Λευτέρης Χαρωνίτης: Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι φαινόμενο στο χώρο της τέχνης!
Γεννήθηκε στα Σείσαρχα του Δήμου Ανωγείων όπου και διαμένει τα τελευταία 11 χρόνια. Σπούδασε ναυπηγός και σκηνοθεσία αλλά τελικά τον κέρδισε ο κινηματογράφος. Από το 1969 σκηνοθέτησε περισσότερες από είκοσι ταινίες και εργάστηκε για τις τηλεοπτικές εκπομπές «Έρευνα», «Παρασκήνιο», «Η άλλη Ελλάδα», «Μονόγραμμα» και «η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα». Συνεργάστηκε ως εντεταλμένος παραγωγός με τους σημαντικότερους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου, Τώνια Μαρκετάκη, Κώστα Σφήκα, Θόδωρο Αγγελόπουλο, Κώστα Αριστόπουλο, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Νίκο Κούνδουρο ‚Τάσο Ψαρά κ.ά., σε περισσότερες από 20 παραγωγές.
Από το 1982, ίδρυσε ατομική εταιρεία παραγωγής και ειδικεύτηκε στον τομέα του δημιουργικού ντοκιμαντέρ, παρουσιάζοντας μέχρι σήμερα περισσότερα από 100 έργα διάρκειας από 26΄ έως 108΄. Σήμερα, είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του μουσείου ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σεισάρχων και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Παγκρήτιας Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων.
Στο περιθώριο της πρόσφατης παρουσίασης του βιβλίου του «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ Μνήμες… και σκέψεις σκόρπιες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» τον συναντήσαμε και δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στα ερωτήματά μας. Αγαπητοί αναγνώστες σας παρουσιάζουμε τη συνέντευξη του Λευτέρη Χαρωνίτη στη «Σβούρα» του πολιτισμού.
Κύριε Χαρωνίτη σας καλωσορίζω στο διαδικτυακό περιοδικό «Σβούρα» της Κρήτης. Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ Μνήμες… και σκέψεις σκόρπιες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο». Εξαιτίας ποιάς ανάγκης σας προέκυψε;
Τον Θόδωρο Αγγελόπουλο τον γνώρισα το χειμώνα του 1970 στην πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους «Αναπαράσταση» στον κινηματογράφο Αλκυονίς της Αθήνας. Έκτοτε ακολούθησε ένας διάλογος μεταξύ μας και η πρώτη συνεργασία μας όταν με κάλεσε ως διευθυντή παραγωγής να ολοκληρώσουμε το δεύτερο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας του «Ο Θίασος» το χειμώνα του 1975, τα οποία είχαν διακοπεί την άνοιξη λόγω καιρικών συνθηκών.
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1980, ο αδερφός του Νίκος Αγγελόπουλος μου εμπιστεύτηκε την οργάνωση της παραγωγής της τέταρτης ταινίας του Θόδωρου «Μεγαλέξαντρος».
Ύστερα από τη δεύτερη αυτή συνεργασία μας άρχισε να με απασχολεί σοβαρά ο Αγγελόπουλος και το έργο του.
Έχω έναν διαρκή μακροχρόνιο διάλογο με τα έργα, τις ιδέες και το διαχρονικό έργο ορισμένων ξεχωριστών ανθρώπων της διεθνούς πνευματικής ζωής.
Μετά το 1980 ενέταξα και το Θόδωρο Αγγελόπουλο στον προσωπικό μου κατάλογο αυτών των ανθρώπων. Έτσι άρχισα να συγκεντρώνω επιλεκτικά υλικά για τη ζωή και το έργο του. Συνεντεύξεις, κριτικές τοποθετήσεις, συνομιλίες μας, προσωπικά μου σχόλια κλπ.
Πριν τρία χρόνια αποφάσισα ότι αυτά τα μεγάλα σε όγκο και με θεματικό ενδιαφέρον υλικά έπρεπε με κάποιο τρόπο να τα αξιοποιήσω γιατί ως βιωμένα ντοκουμέντα θεώρησα ότι ίσως να ενδιαφέρουν όχι μόνο νεότερους κινηματογραφιστές αλλά και ανθρώπους που έχουν επικοινωνία με τις τέχνες και τον πολιτισμό και διαβάζουν.
