Άτιτλο | της Άννας Τακάκη
Ένας φόβος σου ταράσσει τη σκέψη.
Μια άθλια εικόνα σου χαλά τη βλέψη.
Κάποιος θόρυβος
ακόμη κι αν έρχεται από μακριά
βροντά στην πόρτα σου.
Σήμερα όλα σου φαίνονται φτηνά και μίζερα.
Κάνεις αμήχανες κινήσεις,
ή δεν κάνεις απολύτως τίποτα.
Σκέφτεσαι να βάλεις μουσική..
Ύστερα αλλάζεις γνώμη.
Ανοίγεις πόρτες και παράθυρα.
Η θάλασσα στο βάθος αγριεύει…
Ο αέρας σφυρίζει έξω
και θαρρείς πως είναι κραυγές τρομαγμένων.
Ανάμεσα σ’ αυτούς κι η δική σου.
Τα κύματα παλεύουν μεταξύ τους
και θαρρείς πως παλεύεις εσύ με τα κύματα.
Νιώθεις την αλισάχνη στο σώμα σου.
Τους βρούχους να εναρμονίζονται με την ψυχή σου.
Παίρνεις μια ανάσα βαθιά ως τα κόκαλα.
Είσαι ζωντανός!
Εισπνέεις γήινες μυρωδιές.
Βλέπεις, ακούς, αισθάνεσαι.
Πατάς γερά στα πόδια σου.
Και θες να περπατήσεις, να ξεφύγεις απ’ όλα.
Ο ουρανός σήμερα έχει ένα γκρίζο σκούρο χρώμα,
μα κάπου στο βάθος ένα φωτεινό γαλάζιο
δίνει μια ζωηρή αναλαμπή.
Έχει ακόμη πολλές στιγμές η μέρα…
Άσε τη νύχτα…
Εκείνη είναι μόνο
για να βρίσκουν χρόνο τα όνειρά σου…
Κι αύριο… έχει πάλι ο Θεός.
Άννα Τακάκη
«Ανέκδοτα ποιήματα»
[Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα είναι του Πολωνού φωτογράφου Marek Piwnicki, 2023]
Άννα Τακάκη
