Ζωγραφίζοντας πολύχρωμα τοπία! | του Αλκέτα Λεοννάτου
Το αστικό κράτος έχει οριστικά
απεμπολήσει το μέχρι πρότινος
«προνόμιό» του, των όποιων κοινωνικών παροχών,
που στοιχειωδώς διασφάλιζαν τη λειτουργία
των δημοσίων υπηρεσιών, της παιδείας,
της υγείας, των κοινωνικών αγαθών,
τις συγκοινωνίες, τα επιδόματα ανεργίας,
τις συντάξεις, τους αξιοπρεπείς μισθούς
και τα εργασιακά δικαιώματα…
Αυτό που ονομάζουμε «αστικό κράτος»
έχει αποκαλυφθεί σε «κράτος χωροφύλακα»,
«κράτος δουλοπρεπών οσφυοκαμπτών»,
που η μοναδική του εργασία και υποχρέωση
είναι η διασφάλιση τών κερδών
της αυτοκρατορίας τού χρήματος
και η υποχρεωτική μετατροπή τών μεσαίων
και κατώτερων τάξεων τού λαού
σε σύγχρονους είλωτες!
Το αστικό κράτος,
όχι μόνο δεν είναι πια σε θέση
να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του,
όπως αυτές που προκύπτουν από τους όρους
του άλλοτε «κοινωνικού συμβολαίου»,
αλλά κάνει κομμάτια ότι μπορούσε να εγγυηθεί
τουλάχιστον την επιβίωση.
Κι όλα αυτά στο όνομα μιας τεράστιας απάτης
που λέγεται … δημόσιο χρέος!
Φυσικά για να γίνει αυτό, το αστικό κράτος
πρέπει να απαλλαγεί και
από ορισμένα «παράσιτα»…
Αυτά δεν είναι άλλα από τον κόσμο
που συνεχίζει να αγωνίζεται και
να αντιστέκεται στις επιταγές του.
Η διαπίστωση είναι πια πασιφανής:
η μοναδική αρμοδιότητα που έχει απομείνει
στο κράτος είναι η αστυνομική καταστολή!
Η μοναδική δικλείδα ασφαλείας τού αστικού κράτους
είναι να σπέρνει τον φόβο, την απελπισία,
την ανασφάλεια και την τρομοκρατία!
Τα χειρίζεται πολύ αποτελεσματικά,
επενδύοντάς τα μ’ ένα είδος βιβλικής καταστροφής…
Μας λέει με κάθε μέσο και τρόπο,
ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα
αν δεν συμμορφωθούμε με τις διαταγές του.
Και όλα αυτά, προκειμένου τα πραγματικά αφεντικά του,
να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα
από τη δεξαμενή τής επιβίωσης
προς τον απύθμενο λάκκο τού ελλείμματος
που έσκαψαν οι τραπεζικές αγυρτείες τους!
Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.
Είμαστε άραγε διατεθειμένοι
να συνεχίσουμε να προσφέρουμε
τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε
τη χρεωκοπία ενός αστικού κράτους,
που σαν βρυκόλακας τούς ρουφά το αίμα
για να ταΐσει τα πλοκάμια
τού παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;
Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα
τα τελευταία χρόνια,
πως ο πρώτος εχθρός
τού λαού είναι ο λαός;
Όσο βαθαίνει η κρίση
τού καπιταλιστικού οικοδομήματος,
τόσο θα αυξάνονται, όχι μόνο οι αντιστάσεις
αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα
δομών από τα κάτω,
τόσο πιο πολύ θα αρχίσει
να αμφισβητείται η κυριαρχία
τού συστήματος.
Οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο,
θα αναζητούν όλο και περισσότερο
συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση.
Η δύναμη της αδράνειας λειτουργεί εναντίον μας!
Η «κοινωνία τής προόδου» που υποσχόταν και
η «παντοδυναμία τής αγοράς»,
δημιούργησαν αδικία, ανεργία, ανέχεια,
ακρίβεια, φτώχεια, απελπισία, μοναξιά!
Απ’ την άλλη, μπορούμε
και να επωφεληθούμε από το σοκ
που θα προκαλέσει η κατάρρευση τού συστήματος
και η αποσύνθεση τού αστικού κράτους,
να αξιοποιήσουμε τον πειρασμό
να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορα
τής εμπορευματικής μιζέριας…
Να κάνουμε αυτό που κάνουν εδώ
και πολλά χρόνια, όσοι και όσες αντιστέκονται
σε μία ασπρόμαυρη ζωή, ζωγραφίζοντας
πολύχρωμα τοπία!
Και τα τοπία αυτά δεν είναι άλλα
από το κάθε οργανωμένο εγχείρημα,
που προτάσσουν την ισότιμη, ελεύθερη,
δημιουργική και χωρίς καταναγκασμούς ζωή,
απέναντι στην νομοταγή πειθαρχεία
και την υποχρέωση τού «υπηρετείν»!
Η κοινωνία που έρχεται δεν έχει άλλη επιλογή!
Πρέπει να ξαναπιάσει και να αναπτύξει
τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης,
αγροτικές κολεκτίβες, κοινωνικά κέντρα,
κοινωνικά ιατρεία και σχολεία,
ταξικά σωματεία, τοπικούς λαϊκούς φορείς.
Όλα που η κοινωνική ιστορία των ανθρώπων μας δίδαξε.
Από την Κομμούνα τού Παρισιού,
την επανάσταση τού Οκτώβρη,
τις ελεύθερες κοινότητες τής επαναστατικής Ισπανίας
και την επανάσταση στην Κούβα.
Να θεμελιώσουμε στην αυτονομία τού ατόμου,
την αναζήτηση τής αρμονίας,
όπου η ευτυχία όλων είναι αλληλένδετη
και αλληλέγγυα με την ευτυχία
τού καθενός και της καθεμιάς.
Τρόποι και τόποι οργάνωσης μιας κοινωνίας
που τάσσεται ενάντια στη «λογική» τού κέρδους,
της ιδιοκτησίας τών λίγων, της εξατομίκευσης
τού κτηνώδους ανταγωνισμού
και της εκμετάλλευσης ανθρώπων και ζώων.
Να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι
και όχι δούλοι!
Να επιδείξουμε την ευτυχία, όχι
σαν αποτέλεσμα ενός καταναλωτικού δανείου,
αλλά σαν τη δυναμική τού να ενεργείς με τους άλλους.
Γιατί ευτυχία είναι εκείνη η συνεχής διαδικασία
που για να κάνεις μια κοινωνία
περισσότερο δίκαιη, μάχεσαι, κινητοποιείσαι,
ελπίζεις μαζί με άλλους.
Ζεις μέσα από τους άλλους…
αγωνίζεσαι με τους άλλους,
οικοδομείς το εμείς!
09/2013
Αλκέτας Λεοννάτος
(Από τη συλλογή «Δεν θα πάρουμε άδεια για να ζήσουμε – πολιτικά ποιήματα»)
Αλκέτας Λεοννάτος
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι το έργο «Αλληλεγγύη» (λιθογραφική κιμωλία,1931-32), της Γερμανίδας χαράκτριας και ζωγράφου Käthe Kollwitz (8/7/1867 – 22/4/1945).]
