Θέαση | του Γιώργου Δ. Μπίμη Πες μου, που πας αποβραδίς, ποιες σκάλες κατεβαίνεις, ποια εξορία ανοίχτηκε στην άβυσσο της γης; Στη φθίση και στο θάνατο, τί δεν καταλαβαίνεις; τα σύθαμπα θ’ αλώσουνε τους ήχους μιας κραυγής… Ο διχασμός κι ο χορτασμός, όταν θ’ ανταμωθούνε, η πόρτα του παράδεισου θα μείνει σφραγιστή, τα λάφυρα των ποταπών, στο ρήγμα θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι πρόσφυγες | του Γιώργου Μπίμη Σαν τα πουλιά οι άνθρωποι οδοιπορούν στη μπόρα, στο κύμα και στον άνεμο, έρμοι, σε ξένη χώρα… Ανήθικε πολιτισμέ του βάρβαρου αιώνα, νήπια, γέροι κι άρρωστοι, ριγούν σ’ έναν κυκλώνα. Από του Άδη τα στενά, μαύρες σκιές περνάνε, νιοι και μανάδες κι ορφανά που λυτρωμό ζητάνε. Μα οι μέρες δεν αλλάζουνε στου δειλινού τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τώρα και το αύριο… | του Γιώργου Μπίμη Η πληγή, που σήμερα αποκαλύπτεται, αύριο θα στάξει αίμα, στο θρήνο και στο σπαραγμό, στο απάνθρωπο μαρτύριο που θα συγκλονίσει και θα συνταράξει την ψυχή, που θα ερημώσει και θα καταστρέψει κάθε προσδοκία για το μέλλον μας, μια ακαταμέτρητη και ακαταστάλακτη οδύνη! Ωστόσο, η ύπαρξη δοξάζεται και αποθεώνεται μόνο στο ορατόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον πόλεμο | του Γιώργου Μπίμη Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά Μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι Κι εγώ σ΄ ένα χαράκωμα μ΄ ένα σουγιά, Στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη… Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά Φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω, Να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά, Μια λευτεριά στον κόσμο ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η παράσταση | του Γιώργου Μπίμη Ας βρούμε τον δικό μας τρόπο αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του «παράσταση» να παίξει. Έχει τα δικά του λόγια να πει, τις δικές του ευθύνες για τις πράξεις του. Τα φώτα άναψαν και χάθηκαν οι σκιές, πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια, μας ζώνουν πόνοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο παπάς της Αποκριάς | του Γιώργου Μπίμη Εγώ σε πήρα παπαδιά, σ’ έχρισα πρεσβυτέρα, το γέννημα των σπλάχνων μου παπά να ‘χει πατέρα. Κι ήσουν σεμνή και ταπεινή, στεφάνι πριν σου βάλω, μα τώρα που ξεσάλωσες, πια δε σ’ αντέχω άλλο… Στης εκκλησιάς το πλήρωμα σ’ έδειχνα με καμάρι κι εσύ τη μέση κούναγες με σκέρτσο και με χάρη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διαδρομή | του Γιώργου Μπίμη Απ’ τους κήπους της Αθήνας ως τα κάστρα της Βεργίνας, με Βαγγέλιο και σταυρό, σ’ έψαξα για να σε βρω… … … Στου Φιλίππου την αυλή, σε προσέγγισαν πολλοί, πονηροί συνδαιτυμόνες Φράγκοι, Σλάβοι, Μακεδόνες. Κι άπλωσα δειλά το χέρι, ορφανό μου περιστέρι, μα, στην έκσταση απάνω, σ’ ένα σύννεφο σε χάνω. Στων παθών την εβδομάδαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ολιγωρία | του Γιώργου Μπίμη Η πιο ανυπόταχτη αλήθεια κι η πιο κορυφαία αίσθηση μπορούν να οδηγήσουν ως την συντριβή της ύλης, σε εκείνη την πανάρχαια αρένα όπου οι δούλοι μετράνε τις πληγές και το αίμα της καρδιάς τους για να κερδίσουν μια ελάχιστη στιγμή αθανασίας… Ένας χρόνος κενός ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Σε ένα πεπρωμένο που θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν έρθει το πρωί… | του Γιώργου Μπίμη Μοιάζει απόψε η βραδιά, σαν γιορτή συννεφιασμένη κι όλα μέσα μου σκιρτούν, σε μια θύμηση θλιμμένη… Πόσο θα ‘θελα να ‘ρθεις, αστεράκι διψασμένο, την ανάσα σου ποθώ, το φιλί σου τ’ αγιασμένο… Όταν φτάσει το πρωί, μες στον κόσμο θα σε ψάξω, σε λατρεύω, σ’ αγαπώ, θα στο πω, θα στο φωνάξω!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
