Αλλιώτικα μετρήσαμε απόψε το φως | της Ζωής Δικταίου
.
Ενορχηστρώνεις φτερά λευκά
και μουσικές από τον ψίθυρο των άστρων
τρυφερή η πίστη σ’ έναν άλλον ουρανό.
Σμιλεύοντας
αρχέτυπες εικόνες του Έρωτα
πέρα από τη δόνηση του φιλιού,
η αφοσίωση,
μεταφυσική φαντασίωση
κι ο θάνατος χωρίς λύπη
χωρίς αγωνία πια.
Ντυμένες στα μεταξωτά
οι μνήμες τής νιότης
και οι ώρες
οι δακρυσμένες του αποχωρισμού
σε λιμάνια και σταθμούς τρένων.
Στα δίχτυα της γοητείας της Άνοιξης,
όταν παραδομένη στο πάθος του ανέμου
η παπαρούνα λιτανεύει το κόκκινο
φτερά ανοιχτά
εκεί που μόνο με τη σιωπή αντέχεις να ζήσεις.
Φαίνεσαι πιο επιρρεπής σε σχέσεις εφήμερες
μια ξέφρενη στιγμή πριν ηττηθείς
πριν μονολεκτικά η απουσία
σύρει στη λήθη
την πρόσκαιρη λάμψη απ’ το βλέμμα σου
Φέγγει η προδοσία.
Ράγισε ο ουρανός.
Κηλίδες ιδρώτα
στο αρυτίδωτο ακόμη μέτωπο
κι ας πέρασαν χρόνια.
Οι ζωντανοί μύθοι σωριασμένοι στο πάτωμα
ψηλώσανε πολύ τα δέντρα του κήπου
στην απουσία σου.
Στην αποτυχία της νύχτας
υψώσαμε το τελευταίο ποτήρι
δείχνοντας το φεγγάρι από το παράθυρο,
αποσπώντας δάκρυα και παράπονα.
Με εικόνες παλιές
συμπληρώνεις την ανεπαρκή πραγματικότητα
και την εξορία του ονείρου.
Αλλιώτικα μετρήσαμε απόψε το φως
στις άκριες των δακτύλων
στις άκριες της ψυχής
στις άκριες των ματιών
με το χαμόγελο του προδομένου ονείρου.
Ξύπνησα, με την παλιά μου σκέψη
στην καινούρια ζωή
σού χαρίζω τα σημάδια της σκιάς
στη συντριβή της μέρας
η ελευθερία μου αδιαπραγμάτευτη.
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις», 2020]
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία:
Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, 1996, Αθήνα
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Σεπτέμβρης 2018
Αύριο, αφή αλμύρας, Νοέμβρης 2020
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα:
«Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία, 2020, Αθήνα
«Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, 2017, Αθήνα