Άφησα λοιπόν στην άκρη κάθε μικροπράξη και άρχισα να γράφω σκόρπιες θεματικές ενότητες, για ταινίες, γεγονότα, τρόπους δουλειάς, συνεργάτες του και άλλες που εντάχθηκαν μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που έζησε και δημιούργησε ο Αγγελόπουλος. Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο, «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ, Μνήμες… και σκέψεις σκόρπιες με το Θόδωρο Αγγελόπουλο».
Ένα χρονικό φιλίας, συνεργασιών και πνευματικής συγγένειας σαράντα και πλέον χρόνων που ευτύχησα να το επιλέξουν οι υπεύθυνοι του εκδοτικού της «Σύγχρονης Εποχής» και να το εντάξουν στο εκδοτικό τους πρόγραμμα και το έθεσαν σε κυκλοφορία σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας.
Θυμάστε σίγουρα πώς και πότε γνωρίσατε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Τι σηματοδότησε αυτή η συνάντησή για σας;
Πριν γνωρίσω προσωπικά τον Αγγελόπουλο γνώριζα κάποιες δραστηριότητες του. Μέσα στη δικτατορία σπούδαζα κινηματογράφο. Όλοι τότε ενδιαφερόμαστε για ότι σχετικό. Έτσι γνωρίζαμε ότι ο Θόδωρος έγραφε από το 1965 κριτικές ταινιών στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» που έκλεισε η χούντα. Προβάλλαμε στη Σχολή μας την πρώτη ταινία του μικρού μήκους «Εκπομπή», όπου διαπιστώσαμε έναν κινηματογραφικό δημιουργό με μια νέα οπτική σ’ ένα κοινωνικό θέμα, ο οποίος ήξερε τι θέλει και ένα άλλο τρόπο απ’ αυτούς που γνωρίζαμε για να το κάνει. Γνωρίζαμε επίσης τη συμβολή του στην έκδοση του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος» το 1969 και τις απόψεις του για το σινεμά από μια συζήτηση του με τον Βασίλη Ραφαηλίδη στο ίδιο περιοδικό.
Λίγες εβδομάδες μετά την πρεμιέρα της «Αναπαράστασης» επικεφαλής μιας ομάδας σπουδαστών, του ζητήσαμε να έρθει στη σχολή να μιλήσει για κινηματογράφο και να συζητήσουμε για την ταινία. Δέχτηκε αμέσως χωρίς πολλές συζητήσεις.
Η ομιλία του στη σχολή ήταν ένα ουσιαστικό κινηματογραφικό σεμινάριο που έδειχνε πολύ καλή γνώση της ιστορίας, των αισθητικών ρευμάτων και των μεταπολεμικών αναζητήσεων κορυφαίων δημιουργών που με τα έργα τους είχαν διαμορφώσει τον κινηματογράφο ως τη νέα τέχνη της σύγχρονης εποχής.
Εκείνο που μας εντυπωσίασε τότε, θυμάμαι, ήταν ότι ο λόγος του στηρίζονταν πάνω σε παραδείγματα από ταινίες, σκηνές, πλάνα, διαλόγους αλλά και σε παραδείγματα από άλλες τέχνες. Η συνάντηση εκείνη μου αποκάλυψε έναν καλλιτέχνη με ευρύτατο γνωστικό πεδίο, συγκροτημένη σκέψη και χαρισματικό αφηγηματικό λόγο.
Στο βιβλίο σας παρουσιάζονται σκόρπιες σκέψεις, από διάφορες θεματικές ενότητες, που συνδέονται με το νήμα Θ. Αγγελόπουλος. Είναι συνδεδεμένες με τον ιστορικό χρόνο και τις κοινωνικές συνθήκες που έζησε και μεγαλούργησε;
Όταν σκέφτομαι και γράφω τον κινηματογραφικό λόγο των ταινιών μου για ένα γεγονός ή ένα πρόσωπο, δεν μπορώ να τα απομονώσω από το γενικό ιστορικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έγιναν, έζησαν και δημιούργησαν. Ακολουθώ, δηλαδή τη γενική διαλεκτική αρχή, τη σχέση ειδικού-γενικού, και πρέπει να εντοπίσω τις αλληλεπιδράσεις και αλληλεξαρτήσεις τους. Έτσι αποκαλύπτονται στοιχεία από άγνωστες πλευρές και πτυχές του γεγονότος, διαμορφώνεται πληρέστερη η εικόνα του προσώπου και μπορείς να διακρίνεις αιτία και κίνητρα.
