπως πολυκατοικίες, γέφυρες, νοσοκομεία, σχολεία, μαιευτήρια, κομβόι προσφύγων, μέχρι και… νεκροταφεία. Και ασφαλώς τόσο οι στόχοι όσο και η επιλογή της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν τυχαία.
Η Γιουγκοσλαβία στην οποία δοκιμάστηκε το νέο στρατιωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ βρίσκεται στην καρδιά της Βαλκανικής Ηπείρου. Το 1991, μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, οι ΕυρωΝΑΤΟϊκοί αναγνώρισαν ως ανεξάρτητα κράτη την Κροατία, τη Σλοβενία και την ΠΓΔΜ οδηγώντας στον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ακολούθησε ο πόλεμος ανάμεσα σε Κροατία και Βοσνία – Ερζεγοβίνη ο οποίος κράτησε 4 χρόνια και έληξε με τη συμφωνία του Ντέιτον το 1995.
Κορύφωση των παραπάνω αποτέλεσε η ΝΑΤΟική επέμβαση το 1999, που είχε ως αποτέλεσμα την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Το ΝΑΤΟ την ήθελε υπό τον έλεγχό του για να έχει μια προκεχωρημένη βάση στον ανταγωνισμό της με τη Ρωσία κατά πρώτον και στο βάθος με την Κίνα. Έτσι αποφασίσθηκε η επέμβαση των ισχυρών ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων ώστε να επιτευχθεί η αλλαγή των συνόρων μέσα από τον τεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας και η εν συνεχεία ΝΑΤΟποίησή της.
Τότε το πρόσχημα των ΕυρωΝΑΤΟϊκών ήταν το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» των Κοσοβάρων Αλβανών και η «εθνοκάθαρση» του Μιλόσεβιτς. Σήμερα, το ίδιο «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών» για την «ανεξαρτητοποίηση» του Ντονμπάς επικαλείται η καπιταλιστική Ρωσία, ενώ η ΕΕ και οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί από την άλλη κόπτονται για την «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας και το «απαραβίαστο των συνόρων».
Στην μια περίπτωση οι ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ επικαλούνται το «απαραβίαστο των συνόρων»που οι ίδιοι παραβίασαν 23 χρόνια πριν, γι’ αυτό και θέλουν να ξεχαστεί η Γιουγκοσλαβία. Ο πραγματικός τους στόχος είναι ένας και εξακολουθεί να κινεί τα νήματα των πολέμων: ο έλεγχος των σφαιρών επιρροής, των νέων αγορών, των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Προς τούτο ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ εξόπλισαν και εκπαίδευσαν και στη συνέχεια χρηματοδότησαν τους αλβανούς εγκληματίες του Ουτσεκά που διεκδίκησαν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία και έδωσαν την αφορμή στους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς να επέμβουν με το μανδύα του «διαμεσολαβητή».
Στο έγκλημα της επέμβασης του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 συμμετείχαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις της εποχής, ανεξαρτήτως αποχρώσεων, ενώ «πρώτα βιολιά» αποτέλεσαν μια σειρά από σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας του Γκ. Σρέντερ και του «οικολόγου» Γ. Φίσερ, της Ιταλίας του Μ. Ντ’ Αλέμα, της Γαλλίας του Λ. Ζοσπέν, της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ και του Κ. Σημίτη, και ο επίσης σοσιαλδημοκράτης γγ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα κ.ά., υπό την ηγεσία του Αμερικανού Δημοκρατικού Προέδρου Μπιλ Κλίντον.
Μέσα από τη λεγόμενη σήμερα «γεωστρατηγική αναβάθμιση», και με το βλέμμα στραμμένο στις αγορές, το εγχώριο κεφάλαιο κατοχύρωσε με τη συμμετοχή στον πόλεμο την συμμετοχή του στη λεία και την ανοικοδόμηση. Γι’ αυτό η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε έδωσε «γην και ύδωρ», βάσεις, υποδομές και λιμάνια για να περάσουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα και ο εξοπλισμός τους με τη Θεσσαλονίκη-ορμητήριο θανάτου. Αντίστοιχα, η ΝΔ σιγόνταρε την ενεργή συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟικό μακελειό, προσδοκώντας ανταλλάγματα για την ελληνική πλουτοκρατία. Ο τότε Συνασπισμός, που μετεξελίχτηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, ταύτιζε τον θύτη με το θύμα αποδεχόμενος τα προσχήματα της επίθεσης κι έκανε εκκλήσεις προς την ΕΕ «να απεμπλακεί από τα σχέδια των Αμερικανών, ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία και το κύρος της» (!) και να παραμείνει «ενωμένη, ισχυρή πολιτική δύναμη στις παγκόσμιες εξελίξεις, παράγοντας ειρήνης και ελευθερίας στον κόσμο»! Επικαλούνταν το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ, με τον συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων, για να επέμβει δήθεν «ειρηνικά»…
Ο λαός μας αντιστάθηκε μαζικά σε αυτή την ανοιχτή επέμβαση και συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο. Από τη συμμετοχή του στην περιφρούρηση των υποδομών της Γιουγκοσλαβίας κυριολεκτικά με τα σώματά των αγωνιστών πάνω από τις γέφυρες, μέχρι την «αποστολή» των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων και τανκς στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης και τις δεκάδες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, σφράγισε τις εξελίξεις. Όμως τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ πια όπως πριν. Το Κοσσυφοπέδιο μετατράπηκε σε κράτος-προτεκτοράτο και η ελληνική αστική τάξη πήρε το μερίδιο της από τη συμμετοχή της χώρας μας στη λεία μετά το τέλος του πολέμου.
