Ίσα κ’ όντε φτάξομε… | του Αντώνη Kουκλινού
Σαν εμπήκενε ο μήνας, ετοιμάζει τα τζιμπράγκαλα για το τρύγος.
Το κρασάμπελο έχει οφέτος καλό μαξούλι και θα γεμίσει κρασί το βαρέλι.
Ο γάιδαρος καλοταϊζμένος θα κουβαλεί στο πατητήρι, τσοι κόφες με τα σταφύλια.
Η κεράντου με τσοι δυό θυγατέρες του, βαστούνε τα τσαπραζάκια, έτοιμες να μοντάρουνε τσοι κουρμούλες.
-Γυναίκα από κειε θα ξεκινήσομε τσοι σειράδες και θα σα σε κλουθώ να κουβαλώ τα σταφύλια, να γεμίζω τσοι κόφες.
-Μπρε συ θωρείς τ’ αμύγδαλα; Εφάγανέ ντα οι μποντικοί τα παντέρμα.
-Άδικο να τω σε δώσει, ντα δε θωρείς τη ρογδιά, μόνο τα κουφάργια εφήκανε.
-Απίς τα ποκόψωμε, θα σταθούμενε να μαζώξωμε τ’ αμύγδαλα, ότι ’φήκανε τα μνιαρά.
Εβάλανε τσοι άσπρες μπολίδες για τον ήλιο στη κεφαλή και πχιάσανε η κάθα μνια το σειρά τζη.
Εκουβάλησε πεντέξε στραθιές με το γάιδαρο και ξενετάρανε με την ώρα ντος κι οφέτος.
Σάμε να μεσημεργιάσει, εστέκανε ολόρθες οι κόφες με τη σειρά κουμπιζμένες στο πατητήρι, τίγκα κρασοστάφυλα.
-Γυναίκα βάλε δα τα κοπέλια δα να σκαλώσουνε στσ’ αμυγδαλιές κι ότι φτάξωμε.
-Όι ούλα θα τα μαζώξομε, μόνο κόψε δυο καλάμνια, να τα ρίξεις από τα ψηλά κλαδιά.
Εσκαλώσανε και στη ρογδιά μα δεν εβρήκανε δροσά, ούλα φαωμένα.
-Έπρεπε να ’ρθεις με την ώρα σου, για να φας ρόγδια, εδά κάτσε να ξανοίγεις τα κουφάργια, απού εφήκανε ο αφορεσμένοι οι μποντικοί.
-Ηντά ’θελες μπρέ γυναίκα… να κάθομαι να τσι παντώ; Αυτοί τα φάγανε αγίνωτα μη θαρρείς!
-Σα τζοι κάτες είναι οι παντέρμοι μεγάλοι, μη σου πω… για να ιδούνε κάτη μπροστά ντος, θα του μοντάρουνε.
Γροικούνε τη κουβέντα οι κοπελιές και γελούνε…
Σαν εφτάξανε στο χωργιό ντάλα μεσημέρι μπλιο, επετάχτηκενε δυο ζάλα στο περβολάκι κι έκοψε δυο ντομάτες και δυο κλαδιά ψημίδα να βάλει στη σαλάτα.
Η κρεβατίνα στην αυλή, κάνει παχύ ασκιανό και είναι ότι πρέπει, εδά που κάνει κάψα, να να στρώσει το τραπέζι όξω.
Ετσέ λογιώς ότι και να βάλεις στο πχιάτο να φας, είναι ονόστιμο.
Σα θες να την αράξεις για ύπνο, μόνο να γροικάς τσοι τζιτζίρους φτάνει, σε παίρνει ντελόγο ο ύπνος.
Ετσάνε ο Σετέμπρης….
Αμπέλια, τρύγος, σταφύλια, αμύγδαλα, ρόγδια, καρύδια και ένα σωρό κηπικά να μαγεροψήνεις κάθα μέρα κι άλλο φαϊτό.
Ο άθρωπος απούχει στη ψυχή ντου μπόλικο τόπο ν’ ακουμπήσει η καλοσύνη, όπου και να ’ναι, θα βρει τη βολή ντου.
Όντε θωρώ τον ήλιο να σκαρφαλώνει το βουνό και να γροικώ τσοι πετεινούς να ξετινάσουν τα φτερά ντος, νοιώθω την ομορφχιά του κόζμου ν’ απλώνεται μπροστά μου, πλουσιοπάροχα.
Κάθε ταχινή έχει την ίδια αφετηρία είτε αγλακάς είτε το πας βήμα – βήμα, η Δύση θα ν’ έρθει στην ώρα τζη, γ’ αυτό να μην αγχώνεται κιανείς μας αν-ε προλάβει… ίσα κι όντε φτάξομε που λέγανε οι παλιοί.
Όσοι τρυγάτε καλή σοδειά και δύναμη να ’χετε.
Να βγάλετε καλό κρασί και να ξεκαζανέψετε καλή ρακή κι οφέτος.
Όπχιος δε προλαβαίνει να τη ξοδέψει, να μου φωνιάξει να του συντράμω ευχαρίστως!
Καλή σας μέρα φίλοι μου, αγαπημένοι… Ακριβοχαιρετώ σας!
Δυο του Σετέμπρη του εικοσιδυό.
Αντώνης Κουκλινός
Αντώνης Κουκλινός
