«Ο πόλεμος ταΐζει καλύτερα τους ανθρώπους», Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Ζούμε σε κοινωνίες μοιρασμένες σε καλούς και κακούς, πλούσιους και φτωχούς, κυνηγημένους και κυνηγούς, θύτες και θύματα. Ζωντανούς και νεκρούς. Η βία προβάλλεται, κατά κανόνα, ως ο καρπός της κακής συμπεριφοράς των κακών ηττημένων, των πολυάριθμων φτωχών, των επικίνδυνων για την αρμονία του συστήματος, των κοινωνικά απροσάρμοστων ανθρώπων και των προσφύγων. Όλων εκείνων που τρέχουν να γλυτώσουν από τις βόμβες, τις σφαίρες, το άδειο τους στομάχι και την πολιτική εκείνων, που δεκαετίες μετά το κλείσιμο των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, ανοίγουν νέα, υψώνουν καινούργια τείχη και φράκτες, κρατώντας φυλακισμένους εντός τους …χορτάτους και εκτός τους πεινασμένους!
Πίσω από τις σημαίες των σύγχρονων μεγάλων δυνάμεων, ανεμίζουν περήφανα η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, και η αδελφοσύνη. Κάτω από αυτές τις σημαίες και στο όνομα των αξιών τους, φρίκη, σφαγές και καταστροφές ακολουθούν τις βόμβες, που πέφτουν πάνω στα κεφάλια «βαρβάρων», αλλόθρησκων, αντιστεκόμενων… Τα πολιτισμένα κράτη της ευμάρειας βάζουν τις υπογραφές τους σε συνθήκες, που καταδικάζουν τις τύχες ολόκληρων λαών, συνεργάζονται μεταξύ τους για στρατιωτικές επεμβάσεις, κλείνουν τα σύνορα και στέλνουν ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που θυμίζουν ολοκαύτωμα. Κρύβονται πίσω από τα συμφέροντα μιας ολόκληρης βιομηχανίας πολέμου, που αποτελείται από εκατοντάδες εταιρείες, με χιλιάδες υπαλλήλους και με έσοδα, που ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια. Γενοκτονίες και απίστευτα κέρδη! Γιατί όλοι αυτοί ήταν και γίνονται όλο και καλύτεροι στον πόλεμο; Γιατί τον χρειάζονται! Όπως έγραφε και ο Μπρεχτ στο «μάνα κουράγιο», ο πόλεμος ταΐζει καλύτερα τους ανθρώπους…
Όσο η οικονομική κρίση εξαπλώνεται, όσο οι προσφυγικές ροές αυξάνουν, άλλο τόσο μεγαλώνει ο τρόμος για το πιθανό επόμενο θύμα. Και όλη αυτή η απελπισία και ο φόβος κινούν τα γρανάζια του συστήματος και αυτό με τη σειρά του παχαίνει τις αδηφάγες τράπεζες που το στηρίζουν, κερνάει τις κυβερνήσεις, για να πετάξουν μετά τα αποφάγια παρουσιασμένα σαν ανάπτυξη, νομιμότητα και ασφάλεια, για να τους θρέψουμε κι εμείς με τη σειρά μας με τη μισθωτή σκλαβιά μας και με τις ψήφους μας… Οι ρίζες της δυστοπίας που ζούμε, βρίσκονται στην ίδια τη λειτουργία του συστήματος, στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους, στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στις κινήσεις κεφαλαίων από κλάδο σε κλάδο, στους «πολέμους» για τον έλεγχο αγορών και ενεργειακών πηγών. Οι λαϊκές ανάγκες είναι ασυμβίβαστες με την ανάπτυξή τους. Μεγάλο φαγοπότι, που ξερνάει θάνατο!
Ήδη, τα γεράκια του πολέμου προετοιμάζουν μεθοδικά το επόμενο πεδίο μάχης, αναζωπυρώνουν την αντιπαράθεση στην Ουκρανία. Εντείνεται η στρατιωτική κινητικότητα στην περιοχή και η κατάσταση χαρακτηρίζεται «κρίσιμη». Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού στη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά και σε όλα τα μήκη και πλάτη, δεν υπάρχει καμία «εγγύηση ασφαλείας» για τους λαούς. Όμως, ο πόλεμος και οι νεκροί του δεν είναι απλώς μια εικόνα στις ειδήσεις. Δεν είναι μια ακόμη τραγωδία. Είναι ολόκληρη η ιστορία της βαρβαρότητας του σάπιου συστήματος που ζούμε. Και όσο εμείς συνεχίζουμε να σωπαίνουμε, να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και να σκύβουμε το κεφάλι, θα συνεχίζει να γεννά φόβο, απληστία, φανατισμό, σκοταδισμό, καταστολή, φυλακές, εξορίες, σύνορα, φράκτες και φτηνό εργατικό δυναμικό…
Οι εκπαιδευμένοι κομάντος – δολοφόνοι δεν είναι όμως οι μόνοι, που σερβίρουν μίσος, παραλογισμό και βία στο τραπέζι του καπιταλισμού. Είναι το κάθε λογής φασισταριό, που δε διστάζει να βγάλει το μαχαίρι του και να γεμίσει με αμέτρητα «μεμονωμένα περιστατικά» τις πλατείες και τα σχολεία. Είναι ο παπάς, που εκστομίζει κατάρες για τους μετανάστες, ευλογάει τα όπλα, γεμίζει ευλογημένο χρυσάφι τα ράσα του. Ο πιστός, που με δέος κάνει την προσευχή του, την ώρα που κλωτσάει έναν άστεγο. Η δημοσιογράφος, που βάζει τρικλοποδιά στον πατέρα, που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα αγκαλιά με το παιδί του. Ο μικρόψυχος περιπτεράς, που αφού ξεπουλάει πανάκριβα τα νερά του στους πρόσφυγες, αμέσως μετά τους βρίζει «βρομιάρηδες» και ουρλιάζει ότι «μια χούντα μας χρειάζεται…». Οι νοικοκυραίοι που δημιουργούν τις Μανωλάδες. Ο τηλεθεατής, που δακρύζει από τις εικόνες των πνιγμένων παιδιών και αμέσως αλλάζει κανάλι για να δει τη σαπουνόπερα που του σερβίρουν. Γιατί, συνήθισε!
Το τέρας, που έχουμε να πολεμήσουμε είναι μεγάλο. Όλοι μας όμως έχουμε ένα τέρας μέσα μας. Αρκεί να μην το ταΐζουμε απάθεια κι εξουσία. Υπάρχει η αλληλεγγύη, η αγάπη για ζωή και πάθος για την ελευθερία, ο αγώνας για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Είναι αρκετά για να οπλίσουν τις επιθυμίες μας και να σκοτώσουν το τέρας της βαρβαρότητας. Υπάρχει αρκετή οργή για να αλλάξουμε τον ρουν της ιστορίας. Γιατί ο ρους της ιστορίας μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει! Να γίνει τσουνάμι που θα πνίξει τους εκμεταλλευτές.
