Στης μνήμης τα γυρίσματα | της Ζωής Δικταίου Άνοιξη ήτανε θυμάμαι, ζεστή και γλυκιά, έτσι όπως είναι κάθε κρητική άνοιξη, με ευωδιές πολλές και ζωηρά χρώματα της χαράς. Μέρες ηλιόλουστες και μεγάλες σαν τις Κυριακές των παιδιών. Πού και πού, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι περνούσε στα στενά σοκάκια ανακατεύοντας ότι έκλεβε απ’ την ανθισμένη φύση, με την κανέλλα από τις μελωμένεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η πόλη κάνει τσ’ άρχοντες και το χωριό χωριάτες | της Άννας Τακάκη Η Ευθυμία με τον Παναγή, ήτανε δυο νέοι φτωχοί, που αγαπηθήκανε και παντρευτήκανε. Τα πράματά τους λιγοστά, και τα έπιπλα υποτυπώδη. Δυο καρέκλες, ένα τραπέζι, ένα ράφι στον τοίχο κι ένα κρεβάτι τρίποδο. Κι ακόμη δυο πιθάρια και λίγα κουρούπια για την αποθήκευση της λιτής τροφής. ΗΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ξημέρωμα τσ’ αμοναξάς… | του Αντώνη Κουκλινού Δε ντου κόλανε ύπνος και σηκώθηκενε αξημέρωτα… Έχει μνιά ολιά γίατσο και βγήκενε όξω στη ν’ αυλή και φέρνει μνιά ν’ αμπασκάλη ξύλα κι άφτει φωθιά. Έβαλε στο τζιζβεδάκι καφέ και σαν έβρασε το καϊμάκι, γεμίζει το φλιτζάνι. Έσυρε μνιά ρουφηξά και βγάνει το νταμπάκο να στρίψει ένα τζίγαρο. Ολομόναχος επόμεινε σανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια | της Άννας Τακάκη Τελευταία χρονιά στο Δημοτικό και προετοιμαζόμουν για το Γυμνάσιο, όπου θα δίναμε εισαγωγικές εξετάσεις τότε. Κοριτσόπουλο ήμουν στα δώδεκα, γέννημα θρέμμα του χωριού. Μεγάλωνα παρέα με τα κατσικάκια της γιαγιάς, τις κότες τις μάνας, το γαϊδουράκι του παππού. Ζώντας στο βουνό και στον κάμπο, μπερδεύτηκα στ’ αμπέλια και στα στάχυα, μπήκα στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα πρώτα σχολικά χρόνια | της Άννας Τακάκη Μια πλάκα κι ένα κοντυλοφόρο μου ’χε φερμένα ο πατέρας μου από την πόλη και μια τσάντα πάνινη, που μέσα θα ’βανα το αναγνωστικό μου. Είχα κλεισμένα τα έξε χρόνια όταν η μάνα μου με πήρε ένα πρωί του Σεπτέμβρη από το χεράκι και πήγαμε στο σκολειό. Ένα μικιό σκολειαρούδι ήμουνε πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η πρώτη πρωινή συνάντηση | της Ιφιγένειας Μανουρά Κάθε πρωί το πρώτο μου ραντεβού είναι στη θάλασσα της Αμμουδάρας ─ εκτός και αν δεν φυσά πράμα σπάνιο ─ με τις Γλωσσούδες. Τώρα πια λέμε μια καλημέρα και απομακρύνομαι και τις παρακολουθώ από κάποια απόσταση, γιατί βαριέμαι τις εξομολογήσεις που είναι προθυμότατες να αρχίσουν. Οι Γλωσσούδες λοιπόν είναι μια παρέα απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το προσκύνημα της αυγής | της Ναταλίας Αποστολοπούλου Βουνά και κάμποι ήτανε χιονισμένα. Ο τόπος κάτω έχασκε ξεκοιλιασμένος από τις βόμβες που πέφτανε βροχή! Κι η «ενάτη» χλεύαζε την επαρχία Ηλείας με τις εκκαθαριστικές της. Να χαλάσει τ’ αντάρτικο. Εκείνες τις πικρές ώρες οι δύο αγωνιστές: ο γιατρός Παπαϊωάννου από τη Νεμούτα Ηλείας και η κόρη του Μαίρη – σύντροφοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εξήντα χρόνια καλοσύνης… | του Αντώνη Κουκλινού Τά χουνε τα χρονάκια ντος, μα σέρνουνται καλά ακόμη. Το σπίτι θέλει τη λάτρα ντου κάθα μέρα, το μαγεργιό ντου, το πλυσταργιό ντου και τη ν’ αυλή διαρμισμένη..! Το ίδιο και το γεροντή, το νε βαβαλίζει οσά ντη βγιόλα. Ήσασέ ντου το αυγουλάκι ντου μελάτο, φρεσκότατο, ζεστό ακόμη, τό πχιασε από το (γ)κούμο.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αφέντης Σταυρός ο γαλατόχτιστος | της Ζωής Δικταίου Η φύση ησυχάζει. Συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το Οροπέδιο υπήρξε ανέκαθεν αντικείμενο θαυμασμού, όχι μόνο χάρη στην ιδιαίτερη αισθητική του αξία και την ξεχωριστή ομορφιά, αλλά και χάριν των πολλών σπηλαίων που βρίσκονται διάσπαρτα στη φύση της Λασιθιώτικης γης. Ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε μέσα στους αιώνες άφησε σπουδαίες αναφορές. Η συνειδητή σχέση πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
