Παιδικές αναμνήσεις | του Άρη Ταστάνη
Σ’ είδα με σκισμένο πουκάμισο
Καταμεσίς στους αρματωμένους χωροφύλακες
Ένα κνικάτο ρυάκι διέσχιζε το μεσοφρύδι σου
Και χάνονταν σιωπηλό στο ηλιοφάγωτο στέρνο σου.
Ήταν τα χέρια σου δεμένα με κλεψιέλες στη ράχη
Κι εγώ στην πιο σκοτεινή γωνιά τρέμοντας
Κοιτούσα τις ξιφολόγχες και τις λασπωμένες μπότες τους.
Ω χρόνια μου οχτώ!
Αδύναμο κορμάκι
Φαρμακωμένη παιδική ανεμελιά
Καιροί γιομάτοι παράπονο…
Χάθηκαν κατά τους δρόμους της θάλασσας.
«Παράνομος έρανος για τους εξορισμένους»,
Το έγκλημα του…
«Για τα πεινασμένα παιδιά τους».
«Για την ειρήνη».
«Για την αδερφοσύνη»,
Ψιθύριζε ο άνεμος καθώς η ομίχλη σκέπαζε το καΐκι…
Γύρισες σούρουπο, δώδεκα χρονώ ήμουνα αγόρι.
Χωρίς να βαστάς δώρα.
Η πληγή στο μεσοφρύδι στεγνή.
Οι παλάμες σου όταν τις φίλησα, αλμυρές
Σαν το καύκαλο του κάβουρα.
Τα μαλλιά σου γλαρόφτερα πετάριζαν.
Τα μάτια σου έλαμπαν
Όπως τ’ αστέρια ψηλά στον ουρανό.
Άρης Ταστάνης
[Από την αναδρομική του συλλογή του Άρη Ταστάνη «Τα ταξίδια μου,1976-2011» Εκδόσεις ΚΨΜ, 2011, ISBN: 978-960-6750-60-1.]
Ο ΆρηςΤαστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1953. Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα, στη Γλυφάδα. Ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων» καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι. Από παιδί γνώριζε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Πίσω από τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού αρχίζει να γράφει και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα. Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες τους στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, οράματα). Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)», το 1981 στην «Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων» και την «Παρέμβαση Ανάπηρων Πολιτών», και το 1985 στη «Διεθνή Αμνηστία». Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, από το 2003 ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών και από το 2008 ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Ένωση Ανάπηρων Καλλιτεχνών». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Κορέα. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Το πρώτο τυπωμένο ποίημά του «Μπορείς» (1976) κυκλοφόρησε σε 15 γλώσσες, από το ημερολόγιο της Διεθνής Αναπήρων Καλλιτεχνών (ΔΕΑΚ). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή στις 20 Σεπτέμβρη 2013, σε ηλικία 60 ετών.
