Η Τσιγγάνα κι η μοτοσικλέτα | του Φίλιππα Φιλίππου Ο ασυρματιστής οδηγούσε αργά το «Απαλούζα» στις στροφές της παραλιακής λεωφόρου, πηγαίνοντας πάντα δεξιά, προσέχοντας να μην αγγίζει τα λευκά μεταλλικά κολονάκια, που ήταν φυτεμένα στην άκρη του δρόμου. Ήταν Ιούλιος κι εξαιτίας της εξόδου των κατοίκων της πρωτεύουσας προς τα νησιά και την επαρχία η κίνηση των οχημάτων ήταν περιορισμένη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άγια δικαιοσύνη | της Έρης Ρίτσου Η δολοφονία του Μηνά βύθισε τη Μαρία σ’ ένα πένθος σκοτεινό, μαύρο, ανήλιαγο, στην κυριολεξία. Κλείστηκε στο σπίτι, σφράγισε τα παντζούρια, τράβηξε τις κουρτίνες και θρηνούσε στο σκοτάδι την απώλεια του συντρόφου της. Όταν το πρώτο κύμα πόνου καταλάγιασε, άρχισε να φουντώνει η οργή της. Ποιο ανθρωπόμορφο τέρας θέλησε τον θάνατο ενός αγγέλου πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια παλιά παλιά, πολύ παλιά φυσαρμόνικα | της Μαρούσκας Χατζηγιάννη Ήτανε ακουμπισμένη πάνω στον καρυδένιο κομό δίπλα στην ασημένια λάμπα της γιαγιάς, μπροστά στη φωτογραφία του παππού, αυτή που είχε βγάλει πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είχε επισκεφθεί την Οδησσό στα θρυλικά σκαλοπάτια του Αϊζενστάιν (Ποτέμκιν) και κοιτάζοντάς την τον καμάρωνα έτσι, στητός και ευγενικός που ήτανε με όλη τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εις μνήμη Παπαδιαμάντη | του Ασημάκη Γιαλαμά Ο μεγάλος Σκιαθίτης, ο άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, όπως έχει αποκληθεί, έγραφε τα διηγήματά του στις εφημερίδες, που εργαζόταν. Διηγήματα – συναξάρια της ζωής των ανθρώπων του νησιού του, φτωχών βιοπαλαιστών των περισσοτέρων της ζωής, όπως τη θυμόταν από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Τις αναμνήσεις του έγραφε ο κυρ Αλέξανδρος. ΜιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εικόνες κατοχής | του Δημοσθένη Βουτυρά «…Μέρες απαίσιες περνούμε. Άνθρωποι πέφτουν στο δρόμο, άνθρωποι πεθαίνουν σε σπίτια και μένουν μέρες εκεί. Σα να ’πεσε χολέρα, πανούκλα και όλες οι αρρώστιες, που δέρνουν την ανθρωπότητα, να ’πεσαν στο μέρος αυτό. Σωρηδόν κατεβαίνει ο λαός των Αθηνών και του Πειραιώς στον Άδη. Γέμισαν τα νεκροταφεία, δεν μπορούν να τους θάψουν οι νεκροθάφτες.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σκότωσέ με μέ τέχνη |της Τιτίνας Δανέλλη Ανηλεής ο ήλιος πυρπολούσε ό,τι έβρισκε μπρος του. Ανηλεής, πόρφυρας, πυρωμένος, εξαγριωμένος. Άναψε ένα τσιγάρο, ήπιε μια γουλιά καφέ και διάβασε την αφιέρωση. «Στην Ευγενία μου, φιλικά και «φονικά» Άρης.» Χαμογέλασε κουρασμένα. Πεθαίνω από την περιέργεια να το «διαβάσω. Πόσους φόνους «έκανες» Άρη; ρώτησε. «Έναν μόνο». «Αφού, λοιπόν, το πήρες απόφαση να γίνειςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αγαπάω… | του Γιάννη Στεφανίδη Μικρό οδοιπορικό του Δεκέμβρη. Στον Χαρίλαο Φλωράκη, που έζησε το περιστατικό. Δεκέμβρης 1944. Το καλλιτεχνικό συνεργείο της ΕΠΟΝ ξανάρχισε τη δουλιά του κάπου στα Σεπόλια. Κι ένα πρωινό, αρχές Γενάρη, ο Σταύρος, ο Βλάσης, ο Θεόφιλος, ο Σήφης, ο Αντρέας ο ηθοποιός κι εγώ, φορτωμένοι με τα σύνεργά μας και μια κουβέρτα ο καθένας, φεύγουμε.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αγαλιανά οι αροδαμοί… (δεύτερο μέρος) | της Ζωής Δικταίου Εκείνες οι μέρες κυλούν σαν παραμύθι. Ανακαλώ το παρελθόν. Δεν βρίσκω τίποτα που θέλω ν’ αρνηθώ, τίποτα που δεν θέλω να θυμάμαι. Στυλώνω το βλέμμα πότε στο ένα και πότε στο άλλο πρόσωπο, όλα οικεία ανταποκρίνονται στην αναπόλησή μου και όλα μαζί τα ίδια λόγια μού θυμίζουν: «Η αγάπη είναι δρόμος,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια παλιά παλιά, πολύ παλιά ραπτομηχανή | της Μαρούσκας Χατζηγιάννη Σούρουπο σκοτεινό, μπλε σούρουπο και σύννεφα βιολετιά, μακριά πολύ μακριά στον ουρανό! Σιωπηλό το δωμάτιο και κάθε απειροελάχιστη κίνηση δημιουργεί άπειρους κύκλους μέσα στο πέλαγος της μοναξιάς και της θλίψης που πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα! Στο κρεβάτι ακίνητη σκέφτεται κι αναθυμάται και είναι όλα εξαιρετικά τακτοποιημένα στη μνήμη της χωρίς ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
