Η κεντήστρα | της Άννας Τακάκη
Μάνα, τα όσα μου ’λεγες ονείρατα πομείνα,
αέρας ήτανε, θαρρώ, αέρας στα μουντάνια
κι εγώ σου γροίκου, μάνα μου, κι ήμνωγα στσι βουλές σου.
-Κόρη μου, κέντα κι όπου γιας θα να ’ρθει ο καλός σου,
άρχοντας θα ’ναι φουμιστός, σάξε χρυσό το ξόμπλι
να του το στρώσεις να πατεί για να σε μπεγιεντίσει
κι εκείνος τα χεράκια σου, φλουριά θα στα γεμώσει.
Βάνε κλωστή χρυσοκλωστή, μπρισίμι ασημένιο
πλέξε ντου κάπα τσ’ αρχοντιάς μα ρήγισσα θα σ’ έχει
γιατί ’χεις μάλαμα καρδιά, νεραϊδισένια κάλλη
κι είν’ η σπουδή σου, κόρη μου, σα ποταμού το ρέμα
που συρματεί γοργά γοργά στης ανυδριάς την ξέρα.
-Μάνα μου, όσα μου ’λεγες ψοματινά ’ταν λόγια
κι ήρθ’ ο καλός μου κουρελής και κακομοιριασμένος
και ήδωκά ντου τα προυκιά, που του ’χα φυλαμένα,
του ’δωκα τα μαλάματα μέσα ’πο την καρδιά μου
του ’δωκα και τ’ ασημικά και τ’ αργυρά μου όλα
φτωχός κι αν ήταν, μάνα μου, άρχοντα τονε εθώρου.
Μα κείνος ο μυργιόκακος μ’ είχε του πεταμάτου
κι όσα στα χέρια του ’διδα, όλα τα πέτα χάμαι.
Μάνα μου, όσες ομορφιές και ξόμπλια και άλλα λούσα
δε πιάνου τόπο, δε φελού. Τυφλή ’ν’ η μοίρα κι άδικη.
και ξόμπλι δε γνωρίζει.
Άννα Τακάκη
[Από την ανέκδοτη συλλογή «τραγούδια και ριζίτικα»]
Άννα Τακάκη
