Κάποτε, σε ένα μακρινό δάσος, τόσο μακρινό και μεγάλο που υπήρχαν λουλούδια και ζώα που δεν τα γνώριζαν οι άνθρωποι, και τα ζώα που κατοικούσαν εκεί δεν το είχαν εξερευνήσει όλο.
Αυτό που ξεχώριζε στο δάσος ήταν ένας Λαγός ο οποίος δεν μπορούσε να τρέχει γρήγορα. Παράξενο δεν είναι; Κι όμως αυτός ο Λαγός δεν μπορούσε να τρέξει τόσο γρήγορα όσο οι άλλοι λαγοί και δεν συμμετείχε ούτε στους αγώνες που έκαναν, ούτε στις βόλτες τους. Ήταν αδύνατο για εκείνον να τους ακολουθήσει.
Ο Λαγός μας αισθανόταν πολύ μόνος του. Δεν είχε φίλους και σε όλους στο μέρος του δάσους που βρισκόταν τους φαινόταν περίεργο που ένας λαγός δεν μπορούσε να τρέξει. Το ίδιο ένιωθε και εκείνος όμως για τον εαυτό του.
Δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν πως ένιωθε. Καθόταν μόνος στο ποτάμι και άλλοτε έκλαιγε άλλοτε ονειροπολούσε. Φανταζόταν πως θα ήταν να τρέχει γρήγορα, πως θα ήταν άραγε το υπόλοιπο δάσος που δεν είχε πάει να εξερευνήσει ποτέ.
Μιά μέρα που καθόταν στην άκρη ενός βράχου στο ποτάμι και μονολογούσε θυμωμένος, «Μα γιατί εγώ να μην μπορώ να τρέξω, είμαι καταδικασμένος να είμαι πάντα μόνος και να μη με αγαπάει κανείς; Και γιατί δηλαδή να με αγαπήσει; Που ακούστηκε ένας λαγός να μην μπορεί να τρέξει γρήγορα; Ποιός λαγός θα με κάνει παρέα; Είμαι μόνος μου, και πάντα θα είμαι μόνος» και έκλαιγε και πέταγε ότι έβρισκε μπροστά του στο ποτάμι.
Τότε εμφανίστηκε ένα ψάρι στην άκρη του ποταμού. «Με χτύπησες» του είπε. Ο Λαγός ακόμα θυμωμένος απάντησε «Ε και τι έγινε; », «Άκουσα τα πάντα» είπε το ψάρι, «Ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις». «Πως μπορείς να ξέρεις; Δεν ξέρεις πως νιώθει ένας λαγός που δεν μπορεί να τρέξει». «Όχι» του απάντησε το ψάρι, « Ξέρω όμως πως νιώθει ένα ψάρι που δεν μπορεί να κολυμπήσει». «Δεν μπορείς; Αφού κολυμπάς». «Όχι, χωρίς αυτό» και το ψάρι έδωσε στον λαγό ένα φυτό που υπήρχε στο βάθος του ποταμού.«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Λαγός. «Φάτο, και θα μπορείς να τρέξεις πιό γρήγορα από όλους» και το ψάρι εξαφανίστηκε.
Ο Λαγός το επεξεργάστηκε για λίγα λεπτά. Το μύρησε, δεν είχε παράξενη μυρωδιά, η αφή του ήταν κανονική, όπως όλα τα υπόλοιπα φυτά. «Τι κακό μπορεί να συμβεί;» σκέφτηκε, «Αφού θα μπορώ να τρέξω πιο γρήγορα απ’ όλους μόνο καλό θα μου κάνει».
