Καλοκαίρι έβραζε ο τόπος. Καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, στο πικ – απ παίζει το τραγούδι του Βασίλη «ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός…», και ξαφνικά περνάει από μπρος μου ένας μαύρος γάτος. Θα μου πείτε υπάρχουν πολύ μαύροι γάτοι. Αυτός όμως ήταν… διαφορετικός.
Τον χάζευα πολύ ώρα, ήταν πολύ όμορφος. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Γίναμε αχώριστοι, ο Φίφης κι εγώ. Γουργούριζε στην αγκαλιά μου, τ’ απογεύματα που έπινα καφέ στο μπαλκόνι μετά την δουλειά.
Κοιμόταν στα πόδια μου το βράδυ, μου είχε κάνει κατάληψη στο κρεβάτι. Ακόμη έχω την αίσθηση της χνουδωτής μπάλας στα πόδια μου. Ο Φίφης όπως τον είπα, ήταν μάγκας γάτος. Ερχόταν και έφευγε όποτε ήθελε αυτός. Συμπαθούσε όποιον ήθελε. Η αλήθεια είναι ότι μ’ ενοχλούσε ότι αντιπαθούσε τον φίλο μου. Δεν ξέρω, ίσως να έφταιγε ο σκύλος του, ερχόταν πολλές φορές μαζί του στο σπίτι μου. Ο Μαξ ήταν ένας «καλοκάγαθος», γίγαντας που πνιγόταν στο μικρό διαμέρισμά μου. Ήθελε και αυτός τον χώρο του. Ο Μαξ συμπαθούσε πολύ τον Φίφη. Τον άφηνε να πίνει το νερό του, να τρώει από το φαγητό του. Όχι ότι ο Φίφης έκανε κάτι για να τον πειράξει, αλλά το ένιωθα δεν τον χώνευε.
Ώσπου μία Κυριακή είχανε μαζευτεί φίλοι, να φάμε στο σπίτι. Θυμάμαι είχα φτιάξει μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο. Εκείνη την μέρα γνώρισα τι σημαίνει πλήρης καταστροφή.
Ειλικρινά θύμωσα τόσο πολύ με τον Φίφη, που δεν ήξερα τι να κάνω. Μιλούσαμε, ακούγαμε μουσική, είμαστε πάλι στο μπαλκόνι. Πέρασε η ώρα, περνάγαμε όμορφα. Όμως ξέχασα να ταΐσω τον Φίφη. Ο οποίος όλο και τριβόταν στα πόδια μου, και όλο του έλεγα, περίμενε Φίφη, σε λίγο αγόρι μου, θα φάμε. Εννοούσα φυσικά θα φάμε εμείς αλλά θα έβαζα κάτι και σ’ αυτόν να φάει.
Ο Μαξ ήταν ήσυχος καθόταν σε μια γωνιά του μπαλκονιού. Κάποια στιγμή κοιτάζω γύρω, γύρω ο Φίφης πουθενά, θα πήγε βόλτα σκέφτηκα .
Επειδή διψούσα πήγα στην κουζίνα να πιω λίγο κρύο νερό. Έμεινα στήλη άλατος! Ο Φίφης είχε ανοίξει την πόρτα του φούρνου της κουζίνας και είχε ανέβει πάνω της. Έτρωγε τα μπιφτέκια μου. Αυτά που είχα μαγειρέψει για τους φίλους μου. Θόλωσα. Έβαλα μια φωνή Φίφη! Τίποτα ο κύριος συνέχιζε να τρώει τα μπιφτέκια, μου. Δεν ήξερα τι να κάνω Φίφηηηηη! Ήρθαν οι φίλοι μου και τρελάθηκαν στην κυριολεξία, σκάσανε στα γέλια. Μόνο εγώ δεν γελούσα. Ο μάγκας γάτος, είσαι και ο πρώτος φίλε, οι επευφημίες πέφταν βροχή.
Στο τέλος μ’ έπιασαν κάτι γέλια, δεν μπορούσα να σταματήσω… Ο άμοιρος ο Μαξ μας κοίταγε όλους καλά, καλά, το σκυλί τα είχε χάσει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Άρχισα να τον χαϊδεύω, και τον οδήγησα στο ταψί με τα μπιφτέκια. Και τότε συνέβη κάτι πραγματικά περίεργο, ο Φίφης έσπρωξε με το πόδι του ένα μπιφτέκι μέσα από το ταψί προς την μεριά του Μαξ. Το ταψί από αυτή την μεριά είχε μόνο πατάτες. Δεν το περίμενα αυτό. Ήμουν σίγουρη ότι θα τσαντιζόταν ο Φίφης, κι εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Λάθεψα.
Μια χαρά φάγανε παρεούλα τα δυο τους, τα μπιφτέκια. Έγιναν και Σταρ. Φωτογραφίες, βιντεάκια, όλοι τους χάζευαν. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πεινάμε και μεις. Φαγητό δεν είχα, αλλά με καλή διάθεση όλα γίνονται. Στο τέλος παράγγειλα σουβλάκια να φάμε. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά μαθήματα, που πήρα από τον γάτο μου τον Φίφη. Πολλοί από μας, υποτιμούμε την νοημοσύνη των ζώων και δεν τους δίνουμε την ανάλογη σημασία ο Φίφης πεινούσε. Βρήκε μόνος του λύση…