Αν μελετήσουμε τις ταινίες του Αγγελόπουλου θα παρατηρήσουμε ότι τα θέματά τους αντλούνται από τον προσωπικό, δικό του δημιουργικό κόσμο και την εποχή που έζησε. Οι «Μέρες του ’36», «Ο Θίασος», και «Οι κυνηγοί» για παράδειγμα αναφέρονται σε γεγονότα από το 1939, τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά μέχρι και το 1977. Είναι μια περίοδος που ταυτίζεται με το βιολογικό χρόνο του σκηνοθέτη που γεννήθηκε το 1935 και είχε βιώσει όλα εκείνα τα γεγονότα. Αλλά και οι ταινίες του, «Αναπαράσταση», «Μέρες του ‘36» και «Τοπίο στην ομίχλη» στήριξαν το δραματουργικό πυρήνα των θεμάτων τους σε σχετικά δημοσιεύματα που πέρασαν στα «ψιλά» των εφημερίδων της εποχής.
Και στις υπόλοιπες ταινίες του οι ήρωες του είναι πρόσωπα που έδρασαν και βίωσαν τα μεγάλα γεγονότα όπως μας τα παρουσίασε στις προηγούμενες. Όμως αυτό που τον ενδιαφέρει σε αυτές είναι να δει την εξελικτική πορεία αυτών των ηρώων, τον ιδεολογικό, ψυχολογικό και συναισθηματικό τους κόσμο, τα τραύματα και τις εξάρσεις τους.
Η «άλλη Ελλάδα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου ανέδειξε τις άγριες φυσικές ομορφιές της χώρας σε αντίθεση με το τουριστικό μοντέλο γραφής «ήλιος – θάλασσα»;
Τα χαρακτηριστικά των εξωτερικών χώρων, η γεωγραφία και οι καιρικές συνθήκες, όπου στήνει ο Αγγελόπουλος τις σκηνές των ταινιών του δεν μοιάζουν ασφαλώς με την εικόνα «ήλιος-θάλασσα» που φέρνει κάποιος στο μυαλό του ακούγοντας τη λέξη Ελλάδα.
Τα τοπία αυτά είναι υποκειμενικά, μέρος και στοιχείο του εσωτερικού δημιουργικού του κόσμου που μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικά της χώρας, αλλά προσφέρουν το κλίμα και την ατμόσφαιρα για να στηρίξει την ιδεολογική – αισθητική άποψη των ταινιών του.
Ο διακεκριμένος διανοητής Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραψε γι αυτό το θέμα «Ο Αγγελόπουλος συνέλαβε τον Έλληνα ως οδοιπόρο μέσα στο διαχρονικό τοπίο που η μοίρα ή η ανάγκη τον ανάγκασε να ζει και να πεθαίνει… Είδε το τοπίο ως οθόνη της Ιστορίας, γιατί ο χρόνος, που τόσο απασχόλησε αυτόν και τους κριτικούς του, ο ιστορικός χρόνος, δεν είναι νοητό να συλληφθεί χωρίς το χώρο, αφού ακόμα και το χάος, στις πλέον σύγχρονες φιλοσοφίες της φύσης, χώρος είναι».
