By:
On:
In: Ποίηση

Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη | του Γιώργου Γωνιανάκη Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη· το καθετί και κάτι έχει κρατήσει τα ηχεία είναι νοτισμένα από νότες τα ποτήρια ποτίσανε ξενύχτι το τραπεζάκι τράβηξε τις ατελείωτες κι ατέλειωτες κουβέντες. Οι δίσκοι τα περιοδικά και τα βιβλία έτσι ανάκατα βαλμένα φτιάχνουν λόφους κι άνθη της θύμησης στο φωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Λογοτεχνία

Ο Καζανομανώλης | της Ζωής Δικταίου Έλα τώρα, ώρα που επαναστατούν οι άγγελοι, έλα με το χτιστό φως του λύχνου να κατέβουμε στα χωριά, να περπατήσουμε στα πλακόστρωτα, να βγούμε στο τσαρσί, να κεραστούμε σ’ ένα παλιό καφενείο, ν’ ακούσομε ιστορίες, να αισθανθούμε την αιώνια επιστροφή των ονομάτων και τις αλάλητες αποκοτιές, να ξεκουρδίσομε τον κερατά τον Χάρο με τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Παράθυρο στον ήλιο | της Άννας Τακάκη Να ξυπνάς το πρωί, και να χαίρεσαι! Ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να στρέφεις τα μάτια στον ήλιο π’ ανατέλλει. Ακόμη κι αν κρύβεται κάτω από ένα στακτί σύννεφο. Και να μη σε νοιάζει για τις ώρες που ακολουθούν. Μην κάνεις σκέψεις θολές που σου κρύβουν το φως. Ήδη ο ήλιος αρχίζει ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Μια κόκκινη πλατεία | της Μαρίας Σταυρίδου Αναζητώ μια κόκκινη πλατεία μια αρχή και μια θεωρία για να κάνω θρυλική επανάσταση… αποστασία. Έναν μικρό λαό για μια μεγάλη θυσία για να ξαναγραφτεί η ιστορία, για να φοβηθεί η δειλία να κρυφτεί ξανά στην ανομία. Έναν άμαθο στρατό που θα χαμογελάσει στον Δαίμονα, που θα προσκυνήσει τον Θεό, που δεν θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Οι σταγόνες τση βροχής… | του Αντώνη Κουκλινού Δυο καμεράκια σπίτι είχενε κι ένα παρακούζινο, ίσα – ίσα να μαγερεύγουνε κι ένα σοφρά να καθίζουνε να τρώνε. Το Χειμώνα, άστα αξεκαθάριστα… Πέρα, πόδε, βάνανε λεκανίδες να στάσει το νερό απού το δώμα και κάθα ντις και ντάι εξεσέρνανε τα κρεβάθια να μη γραίνουνται οι πατανίες και τα γιοργάνια. Φτωχοί αθρώποιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Τα μεζεδάκια του Νικοκύρη

Μεταπανωλεθριακά μεζεδάκια | του Νίκου Σαραντάκου Και μετεκλογικά θα μπορούσαμε να  τα πούμε, αλλά αφού οι εκλογές αποτέλεσαν πανωλεθρία είπα να νεολογίσω, αφού δεν  ξεχνάμε και τον στόχο, να αποκτήσει επιτέλους η ελληνική γλώσσα 5 εκατομμύρια λέξεις έτσι ώστε να διαγραφεί το δημόσιο χρέος και να  τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια. Και ξεκινάμε με κάτι μετεκλογικό και μεταπανελωθριακό, τις εξηγήσειςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Το παράπονο ενός παράλυτου παιδιού | του Άρη Ταστάνη Οι ρόδινες καπιράθες στο λιοτρίβι, δεν έχουν ουσία για μένα. Τα Λαζαράκια με τον καραμελένιο δικέφαλο αητό, μήτε να τ’ αγγίξω. Τις δεκάρες που σκόρπισε ο νονός στα βαφτίσια, τι να τις κάνω εγώ; Μάνα. Το καινούριο πουλόβερ που έπλεξες αγρυπνώντας στο πεζούλι, τι να το κάνω εγώ; Μάνα. Τίποτα τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Μεγεθυντικός φακός

Η αιρετική σκέψη της εβδομάδας – η 5η εξουσία | του Γιάννη Χατζηχρήστου (και γιατί πρέπει να παραμείνουμε στις διακεκριμένες τρεις) Ο καθένας μας, από τα θρανία που πέρασε, έμαθε για τις τρεις εξουσίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Και πόσο σπουδαίο είναι αυτό που είπε ο Μοντεσκιέ (αυτός που ο κάτοικος της οικίας Βολταίρου τον μπερδεύει μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Η απάντηση | του Γιώργου Ηρακλέους Νύχτα στον σταθμό του τρένου, μια σκιά περπατάει στις ράγες, σκονισμένες πλατφόρμες, σκουριασμένα μεταλλικά παγκάκια… Στη διασταύρωση των γραμμών μια γυναίκα κρατάει τ’ ανοιγμένο ρόδι κι εύχεται ν’ αλλάξουνε τα πράγματα! Παλιοί, αγαπημένοι μου σύντροφοι, εσείς που μάθατε τον κόσμο κι απέξω κι από μέσα, πείτε μου τι επιτέλους έχουμε δικό μας σ’ αυτήνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…