Μνια ιστορία για γέλια… του Αντώνη Κουκλινού
Παλιά είχα ασχοληθεί με την ενοικίαση βιντεοκασέτας, (κακό τση κεφαλής μου) οντο ν’ εμφανίστηκε το βίντεο στα σπίθια μας.
Tη ν’ εποχή (δεκαετία 80) που βγήκε σε βιντεοκασέτα η ταινία Μrs Doybtfire, με το Robin Williams η εταιρία διανομής, Αudio visual, είχε μαζί με τη νταινία ένα διαφημιστικό στάντ, με τον ηθοποιό ντυμένο γυναίκα, (έκανε το ρόλο της γκουβερνάντας) και εκράθιενε μνια τζάντα στη χέρα.
Ήτονε ετόσονά αληθοφανές και καλοσαζμένο, απου εθώργιες πραγματικά μνια νταντά να στέκει στη πόρτα του μαγαζιού μου.
Κάθα ταχινή, επέρνα απόξω απου τη τζαμαρία του μαγαζού μου ένα γεροντάκι, γιατί ‘τονε δίλα το καφενείο να πχεί το γκαφέ ντου.
Εθώργιε λοιπόν στη πόρτα μου τη νταντά να στέκει.
-Καλημέρα…!!! (τσή ‘λεγε δυνατά)
Το μεσημεράκι οντε ν’ έφευγε για να γιαγύρει στο σπίτι, τα ίδια.
-Χαίρεται…!!! (εξανάλεγε)
Απάντηση στο χαιρετισμό δεν έπαιρνε.
Του λόγου μου, δε ν’ είχα καταλάβει πράμα από ούλα τουτανά.
Μνια μέρα όμως επήγα στο καφενείο να πχιώ καφέ και ήτονε ο γέρος έκειά.
Εσηκώθηκενε απου τη καθέκλα και μου σιμώνει….
-Μπρέ Κουκλινέ, εκεινέ η γυναίκα που θωρώ στο μαγαζί σου κάθα μέρα, γυναίκα σου είναι;
Εγώ δε ν’ εκάτεχα περι τίνος πρόκειται και θάρρουνε πως λέει για τη καλοπαντρεμένη τη γκερά μου.
-Ναι η γυναίκα μου είναι του κάνω.
-Ω ανάθεμάτη κακόψυχος άθρωπος κ’ από πού διάολο τη ν’ ανεμάζωξες κ’ αθρώπου δε μιλεί, μούδε το καλημέρα τζη θα κούσεις.
-Γιάντα το λές ετούτονα μπάρμπα του λέω.
-Κατέχω γω ίντα λέω… μόνο να τση το πείς πως σου τό ’πα γροικάς…;
Να πω τη ν’ αλήθεια, εξέχασα το και δεν έκαμα κουβέντα τση κεράς μου, να ρωτήξω ίντα συμβαίνει.
Επεράσανε κάμποσες μέρες και μνιά τζιμνιάς, νάσου ο γέρος…
-Χαίρεται..!!!!!!! (φωνιάζει δυνατά)
Απάντηση δε ν’ επήρε.
Κάνει να φύγει και το μετάνιωσε… έρχεται οπίσω και στένεται στη μπόρτα μπροστά.
Πχιάνει τη κατσούνα και ντακέρνει να καταχτυπά τα πλα’ι’να τση πόρτας ξανοίγοντας το στάντ.
-Κακό ψόφο να ‘χεις αφορεσμένη…!!!
-Ετόσονα γκαιρό σε καλημερίζω μωρή ψακωμένη και οπροθές τό λεγα τ’ αντρού σου, δε σου μάθανε πως ο χαιρετισμός είναι του Θεού..!
Ήκαμε το πρώτο ζάλο να μπεί στο μαγαζί, έτοιμος να τση χυθεί με τη μπαστούνα και όπως κάθομαι από μέσα από το πάγκο και θέτω ένα πήδο να το νε προλάβω.
Ε… μπάρμπα του λέω… στάσου..!!! λάθος κάνεις φωτογραφία είναι ετούτονέ απου θωρείς και το καλημερίζεις… δε ν’ είναι η κερά μου.
Στένεται ο γέρος ξαγριγιεμένος και γουρλώνει τα μάθια….
-Και ήντα σκατά τη θές να στέκει έπαε στο μπόρο τση πόρτας..; ανεμάζωξέτηνε να μη σου τσι παίξω εσένα στη ν’ υστεργιά… ίντα τη ν’ έβαλες έπαε ομπρός συγγενιά σου ναι..;
Άντε εδά να εξηγήσεις του μπάρμπα, ιντάνε η βιντεοκασσέτα και πχιός ο λόγος τση διαφήμησης.
Εγέλασα με τη ψυχή μου, από το ξαγριγιεμό ντου, μα και από τη ν’ αγωνία ντου γιάντα δε ντου λεγε τη καλημέρα το χαρτί χαχααχαχα.
Ο μπάρμπα Γρηγοράκης δε ν’ χρειάστηκε να ξαναχαιρετήξει άδικα και να καλημερίσει, γιατί κι εγώ άλλαξα θέση στο στάντ και αποκαταστάθηκε το πρόβλημα…
Αντώνης Κουκλινός