Τα μεγάλα αργόσυρτα πλάνα δημιουργούν τον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό χωροχρόνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ξέρετε τί αποτέλεσε την αφορμή της έμπνευσής του;
Τα μεγάλα πλάνα και οι ρυθμοί τους στις ταινίες του Αγγελόπουλου που εκφράζουν τον προσωπικό τρόπο κινηματογραφικής γραφής έλκουν την καταγωγή τους από τις απόψεις των μεγάλων αμφισβητιών παγιωμένων θεωρήσεων του κόσμου και της τέχνης και κυρίως απ’ αυτές του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Ο Μπρεχτ που πίστευε στην εποχή του, «είμαστε παιδιά μιας επιστημονικής εποχής» έγραφε και μέσα σ’ αυτόν τον ορισμό συνυπολόγισε τις πρωτοπόρες θεωρίες των Μαρξ και Ένγκελς, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις μεγάλων κοινωνικών ανατροπών, αναζητούσε μια νέα μέθοδο, μια άλλη αισθητική για ένα θέατρο και μια τέχνη της επιστημονικής εποχής που άλλαζε τη σχέση του κοινού με ένα έργο και τη θεατρική παράστασή του. Η σχέση αυτή κατά τον Μπρεχτ πρέπει να είναι αμφίδρομη, το κοινό δεν πρέπει να ταυτίζεται με την ιδεολογία που του επιβάλλει ένα έργο, αλλά οφείλει να κρίνει το έργο με τη γνώση που χρησιμοποιεί στην καθημερινή του ζωή, όταν αγωνίζεται και διεκδικεί λύσεις στα προβλήματά του. Κι ο Μπρεχτ που μελετά και το κοινό, αποφαίνεται ότι δεν πρέπει ν’ αλλάξει μόνο το έργο τέχνης, αλλά πρέπει ν’ αλλάξει οπτική ο θεατής, να έχει ενεργό διάλογο με το έργο, να γίνει μάχιμος και η σχέση αυτή να λειτουργεί ως ένα εργαστήρι σκέψης.
Ο Αγγελόπουλος μελέτησε και αφομοίωσε δημιουργικά τις καινοτόμες θεωρίες αυτές και διαμόρφωσε από πολύ νωρίς τον προσωπικό του τρόπο αφήγησης ο οποίος καλεί τον θεατή των ταινιών του σε μια ενεργητική στάση, σ’ έναν διάλογο μ’ αυτό που βλέπει, να το αντιμετωπίζει με κριτική σκέψη και να μη δέχεται παθητικά τις ιδέες που μεταφέρει.
Κατά τούτο η κινηματογραφική φόρμα του Αγγελόπουλου είναι πρωτοποριακή κι επαναστατική. Το πρόβλημα το έχει ο θεατής, όχι ο δημιουργός του έργου. Μπορεί αν το θελήσει να εγκαταλείψει και να απαλλαγεί από προκαταλήψεις. Να αντιστρέψει την αντίληψη που επικροτεί ότι ένα έργο τέχνης δεν είναι δυνατόν να το κατανοήσει ο θεατής. Αυτό για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ προϋποθέτει μια «συγκεκριμένη φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου που βασίζεται στο διαλεκτικό υλισμό».
Ο Θ. Αγγελόπουλος λέτε συνιστά «φαινόμενο στο χώρο της τέχνης». Πέρα από την πρωτοπόρα αισθητική του έργου του, ποιες άλλες είναι οι συνισταμένες που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα;
Η θεματολογική ενότητα των ταινιών του, η ανατροπή του κλασικού αφηγηματικού κινηματογραφικού μοντέλου, ο προσωπικός εκφραστικός τρόπος, η ιδεολογία και γενικά η αισθητική του υπήρξαν καινοτομίες που πρόσθεσαν νέα στοιχεία και εμπλούτισαν την γλώσσα της τέχνης του κινηματογράφου.
Αυτά και μόνο καθιστούν τον Αγγελόπουλο «φαινόμενο στο χώρο της τέχνης» και η προσφορά του έχει αναγνωριστεί από δημιουργούς και πνευματικές προσωπικότητες διεθνώς. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν δικαιολογημένα ως τέτοιο, γιατί στην ερμηνεία του «φαινόμενου» εμπεριέχεται κάθε γεγονός, που παρατηρεί ο άνθρωπος στο φυσικό και στο πνευματικό περιβάλλον του.
Αυτοί που μελετούν το έργο, τις ιδέες, τις δημόσιες τοποθετήσεις του κλπ. διακρίνουν κι άλλα στοιχεία που ενισχύουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ορισμένα από αυτά:
1. Ο Αγγελόπουλος είναι ένας από τους λίγους ποιητές του σύγχρονου κινηματογράφου. Την ποιητική του θα την αναζητήσουμε στους ρυθμούς των μεγάλων πλάνων του, στους διαλόγους και στα κείμενα των ταινιών του, στο κλίμα, στην ατμόσφαιρα και στα χρώματα που αναδίδουν.