Ο Λαγός το έφαγε μια μπουκιά, και ξαφνικά ο Λαγός άρχισε να τρέχει γρήγορα πολύ γρήγορα. Δεν μπορούσε να το ελέγξει, όμως του άρεσε πολύ. Έτρεχε για πρώτη φορά και κατάφερε να απομακρυνθεί όσο ποτέ άλλοτε από τη γωνιά του δάσους που κατοικούσε. Αφού είχε περάσει λίγη ώρα και πλέον ο Λαγός είχε φτάσει στα μισά του δάσους, άρχισε η ταχύτητα του να μειώνεται. Όταν σταμάτησε πλέον να τρέχει κατάλαβε ότι τώρα ήταν πιό αργός απ’ότι πριν. Ο Λαγός θύμωσε πολύ. «Το ψάρι με κορόιδεψε. Μου είπε ότι θα μπορώ να τρέχω πιο γρήγορα απ’ όλους, και τελικά είμαι πιο αργός απ’ ότι πριν». Τότε θυμήθηκε ότι του είχε μείνει λίγο ακόμα από το φυτό που είχε φάει. «Μάλλον έπρεπε να το φάω όλο» και έφαγε και το υπόλοιπο.
Άρχισε ξανά να τρέχει τόσο γρήγορα όσο πριν. Μόνο που αυτή τη φορά οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν πιο γρήγορα και είχε φτάσει στη σκοτεινή μεριά του δάσους όπου κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει να φτάσει. Ο Λαγός όμως δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει.
Ήταν ολομόναχος, κουρασμένος και φοβισμένος σε ένα άγνωστο μέρος όπου δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτό. Ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσε να δει ούτε τη μύτη του. Δεν είχε άλλο από το μαγικό φυτό του ποταμού να τον κάνει να τρέξει για να γυρίσει πίσω.
Μέσα στο σκοτάδι κατάφερε να διακρίνει ένα φως και άρχισε να φωνάζει για βοήθεια. Τότε εμφανίστηκε η Σελήνη, η προστάτιδα του δάσους. Εκείνη την ώρα έβγαινε να αγκαλιάσει το δάσος και να προστατέψει όλα τα πλάσματα που ζούσαν εκεί.
Την έβλεπε για πρώτη φορά τόσο κοντά του και θαμπώθηκε από το φως της. «Τι γυρεύεις σε αυτή τη μεριά του δάσους;» των ρώτησε. «Χάθηκα», αποκρίθηκε ο Λαγός. «Το ξέρω ότι έχεις χαθεί, γνωρίζω ότι συμβαίνει στο δάσος» του απάντησε η Σελήνη, «Τι γυρεύεις στο σκοτάδι όμως;»
«Τίποτα δεν γυρεύω, ήθελα απλά να τρέχω γρήγορα όπως όλοι οι υπόλοιποι λαγοί. Ήθελα να με δεχτούν και να έχω φίλους να με αγαπούν», τότε άρχισε να κλαίει όσο ποτέ, έκλαψε τόσο δυνατά που το κλάμα του το άκουσε όλο το δάσος. «Λαγέ, εσύ αγαπάς τον εαυτό σου;».Ο Λαγός δίστασε να απαντήσει. «Δεν χρειάζεται να τρέχεις γρήγορα για να σε αγαπούν, και δεν χρειάζεται να σε αγαπούν μόνο αυτοί που τρέχουν γρήγορα. Αρκετά έμεινες στο σκοτάδι νομίζω ό,τι ήρθε η ώρα να γυρίσεις πίσω» και εμφανίστηκαν τόσες πυγολαμπίδες που φωτίστηκε όλο το δάσος.
Ο Λαγός διέσχισε όλο το δρόμο της επιστροφής σιγά σιγά, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή το μαγικό φυτό που τον έκανε να τρέχει γρήγορα. Ήθελε να απολαύσει όλο το δάσος, όσο καιρό και αν του έπαιρνε να επιστρέψει. Μετά από μήνες ο Λαγός έφτασε σπίτι. Ήταν ο πρώτος που είχε διασχίσει όλο το Δάσος και ο πρώτος που είχε μιλήσει με τη Σελήνη. Όλοι ήθελαν να ακούσουν την ιστορία του, έγινε τόσο γνωστός στο που ταξίδευαν από μακριά για να ακούσουν πως τα κατάφερε και γύρισε από τη σκοτεινή πλευρά του δάσους.
* Η Θεοδώρα Στεμπάρι είναι ηθοποιός.
