Ποιήματα | του Βασίλη Γ. Ταβουλτσίδη
μια φορά κι έναν καιρό
μια φορά και έναν καιρό
τότε που ο άνθρωπος ήταν ακόμα παιδί
από όλα τα παιχνίδια του, αυτό που τον ξετρέλαινε
ήταν να κάνει ερωτήσεις
ερωτήσεις
απ’ αυτές που μία απάντηση δεν θα ‘βρεις
.
ο βοηθός της Δήμητρας
άγονη γη
είναι η ψυχή του ανθρώπου
κι ο έρωτας
της Δήμητρας βοηθός
αυτός που σπέρνει
κι ύστερα καίει
τα χωράφια των ανθρώπων
ώσπου να γίνουν γόνιμα
και να βλαστήσει η αγάπη
.
Εκείνοι
υπάρχουν οι έρωτες που πέθαναν στην ώρα τους
και είτε διάβηκαν την πόρτα και γίνικαν αγάπη
ή πάλι αστόχησαν και χάθηκαν στη λήθη
μα υπάρχουν και Εκείνοι οι έρωτες
που πέθαναν πριν να ‘ρθει η ώρα τους
και μέχρι να τελειώσει η ανθρωπότητα
δεν θα βρεθεί το φάρμακο στον πόνο τους
.
χιόνι απαλό
περιπλανήθηκα γυμνός
μες του Δεκέμβρη τα σκοτάδια
κι εκεί, στη μέση του
τσάκισα την ύπαρξή μου δυο φορές
στου έρωτα τα βράχια
κι ύστερα ήρθες εσύ
σαν χιόνι απαλό μέσα στην άγρια νύχτα
κι ώσπου να ξημερώσει
έντυσες την ψυχή μου στα λευκά
.
Βασίλης Γ. Ταβουλτσίδης
[Από την ποιητική συλλογή του Βασίλη Γ. Ταβουλτσίδη «υφαντό»]
Ο Βασίλης γράφει για τον Βασίλη Γ. Ταβουλτσίδη
βιογραφικό
είμαι ο γιος του χαρταετού
που έσκυψε και φίλησε τη γη μονάχα μια φορά
κι ύστερα πέταξε ψηλά
δεμένος για πάντα με το χώμα
χωρίς να τ’ αγγίξει δεύτερη φορά
Το «υφαντό» είναι η ποιητική συλλογή μου. Κάθε ποίημα και ένα «νήμα» από αυτά που πλέκουν τον κόσμο γύρω μας. Κάποια γραμμένα πριν πολλά χρόνια, κάποια πιο πρόσφατα, κάποια ακόμα στην φάση της ωρίμανσης που ελπίζω να δημοσιεύσω στο μέλλον. Ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να γράψω για όλα τα νήματα του κόσμου μέχρι το τέλος της ζωής μου. Μου αρκεί να γράψω για όσα μπορώ.