2. Η αταλάντευτη πίστη, εμμονή, αφοσίωση του μέχρι το τέλος στο θεματικό εκφραστικό μορφικό του όραμα.
3. Άνθρωπος με αρχές και αυτοεκτίμηση επέδειξε μια σταθερή ηθική στάση απέναντι στο ίδιο το έργο του, στην τέχνη του και στο θεατή. Όλα αυτά θέλουν δύναμη.
Ο Θ. Αγγελόπουλος άνοιξε νέους δρόμους για τον ελληνικό κινηματογράφο, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά κυρίως διεθνώς. Κάτι που συζητιέται «έξω» είναι, ότι ο Τεό συγκρίνεται με τους Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη. Πώς το σχολιάζετε;
Πράγματι ο Αγγελόπουλος υπήρξε η ατμομηχανή που άνοιξε δρόμους για πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, για δεκάδες διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Πολλές απόσπασαν σημαντικά βραβεία και διακρίσεις.
Από την πρώτη του ταινία, την «Αναπαράσταση» το 1970 πέτυχε τη διεθνή αναγνώριση. Κάθε ταινία του αναμένονταν από τους διευθυντές των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ. Μέσα στην παγκόσμια αναγνώριση γράφτηκαν δικαίως, πολλά εγκωμιαστικά όπως αυτά της ερώτησης σας. Θα αφήσω το σχόλιο αυτό να το κάνουν ένας σκηνοθέτης και ένας λόγιος με τις τοποθετήσεις των οποίων δεν διαφωνώ.
Ένας από τους σημαντικότερους σοβιετικούς σκηνοθέτες και θεωρητικούς της δυτικής τέχνης, ο Σεργκεϊ Γιούτκεβιτς σε ένα εκτενές κείμενο στο βιβλίο του «Μοντέλα Πολιτικού Κινηματογράφου», έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», 1983 γράφει για το «Θίασο». «Ποιος θα μπορούσε να βοηθήσει τον Αγγελόπουλο στο έργο του για τα δεινά του λαού στον 20ο αιώνα εκτός από τον Ευριπίδη, που το έργο του άρρηκτα δεμένο με τα δεινά του Πελοποννησιακού πολέμου, το δραματουργό που οδήγησε την ελληνική τραγωδία από τον ουρανό στη γη; … Ο Αγγελόπουλος όμως βρήκε τις δικές του, πολύ πιο σύνθετες, ενδιάμεσες σχέσεις με την τραγωδία του Ευριπίδη.»
Να τώρα τι γράφει ο Έλληνας διανοητής Νίκος Δήμου «Νομίζω πως σπανίως ταινία με καθήλωσε όπως «Ο Θίασος», τόσες ώρες κράτησε και δεν ήθελα να τελειώσει. Κατάλαβα τότε γιατί ο κινηματογράφος είναι τέχνη επική… Ο Αγγελόπουλος είχε το υπέρογκο όραμα από την αρχή. Είχε το θάρρος να σκέφτεται σε μεγάλη κλίμακα και να επιμένει στη λεπτομέρεια του μεγέθους. … Ο Αγγελόπουλος υπήρξε ο Νεοέλληνας Όμηρος. Μάστορας της μεγάλης αφήγησης…».
Συνδυάζει στο έργο του, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, διαφορετικά επίπεδα γραφής. Το έργο του δένει το λυρικό, προοδευτικό, ανθρωπιστικό φιλμ, με το σύνθετο και πολυεπίπεδο πολιτικό σενάριο, συνδυάζει στοιχεία σουρεαλιστικά και συμβολικά αλλά και μια υπαρξιακή στροφή. Εντρυφεί πάνω στα αδιέξοδα ταυτόχρονα με επικό και λυρικό στοχασμό. Ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν εκπρόσωπο του «σύγχρονου μανιερισμού». Τι είναι για εσάς ο Θόδωρος Αγγελόπουλος;
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι μια κορυφαία πνευματική προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού με αναμφισβήτητη διεθνή αναγνώριση. Το έργο του είναι διαποτισμένο με τη βαθειά πίστη στο όραμα της μεγάλης κοινωνικής αλλαγής για την παλινόρθωση του ανθρώπου. Ο καινοτόμος αφηγηματικός τρόπος του καλεί τον εργαζόμενο, τον κάθε θεατή να αποδεσμευτεί από τις ευκολίες με τις οποίες έχει συνηθίσει να βλέπει ένα έργο τέχνης. Τον καλεί να κατανοήσει ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη, είναι δύσκολη και θέλει σκέψη και ανάλογα κίνητρα μ’ αυτά που έχει όταν κατεβαίνει στους διεκδικητικούς αγώνες για τη βελτίωση της ζωής του.
Το έργο του Αγγελόπουλου είναι μια μεγάλη πνευματική και πολλαπλά διδακτική κληρονομιά, διαχρονική… Οφείλουμε να ξανα-δούμε τις ταινίες του… Να ξανα-συνομιλήσουμε με τις ιδέες του.
Στο τέλος του βιβλίου σας υπάρχουν 40 σελίδες από τη βιοφιλμογραφία του. Δεδομένου ότι το διαδίκτυο είναι γεμάτο από την φιλμογραφία του, πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη να την παρουσιάσετε κι εσείς;
Υπάρχουν ασφαλώς πολλά διάσπαρτα στοιχεία και πληροφορίες για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις ταινίες του. Πουθενά, όμως, δεν θα βρείτε ένα πλήρες και αναλυτικό βιογραφικό του, που να σας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή και το έργο του. Ακόμη κι ότι έχει ο ίδιος συντάξει δεν ξεπερνά τις τρεις σελίδες. Άλλωστε αυτά εξυπηρέτησαν επαγγελματικές ανάγκες.
Εκείνο που έλειπε από τη βιβλιογραφία, ως ένα ενιαίο «αυτόνομο» σώμα, ήταν μια πλήρης βιοφιλμογραφία που θα ξετύλιγε τη ζωή, τις ταινίες, τις σκέψεις του γι’ αυτές, τα κίνητρά του, από την αρχή μέχρι και το τέλος το 2012. Οι ταινίες, τα υλικά υπήρχαν σκόρπια.
Οι σαράντα σελίδες της βιοφιλμογραφίας έρχονται να καλύψουν αυτή τη βιβλιογραφική έλλειψη. Πρόκειται για ερευνητική εργασία και σύνθεση αρκετών μηνών και θεωρώ, ότι θα είναι χρήσιμη για τον αναγνώστη, το νέο κινηματογραφιστή, τον κινηματογραφόφιλο αλλά και κάθε θεωρητικό που ασχολείται με τη ζωή και το έργο του.
Κύριε Χαρωνίτη, με τι καταπιάνεστε τώρα, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Έχω μάθει να εργάζομαι από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτή η συνήθεια με συνοδεύει δεκαετίες. Πάντα κάτι κάνω και είμαι αποφασισμένος ν’ αποθάνω όρθιος, με τα παπούτσια στα πόδια, όπως λένε και οι Κινέζοι.
Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή να μου παραχωρήσετε αυτήν την συνέντευξη.
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
*24 ΙΟΥΛΗ 1974, ταινία μεγάλου μήκους
*Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ,τηλεοπτική σειρά 15 ταινιών, 45΄ η καθεμία
*ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ, σειρά 6 ταινιών, 42΄ η καθεμία
*ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ, 2 ωριαίες ταινίες
*ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ, σειρά 10 δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ, διάρκειας 28΄ η καθεμία
*ΙΔΑΙΟΥ ΜΥΘΟΙ, κινηματογραφική ταινία 73΄
*ΚΡΗΤΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ, κινηματογραφική ταινία 58΄
*ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ, κινηματογραφική ταινία 98΄
*Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, κινηματογραφική ταινία 108΄
*EL GRECO- ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ, κινηματογραφική ταινία 83΄
Για το έργο του έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις.
*Χρυσό βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχεράνης
*Κρατικό βραβείο Ποιότητας για ταινία τεκμηρίωσης
*Χρυσό βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ στο Μιλάνο
*Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ στο Μιλάνο
* Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ στην Μόσχα
* Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ στην Κύπρο
*2 Βραβεία στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας
Έργα του βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.
Ακόμη, σκηνοθέτησε 10 θεατρικά έργα.
